Mustafah Abdulaziz

Daar zit een geheim in

In de 30 seconds short vind ik geheim en mysterie een groot thema. Als je naar het filmpje kijkt is het alsof je inbreekt in de gedachtes van iemand anders. De spreker in het filmpje spreekt Turks. Je maakt iets heel persoonlijks mee van de spreker, maar Turks is voor een groot deel van de kijkers een vreemde taal. Daarom lijkt alles een mysterie en is het alsof de spreker met je speelt. Je hebt het idee alsof je iets heel intiems meemaakt maar eigenlijk sta je er ver vanaf. Dit zie ik ook in eerder werk van Oscar. Zo breekt hij in bij mensen door foto’s te maken van hun bezigheid zonder dat ze dat doorhebben. Als kijker heb je dan het gevoel dat je met ze meekijkt en deze mensen leert kennen. Maar wanneer de gefotografeerde personen een blik werpen naar de lens voel je je betrapt, en merk dat je deze mensen helemaal niet kent. Door hun blik in de camera kan je je ongewenst voelen, het ene moment stond je nog zo dicht bij deze personen maar eigenlijk ben je misschien wel niet welkom. Dus zowel de foto’s als het filmpje bevat een zelfde element, je kijkt mee met een geheim maar word ermee geconfronteerd dat je eigenlijk geen deelt uitmaakt hiervan. Ook in het werk van het tweede kwartaal herken ik dit. Als je naar deze foto’s kijkt zonder toelichting zie je gewoon een man in zijn eigen huis. Als je iemand ziet in deze omgeving denk je dat je iemand goed kent. Ook de foto’s buiten zij huis denk je dat er niet veel bijzonders aan de hand is. Maar juist met toelichting kom je erachter dat je deze man helemaal niet kent. Terwijl Oscar misschien wel naar deze foto’s kijkt met een persoonlijke herinnering, kijk ik naar deze foto’s zonder dat ik enig idee heb wat er echt gaande is. Wel denk ik dat Oscar moet zoeken naar een manier om deze mysteries te versterken. Voor mij is mysterie een thema die ik herken. Misschien is dat voor Oscar wel helemaal niet de bedoeling. Toch zou hij met dit gegeven in zijn filmpje veel meer kunnen spelen met de kijker. Want een voordeel van dit thema is dat de kijker onwetend is en Oscar zou daarom veel meer gebruik hiervan kunnen maken door ons op het verkeerde spoor te zetten. Want als ik naar het filmpje kijk kan ik niet weten wat er gezegd wordt, maar de beelden zetten mij ook niet echt op een spoor. Misschien is dat wel het mysterie.

Mens wat ben je mooi

Roeltje studeert fotografie aan de Willem de Kooning academie. Een filmpje die te zien is op haar website is een ode aan borsten, een ode aan het lichaam van vrouwen. Het filmpje bevat beelden van vele verschillende borsten van vrouwen. Het is mooi om te zien hoe iedereens lichaam verschilt van elkaar, en dat borsten altijd variëren. Het is mooi om te beseffen dat er niet één type vorm bestaat maar dat iedereen anders is en dan vooral dat iedere vrouw mooi is. Dit is vooral versterkt door de passie van de spreker in het filmpje. Ik vind de spreker ook heel mooi en krachtig klinken. Ik hoor zoveel liefde en passie in haar stem dat ik er kippenvel van krijg. En daardoor begin ik ook van alle borsten die ik te zien krijg te houden. En geniet ik er weer even van om in de sfeer te zitten van hoe sterk en mooi alle vrouwen zijn.

Ik denk dat lichamen en het fysieke in Roeltjes werk heel vaak terugkomt en belangrijk is voor Roeltje. Ze weet dit ook mooi in beeld te brengen op foto’s maar in haar ode versterkt beweging en geluid haar werk heel erg. Toch is Roeltje ook heel variërend in haar foto’s. Dat zie je bijvoorbeeld op de foto’s die ze gemaakt heeft in Tibet. Ook zonder het fysieke gedeelte van een mens zijn haar foto’s sterk en mooi om naar te kijken. Ik denk ook dat Roeltje over goeie technieken beschikt. Ik heb geen eerder werk gezien uit kwartaal één en ook wat Roeltje gaat maken in dit kwartaal is voor mij nog spannend. Maar ik ben zeker wel benieuwd naar wat er allemaal nog gaat komen.

