La Riffa, Dir. Francesco Laudadio 1991.

Season 3 is open 🤞🌆

“It’s OK to live a life others don’t understand.”

— Unknown

-უცნაურად გამომქრალი ხარ, ისე აღარ ანათებს მზე როგროც ადრეო. მითხრა შეწუხებული სახით. გეჩვენება-მეთქი,გამეცინა და გვერდზე გადავტრიალდი. და შემდეგ სიტყვების გულისრევა დაიწყო. არც მე მელაპარაკებოდა, არც ვინმე სხვას და არც საკუთარ თავს. უბრალოდ უყურებდა ფანჯრიდან შემომძვრალ სინათლის სხივს და იდეალურ სიჩუმეს, სადაც მხოლოდ ჩვენი სუნთქვა ისმოდა არღვევდა.

ასეთი რაღაცები არ ეჩვენებათ. ერთ დღესაც შეხედავ იმ ადამიანს ვინც გვერდით გყავს და გაიაზრებ რომ ის აღარაა..ისევ ის კაბა აცვია, თმასაც ისე იმაგრებს მაგიდაზე სპონტანურად მიგდებული კალმით, მაგრამ ის აღარ არის ვინც ოდესღაც იყო. აღარ არის ის პატარა გოგო რომელიც მრავალი წლის წინ გაიცანი.ის უბრალოდ არის, დიდი ქალი, რომელშიც შიგნით ძალიან შორს შეიძლება ჯერ კიდევ ცხოვრობს პატარა გოგო, თუმცა იმდენად ღრმად დამარხე რომ ვეღარ პოულობ. მის კანზე დალურჯებებს უყურებ და გგონია რომ ყველა მათგანი ცხოვრებაში მიღებული ტკივილის შედეგია და არასოდეს გადის. უყურებ როგორ ზის ჩუმად დიდხანს და სადღაც იყურება, სიგარეტის თითქმის მოუწეველი ღერი ფერფლად ექცევა და ტანსაცმელზე ეყრება თუმცა რეაქცია ისევ არ აქვს. შემდეგ გამოგხედავს და ისე გაგიღიმებს, რომ მთელ სამყაროს დაგავიწყებს და მხოლოდ მისი ღიმილის ამარა დარჩები უზარმაზარ სივრცეში. გაგიჟებს მისი ცვლილებები ზუსტად ისე როგორც თვითონ. ვერ ხსნი როგორ შეუძლია პატარა ბავშვიდან მონსტრად. უამრავი რამეა რასაც ალბათ ადამიანის ლექსიკა ვერ ეყოფა. თუმცა ერთ დღეს ხვდები რომ მისი სახიდან სინათლე ქრება, ბავშვი იზრდება და აღარც მისი ღიმილი გათბობს ისე როგორც ადრე. გიკვირს და ცდილობ მიზეზები გამოიცნო მაგრამ თითქმის შეუძლებელია. ზოგჯერ ფიქრობ რომ შენი ბრალია, ზოგჯერ მის წარსულს აბრალებ, შეიძ₾ება საკუთარ თავსაც. იქნებ გავიწყდება ის დეტალები, რომ შენივე ნათქვამი ერთი სიტყვა მილიონი ეკლის შერჭობაზე უფრო მტკივნეულია მისი გულისთვის,ვიღაცის უხეში მიმართვა მის ტვინში უამრავი მინის ჩამომსხვრევის ხმას გავს, იქნებ იმ ღიმილის უკან რომელიც უფრო და უფრო ხშირად გინდა რაღაც იმალება, ისეთი რასაც ვერ იძახის მაგრამ შიგნიდან შველას ითხოვს, ისეთი რაც ჩვენ წინ არის მაგრამ ვერ ვხედავთ. ვცდილობთ ვიპოვოთ რომელი იყო ის მომენტი რომელიც გამოგვრჩა და საიდანაც დაიწყო ყველაფერი ან არც დაწყებულა და ყველაფერი აქ, ძალიან ახლოს იყო. ალბათ ვერასოდეს ვერცერთი გავიგებთ, თუმცა თვალებიდან გამქრალი მზის სხივები ადვილი შესამჩნევია და როდესაც იაზრებ რომ შეიძლება საყვარელი ადამიანი წამიერად გამოგეცალოს ხელიდან ალბათ აღარაფერია მნიშვნელოვანი. შეიძლება გვითხრას რომ არაფერია და გვეჩვენება და ჩვენც დავუჯეროთ, თუმცა მეც მანაც და მთელმა სამყარომაც იცის, რომ არაფერი არასდროს არ არის.

..

მოტრიალდა და თავი მხარზე მომადო როგორც ყოველთვის იცოდა, ალბათ მალევე ჩაეძინა, მე კი მთელი ღამე ფანჯრიდან შემოპარულ ლამპიონს ვუყურებდი და ვბრაზობდი იმაზე რომ მართალი იყო. ხელოვნური ნათურა უფრო ცოცხალი იყო ვიდრე ჩემი სული.იმაზეც ვბრაზდებოდი რომ მისი ნათქვამი ყველა სიტყვა ნათქვამი იყო, ყველა მიზეზი, ყველა იდეა. ვბრაზობდი რომ ასე კარგად მიცნობდა. მახსენდებოდა ის ნივთები რომლებიც უკვე საკუთარ სახლში მქონდა გადატანილი, ის საუბარი რომელიც დილას გველოდა. ალბათ მტკივნეული იყო ის იდეა, რომ მივდიოდი.

End of SDA season 2 ❤️🤗 see u next summer 🤗🤗

"თავის სევდას მკურნალობდა მდუმარე დღეებითა და უძილო ღამეებით."

ბესიკ ხარანაული

So, start with weeds ✌️