O kadar haklısın ki…

Korkuyorum

Belirsizliklerden.

Sorumluluklardan. 

Tıpkı bunları bize neden sorumlu kıldıklarını bilmediğim gibi.

Mecburiyetlerden korkuyorum en çok. 

Öldürmekten değil de ölmekten korkuyorum biraz istesem bile.

Kapıları çarpıp gitmekten değil de kapının dahi sahibi olmamak. 

Aidiyet hissine bu kadar muhtaç olacağımı ummazdım. 

Yıllarca memleketlerini terk etmeyenler gibi belki de

Gireceğim yeni zorlukları erteleyip duruyorum. 

Daimi bir erteleme olur mu diye düşünmekteyim şu ara, 

Deli gibi korksam da.

Her şeyin ters gittiği ve tek bir arkadaşımın bulunmadığı İzmir’de -sözde arkadaşlar arkadaş değildir- hava güzel. Bu havanın güzel oluşu ve sağlığımın görece iyi oluşu da olmasa çok daha kötü hissedebilirdim ama toparlıyorum. Toparlamak zorundayım. Çünkü kimse elinizden tutmak, size destek olmak ya da dertlerinizi dinlemek zorunda değil. Belki size dert gelen ona dert bile değil. O yüzden kendi sorunumu kendim çözüp hızla devam edebilmem lazım bu hayat oyununa. Bu zor günleri atlattığımda desteğini hissetmediğim kimseyle eskisi gibi olamayacağımı biliyor ve sanırım çokça buna üzülüyorum. Olsun. Önemli olan bu zamanı atlatabilmek ve yapabileceğimi biliyorum. 

Hep sana bir şiir yazılmasını istedin. Oldu, olmuş, öğrendin. Bugün sana, biri yazdığı şiiri yolladı. Kalbin bir gram yerinden oynamadı. Bu mantıkla düşünmek değil, bu şiirin iyi ya da kötü olmasıyla alakalı değil. 

Sen ilham olduğun adamın yazdığını görmek istiyorsun.

Sertap Erener’in bu albümünün gereken değeri görmediğini düşünüyor ve bu şarkıyla ne uzun ne kısa bir şekilde biraz içimi dökmek istiyorum. 

Hayatta gerçekten sarılmaya muhtaç olduğunu fark ettiğin bir an var, kime sarılmak olduğu önemli. Bu ihtiyaç her istendiğinde karşılanmıyor sorun o. Bir insanın gözlerini nasıl özlersin, bu hiç aklına gelmemişti değil mi? Sevgileri yitirmek varmış, arkadaş yitirmek yanında hiçmiş. 

Şu konuyu tartışmaya açar ve sonuna dek kendi fikrimin arkasında dururum. Dostluk diye bir şey yok. Arkadaşlar vardır, sadece arkadaş olanlar ve yakın arkadaş olanlar. O kadar. Kendime bencil dememe rağmen, tüm gücüme rağmen çok daha bencil olanlar yakmış canımı, fark edip duvarlar örüyorum. 

Zaman değil ilaç, ilaç senin olaylara bakışın. Olaylara bakışın da bir ismin her yerde karşına çıkması kadar saçma. Tıpkı zamanında takıntı haline getirdiğin adamı birkaç kere görüp  "Bu muydu kendimi yorduğum onca zaman?" demen kadar. O zaman çok kıymetliydi şimdi geçti gitti. 

Biliyorum, geçip gitmesini istemiyorsun şu an kalbinde olanın ama o da gitmeye mecbur. Ya zamanla ya bitenlerle ya da yeni insanlarla. Hepsine hazırla kendini.   

“Yaşamak ilerlemek olamaz, diye düşünüyor Cemil, ama geride bırakmak olabilir.”

Şarkı ve özellikle video, son zamanlarda tuhaf gelmesine rağmen çok beğendiğim şeylerden biri oldu. Şeylerden biri çünkü benzer bir tecrübeyi bir kitapla da yaşamaktayım.