Vingerafdruk voor de fame (update)

Elke maker/ regisseur maakt iets vanuit zijn eigen inzicht. Daarom zou je kunnen zeggen dat elke regisseur zijn eigen vingerafdruk heeft. Sommige Regisseurs zijn met hun eigen vinger afdruk uitzonderlijker en succesvoller hierin dan anderen, deze regisseurs zijn dan ook auteurs. Wanneer er een film uit komt wordt er reclame gemaakt met de namen van deze auteurs. Vaak wordt er in een promotie gesproken als “van de makers van”. Je zou de auteurs- theorie dus ook kunnen zien als een soort van verkoop truc. Wat ik mij hierbij afvroeg was of regisseurs hun vingerafdruk gebruiken omdat dat nou eenmaal is wat hun vertegenwoordigt en wat een regisseur mooi en leuk vindt om te doen(doen ze het vanuit passie?) of is het zo dat ze bewust doorhebben dat hun methode werkt als goede reclame. Dat laatste is wel logisch, iedereen wilt hun product goed verkopen dus waarom zou je als je eenmaal door hebt wat als verkoopmethode werkt dat niet steeds opnieuw gebruiken. Maar is een regisseur wel vernieuwend als hij steeds bij zijn vertrouwde stijl blijft en kan je iemand die in zijn comfort zone blijft wel auteur noemen.

Tegenwoordig is vernieuwing super belangrijk in onze maatschappij. Dat geld ook voor film, meestal raakt publiek verveeld wanneer een reeks films van dezelfde regisseur op elkaar lijkt. Maar dit hangt ook af van de volgorde hoe je films kijkt van dezelfde regisseur. Neem bijvoorbeeld de films van Wes Anderson, in verschillende films van hem komen vaak dezelfde thema’s en dezelfde soort personages terug. Als je je hier bewust van bent kan het overkomen alsof Anderson steeds hetzelfde doet en dit kan verveling opwekken. Als je naar zijn vroegere films kijkt nadat je nieuwere films van Anderson hebt gezien zie je hoeveel deze op nieuwer werk lijken. Oudere films lijken dan op die manier minder interessant. Maar als je zijn films bekijkt in de volgorde waarin ze gemaakt zijn, zou je zien hoe zijn films ontwikkeld zijn. In dit geval zou het misschien minder storend zijn om je steeds bewust te zijn van bepaalde trucjes om dat de kwaliteit van film vaak verbeterd naarmate van ervaring(en budget). En dat maakt de vroegere films ook weer specialer. Dus je zou dan kunnen zeggen dat ondanks dat thema’s en filmstijlen steeds terugkomen er wel vernieuwing in zijn films zit.

Het feit dat een regisseur iets niet zou maken vanuit uit zijn passie is natuurlijk ook te bevragen, het is natuurlijk vrij logisch dat een regisseur keuzes maakt in zijn films omdat hij dit leuk of mooi vindt. Films vertegenwoordigen namelijk ook vaak het innerlijk van een regisseur, dit is bijvoorbeeld heel duidelijk te zien bij Tim Burton. Wanneer een regisseur alleen maar films zou maken voor het geld is natuurlijk uiteindelijk moeilijk te bewijzen. Wel worden er bij films veel vervolgen gemaakt wanneer ze succes hebben gehad. Films worden dan ook uitgemolken om hier zoveel mogelijk geld uit te halen. Kijk maar naar Pirates of the Caribbean, The Fast and the Furious en nu ook Harry Potter. Daarbij is het nu wel de vraag of die films nog wel met de auteurstheorie te maken hebben.

