Bugün annemle hayatımın en büyük kavgasını ettim ki sürekli kavga eden bir iliskimiz var ama bu dereceye asla yükselmemişti. Ben büyüdüğüm aile yüzünden hep kendimi kontrol etmeyi öğrendim ama bu sefer kontrolü mü çok kötü kaybettim. Sinir atağı geçirdim tüm vücudumun titremesine şahit oldum etrafımdaki şeyleri kırdım döktüm duvarlara saldırdım. Gerçekten sorun bunlar değil bunlar yaşanabilir şeyler ama ben kontrolü nasıl kaybettiğimi asla anlamıyorum ben bu kadar delirecek bir insan değilim evet yıllardır boktan bir aile ortamı ve sorunlarım vardı ama asla bu seviyede olmadı. Bugün güçlü durduğum son gündü sanırım artık yıkıldım hem de tüm gerçekliğiyle yıllardır taşıdığım yüklerle bugün ne yapacağımı bilemedim ve ben artık cok yoruldum. Vücudum yorgun zihnim yorgun ruhum hepsinden yorgun. Yıllar geçtikçe hayatta kalmak için tutunduğum şeylerin hepsi yok olmaya başladı özellikle bugün 24 mart günü benim en büyük hayat desteğim olan güçlü duruşum tamamen yıkıldı. Bu saatten sonra teselli bulacağım hiç bir şey yok beklenti bile. Şimdi ise sesssizim o kadar sessiz ki ölüm sessizligi gibi hemde. Sadece başımda korkunç bi uğultu var, onun dışında tamamen boşum.

Ben bu devrin adamı değilim gençler görüşürüz sizlere rastgele

Gözler soğuklaşınca,

Titrer ellerim.

Kalbim ağırlaşınca,

Durur ayaklarım.

Kaybedince kendimi,

Melek hesabını yazmaz deftere.

Borçlanınca güzel yüzlü şeytana,

Kaybolur ruhum.

Tanrı varlığımı unuttuğunda,

Yok olur anılar varlığımın eşliğinde.

Bilir mi aşık ayrılığın acısını,

unutur mu soğuğun ağrısını.

Kollarında yatan huzurun,

nasıl farkına varır ölü olduğunu?

18 oldu devam ediyoruz di mi gencler

14 şubat mı o ne ?

Bazen bitmesin diye uğraştığınız şeylerin bitince yalnızca yük olduğunu farkediyorsunuz

Zamanında konuşulmayan şeyler susulmaya mahkumdur.

Öbür günden devam ediyorum ama aslında devam değil de aynı şeyler tekrarlanıyor, başka bi şey olmuyor. Bozuk plak gibi hissediyorum. Günler geçtikçe yazdıklarım tükeniyor çünkü iyice boş hissediyorum. Zaten yaptıklarımı anlatmaya kalksam yazacak hiç bir şeyim olmaz. Ama artık bir şeyler düşünemiyorum bile. Daha doğrusu düşündüğüm hiç bir şeyi aklımda tutamıyorum. Sanki her düşündüğüm şey selin içinde hızlıca süzülüyor ve ben elimi o sele attığım da bir şey yakalayamıyorum. Evet tam olarak hissettiğim şey buna çok yakın. Gece 4 gibi uykusuzluktan canım çok sıkıldı ve çatıya çıktım. Yağmurun altında durdum dakikalarca. Islandım, büyüdüm. Islandım, küçüldüm. Islandım durdum. Yine de biraz iyi geldi. Soğuk bazen içimi ısıtıyor.

-ruhsuz adamın günlüğü

"hep kanıta ihtiyaç duyuyorsun, hâlâ var olduğunun kanıtına.”

Kalıcı yaraları geçici dediğimiz kişiler bıraktı. Garip bir ironi.

Çok kötü bir evredeyim, gerçekten çok kötü. Ve eğer bunu da kendi başıma halledersem -ki öyle oldu- dönüşeceğim kisi kimsenin değil yaşına yüzüne bile bakmayacak.

budala, 1951, akira kurosawa.

Öğret bana

nasıl hatırlanır unutulanlar?

Senden sonra her şeyin anlamı gitti demeyeceğim, onlara anlam katan sendin zaten.

çok özelsin

Bitmisim ulan ben, bitmis. Ne icimde bi sey var, ne de gozlerimden akacak bir goz yasi. Kendimi bitirmisim, kimseyi degil.

Bunu kendime yazıyorum unutma. Bugünü unutma. O kahpe evladının yaptığı kahpeliği. unutma. Ölsen de unutma. Aynı gece ikisinden de oldun. Unutma.