Çetele

2018′i benim için en güzel şekilde karşılamışken, 2017′ye dair böyle bir somutluk bırakmak istedim. Neydi benim için 2017? İşten ayrılıp kendimi büyük beklentilerle İzmir’e atmıştım. İzmir’de geçen iki hafta, beklememe konusunda yeni kapılar açarken yılın ilk dakikaları güzel sürprizler yapmıştı. İzmir’de okuduğum bir kitapsa 3 ay sonra gerçek anlamda, burası önemli, gerçek anlamda hayatımın ilk aşkıyla tanışmamı sağlayacaktı. Bu tanışma ki her ne yaşanırsa yaşansın her zaman gülümseyerek hatırlayacağım ve ‘iyi ki’ diyeceğim bir tanışmaydı benim için. Sahiden, insan on yıllardır gittiği hastanede böyle bir şey olabileceğine hiç ihtimal vermiyor. 

Hastaneler ve kitaplar, yerlerinin bu kadar kritik ve çarpıcı olacaklarını hiç düşünmemiştim. Hem sevdim hem nefret ettim, yerinde ve sırayla. Bana o insanı getirebileceğini hiç aklıma getirmemiştim. Sonrasındaki tatlı heyecanların arasına bir bar macerası girdi, tamamen başka bir tecrübe. Aynı anda iki kişiyi idare etmek değildi, düşününce hayatta öncelikleri belirlemek gerçekten önemli. Barla gelen sinemayla çıktı. Böyle yazınca çok tuhaf. Tıpkı kahve teklifiyle başlayanın, hayatımdaki en kötü kahveyle bir şekilde bitmesi gibi. Böyle olmadı ama tam olarak. Çünkü arada ön yargıların yıkılması var, 2 ay sonra ancak buluşmak ve saatlerce konuşmak. Papatya. Birkaç kelimeyle geçeceğim Haziran ayına. Kahvaltı. Akıl ve tutku. Eller ve gözler. 

Fazla düşünme ve insanların etkisiyle alınan bir karar, üstelik bir süre bu yanlışın farkına dahi varmamak. En yakın arkadaşınla sonun başlaması var Temmuz’da, bir de şimdiye kadarki en yalnız doğum günü. 2 aylık hedeflere yönelik hızlandırılmış hareketler. Bu sırada edinilen yeni arkadaşlıklar. Güze girerken hastane bir şekilde, bu sefer çok soğuk bir şekilde, tekrar bir araya getirirken en nihayetinde aklını seçti. Bu sefer dönerken kendi şehrine, onunla her şeye hazır olduğunu fark ediyorsun. Kötü zamanlama. 

Gurur yok ama zaten hiç inanmadım. Birini değiştirme amacı olmadan değiştirdiğini fark edince tuhaf hissediyormuş insan. Hiçbir şeyde ‘en’i olmayan bir insan olarak artık en yakın arkadaşım da yoktu. Çok kızgındım ona yaptıkları ve yapmadıkları yüzünden ama yakın zamanda yaptığım bir çalışmayla bunu da atlattım. Yıl bitmeden birkaç gün önce konuştum sevdiğim adamla, tekrarı olur mu bilinmez, artık beklenti de söz konusu değil. Bir yük kalktı üstümden, en güzeli o. 

Ben seni yendim 2017!

Neredeyse beş yıl olacak bunları yazalı ve ben yine sesli bir şekilde söylemişim birine insanları yakıştırdığımı. Beni asıl dehşete düşüren, 2-3 yıllık bir ilişkiydi söz konusu olan ve ortak arkadaşa “Dur, göstereyim hatta “ deyip açtığımda, sosyal medyadan bu ilişkinin bittiğini öğrenmek oldu. Gerçekten sesli söylememem gerekiyor anlaşılan bazı şeyleri. Çünkü sokakta tesadüfen karşılaştığımızda, daha flört dönemindeyken onlar  “Nasıl yakışmışlar “ diye düşünmüştüm. 