Vingerafdruk voor de fame

Elke maker/ regisseur maakt iets vanuit zijn eigen inzicht. Daarom zou je kunnen zeggen dat elke regisseur zijn eigen vingerafdruk heeft. Sommige Regisseurs zijn met hun eigen vinger afdruk uitzonderlijker en succesvoller hierin dan anderen, deze regisseurs zijn dan ook auteurs. Wanneer er een film uit komt wordt er reclame gemaakt met de namen van deze auteurs. Vaak wordt er in een promotie gesproken als “van de makers van”. Je zou de auteurs- theorie dus ook kunnen zien als een soort van verkoop truc. Wat ik mij hierbij afvroeg was of regisseurs hun vingerafdruk gebruiken omdat dat nou eenmaal is wat hun vertegenwoordigt en wat een regisseur mooi en leuk vindt om te doen(doen ze het vanuit passie?) of is het zo dat ze bewust doorhebben dat hun methode werkt als goede reclame. Dat laatste is wel logisch, iedereen wilt hun product goed verkopen dus waarom zou je als je eenmaal door hebt wat als verkoopmethode werkt dat niet steeds opnieuw gebruiken. Maar is een regisseur wel vernieuwend als hij steeds bij zijn vertrouwde stijl blijft en kan je iemand die in zijn comfort zone blijft wel auteur noemen.

Uit mijn ervaring heb ik gezien dat het soms vervelend kan zijn wanneer je steeds de zelfde soort film ziet van de zelfde regisseur en je hier ook bewust van bent. Neem bijvoorbeeld de films van Wes Anderson, persoonlijk vind ik de stijl in deze films super tof om naar te kijken. Maar toen ik laatst voor het eerst een van zijn vroegere films keek stoorde het mij om te zien dat hij vaak dezelfde dingen stopt in zijn films. De film gaf mij een minder bijzonder gevoel dan toen ik nog niet van de auteurstheorie afwist en naar zijn films keek. Maar als ik naar zijn films zou gaan kijken in de volgorde waarin ze gemaakt zijn, zou ik kunnen zien hoe zijn films ontwikkeld zijn. In dit geval zou het misschien minder storend zijn om je steeds bewust te zijn van bepaalde trucjes om dat de kwaliteit van film vaak verbeterd naarmate van ervaring(en budget). Dus je zou dan kunnen zeggen dat ondanks dat er thema’s en filmstijlen steeds terugkomen er wel vernieuwing in zit.

Het feit dat een regisseur iets niet zou maken vanuit uit zijn passie is natuurlijk ook te bevragen, het is natuurlijk vrij logisch dat een regisseur keuzes maakt in zijn films omdat hij dit leuk of mooi vindt. Films vertegenwoordigen namelijk ook vaak het innerlijk van een regisseur, dit is bijvoorbeeld heel duidelijk te zien bij Tim Burton. Wanneer een regisseur alleen maar films zou maken voor het geld is natuurlijk uiteindelijk moeilijk te bewijzen. Wel worden er bij films veel  vervolgen gemaakt wanneer ze succes hebben gehad. Films worden dan ook uitgemolken om hier zoveel mogelijk geld uit te halen. Kijk maar naar Pirates of the Caribbean, The Fast and the Furious en nu ook Harry Potter. Daarbij is het nu wel de vraag of die films nog wel met de auteurstheorie te maken hebben.

Martin Scorsese

Martins Scorsese is een Amerikaanse regisseur, producent en scenarioschrijver. Zij films lopen ver uiteen maar er is één kenmerkend aspect in zijn films die belangrijk is. Dat is namelijk het gebruik van stilte in zijn films. Vaak bouwt hij een climax van geluid op die daarna gevolgd wordt door stilte. Met stilte kan je soms namelijk meer laten overkomen tot de kijker dan bij het gebruik van geluid effecten en muziek. In veel hedendaagse films komt overmatig geluid voor. Dit neemt de kans weg om spanning op de bouwen en het zorgt ervoor dat de kijker er een ruwe kijkervaring er aan overhoudt. Sorcese gebruikt dus wel de kans om spanning op de bouwen doormiddel van stilte. Zijn films zijn vaak gebaseerd op criminaliteit, room-katholiek geloof en zonde en Siciliaans- Amerikaanse identiteit.

Taxi Driver

Buster Keaton

Buster Keaton (1895 – 1966) was een Amerikaanse acteur, regisseur, producent, schrijver en stuntman. Veel van wat hij heeft gemaakt zie je nog steeds terug in veel bekende films. Hij staat bekent om hoe hij zijn verhaal vertelde doormiddel van actie. In zijn actie gebruikte hij vaak trucs waarvan de kijker niet kan zien hoe iets werk of gebeurde. Dit deed meestal door gebruikt te maken van wat er in een beeld is en de kijker alleen in het kader kan kijken en niet daar buiten. Dit maakte zijn visuele grappen sterk. Ook is het zo dat alle stunts die je ziet in zijn films Keaton ook echt zelf uitvoerde. Zijn eigen spelregel was dan ook dat je je grap ook nooit nep deed. Keaton deed als zij trucs in één keer en op het moment dat dat fout ging maakte hij hier ook gebruik van. Daarom komt zijn toeval ook zo goed over op het publiek.

Cops (1922)

Akira Kurosawa

Akira Kurosawa was een was Japanse filmregisseur, filmproducer en scenarioschrijver. Zijn visuele stijl is heel dynamisch. Beweging in beeld komt altijd op een perfecte manier samen. Hij speelt namelijk ook met verschillende soorten beweging in zijn films. Zoals namelijk de beweging van het weer(regen, wint en mist) en de verschillende impacts van een grote groep mensen die samen bewegen of hoe iets overkomt als één iemand beweegt. Veel film shots hebben vaak een begin een midden in een eind, dus meestal komen er geen saaie dialoog scenes in zijn films voor omdat de camera mee beweegt met de acteur en zo een heel verhaal vertelt. Thema’s in zijn films zijn bijvoorbeeld de disciplinaire relaties tussen een ouder en een jonger persoon. Maar ook natuur en weer is een thema en geweld en de continuïteit hiervan ook.

Throne of Blood (1957)

Tim Burton

Tim Burton is tekenaar, regisseur en producent. Wat het meest herkenbaar is in zijn films is zijn gothic-stijl. Andere kenmerken zijn dat de duistere fantasie wereld vaak heel positief overkomt tot de wereld van voorsteden met vrolijke huisjes en groene gazons. Zijn hoofd personages zijn vaak eenzaam en vallen overal buiten, ze hebben ook vaak een bleke huid. En objecten die vaak in zijn films voorkomen zijn raar gevormde bomen maar ook grijze hemels en skeletten. Hij heeft ook een vaste cast waar hij meestal mee samenwerkt die bestaat uit Johnny Depp, Michael Keaton, Jeffrey Jones, Winona Ryder, Christopher Walken, Jack Nicholson, Helena Bonham Carter en Christopher Lee.

Wes Anderson

Wes Anderson staat bekend om symmetrie en kleurgebruik in zijn films. Hiernaast zijn er ook andere dingen die mij opvallen. Zijn personages zijn vaak te herkennen aan een standaard outfit die ze dragen. Een  motief is dat zijn personages vaak verstrikt raken in een ingewikkelde liefdes relatie. Romantische scenes zijn vaak ongemakkelijk maar wel mooi. Ook wordt er vaak ongemakkelijk gedanst in zijn films. Alles wordt tot in detail geplanned. Familie speelt altijd een grote rol. Volwassenen spelen vaak een kinderachtige rol en kinderen doen zich volwassen. Er is altijd wel een personage die geobsedeerd is door zijn passie. En alles komt altijd goed in het eind. Ik denk dat er nog veel meer motieven zijn, Wes Anderson is zeker een auteur.

Gedans in Moonrise Kingdom

De Coen brothers

Joel en Ethan Coen schrijven, regisseren en produceren samen onder het pseudoniem de Coen brothers hun films. Wat mij het meest aanspreekt in hun films is hun donkere en droge humor. Het effect hiervan is dat gewelddadige en zware momenten in hun films een humoristisch randje krijgen, hier staan ze ook bekent om. Verder staan de Coen brothers bekend om hun manier van dialoog in beeld brengen. Het ritme van beeld en dialoog  speelt hier een grote rol in. Ook kiezen de Coen brothers ervoor om te filmen met een wijde lens, hierdoor wordt je dieper in het verhaal getrokken omdat dit je de kans geeft om meer te zien in een beeld. Een effect hiervan is dat je personages en de locatie beter leert kennen. Wat ook vaak terug komt in hun films is dat criminaliteit vaak mis gaat, personages een kort lontje hebben en de personages maken veel domme fouten. Deze punten maken zeker dat Joel en Ethan Coen auteurs zijn.

fargo