Şu an aklıma çok yakıştırdığım başka bir çift geldi, buraya yazdım diye onlar da ayrılırsa sorun bendedir ama sonuçta siz kim olduklarınızı bilmiyorsunuz. Sorun bende olmasın lütfen.

Bir iki şey görüyorum. Görmemem gereken. Aslında görmemin kimseyi etkilemeyeceği çünkü tarafların beni umursamadığı. Ama içim içimi yemeye başlıyor yine de benim. 

Yani, aslında bazı şeyler bitmiyor da insanlar bitirebilmek için farklı uğraşlara giriyorlar. Bilmem anlatabildim mi? 

Son olarak, ben ne zaman bir çift için “Aaa, ne kadar yakışıyorlar!” tepkisini içimden değil de sesli olarak birine söylesem o söyleyişimin üzerinden bir ay geçmeden ayrılır oldu sevgililer. 

Bundan sonra da kimseyi yakıştırmam. 

Geri dönmek

Buraya uzun zaman sonra dönmek, yazdığımı hatırlamadığım cümleleri okumak yıllar sonra dönüp iki aydan fazla kaldığım aile evine dönmeye benziyor. Çok zaman geçirmiştik birlikte, az-çok tanımıştık ya da istediğimiz şekilde tanıtmıştık insanlara kendimizi. Zamanla değişip gelişip farklı acılar ve mutluluklar yaşamıştık. Günlük alışkanlıklarımız değişmişti üstüne üstlük. Yine de en çok şunu öğrenmek gerekliydi bu hayattan: Sen ancak kendini değiştirip geliştirebilirsin, başka insanlar üzerinde çaba harcamana gerek yok ki haddine de değil.

Unutmazsam bundan sonra buralarda olacağım, eskilere selam olsun. 

Evin içi

Manevi değeri olan eşyalar diye çok şey saklıyoruz evimizde, temizlik şart. 

En çok evin içindekilere, ailemize zarar veriyoruz. Biliyoruz her şeylerini. Zaaflarını, kırılacakları kelimeleri. En acımasız onlara oluyoruz ve yine en kolay onlar tarafından affediliyoruz. En iyi onları tanıyor ve en az onlar tarafından tanınıyoruz. Uçlarda yaşıyoruz aynı evin içinde.

Yanlış yönetilen bir ulusun ilk çaresi para biriminin değersizleştirilmesidir. İkinci çaresi savaştır. İkisi de geçici refah sağlar. İkisi de kalıcı yıkım getirir. İkisi de politik ve ekonomik fırsatçıların sığınağıdır.

Ernest Hemingway

Yaz demek, film seçme süresi konusunda vicdan azabı çekmeden film izlemek demek. Kendi kendime gerçekleştirmeye başladığım, 2015 yılı sonlanmadan izlemem gereken bolca film var ve buradan filmleri tavsiye etmek de güzel olur diye düşündüm. 

The Help bunlardan ilki. Süresi uzun gözükebilir ama ben izlerken uzun olduğunu hissetmedim. Ki sık sık durdurmak zorunda kaldım. 

Uzun zaman önce, kimi filmleri izlemekte geç kaldığımı ya da özellikle çıktığı zaman çokça adı geçen filmleri izlemeyi özellikle sonraya bıraktığımı yazmıştım buraya. Sildim mi bilmiyorum. Bu o filmlerden biri değil ama izlenecek filmler arasında beni beklemekteymiş ve tuhaftır bir gün önce adını duyduğum bir Amerikalı zenginin adının geçmesiyle beni şaşırtmıştır. Bunlar hep öznel şeyler tabi, film önerisi yazarken kendi günlerimi anlatmaya başladım. 

2015 senesine ait bir film izlemek isterken Çekmeceler’i hatırladım ama izlemedim henüz. Sizin var mı 2015 senesinde gösterime girmiş filmlerden önereceğiniz?