antik yunan'da physis varoluşa gelmeye ve orada biraz zaman geçirip sonra tekrar kaybolmaya karşılık gelir… bu üç durumdan hangi biri daha dehşet verici? daha da ilginci olası varoluş tarzlarının sonsuz çeşitliliği içinde ben olmuş olarak varolmak ve bu durumu fark edebilmek…

yanan kağıttır, fikirler değil.

λέγουσιν ὅτι Θαλῆς ᾠήθη πάντα πλήρη θεῶν εἶναι. (thales'in her şeyin tanrılarla dolu olduğuna inandığı rivayet edilir)

kimsenin tiyatrosuna dâhil olmak zorunda değilim.

Odysseus ve Sirenler - J. W. Waterhouse, 1891

arkeolog... şeylerin arkhe’sini, başlangıcını arayan, ancak başlangıç diye bir durum hiç olmadığından ona asla ulaşamayan…

başlangıcı olmayan şeyleri seviyorum. bir rüyaya mesela, ortasından dâhil olursunuz. bazen de ona dahil olduğunuzu anlayıp müdahil olursunuz (rüya farkındalığı).

içindeki boşluğu en güzel çiçeklerle doldur. zehirli otlarla değil. çünkü sendeki boşluk en değerli yerindir ve o yeri en iyileri hak eder.

hokusai imzalı "kanagawa açıklarında büyük dalga" adlı esere baktığımda şu aklıma gelir hep: fluctuatio animi; spinoza'ya göre zihnin dalgalanması, kişinin düşünce ve eylemlerinde duyguların güdümünde olması hâli. kaos işte tam da burada belirir; büyük bir dalgaya kapılarak şeyler arasında kaybolma, sürekli olarak bir yetkinlik durumundan başka bir yetkinlik durumuna geçme… karşılaşmalarımıza göre sevinç-üzüntü-sevinç-üzüntü hâllerinde dalgalanma. ne diyordu stoacı zenon: "duygu ruhun coşkunluğudur".

“Agressi sunt mare tenebrarum, quid in eo esset exploraturi” (Bir şeyler keşfetmek için denizin karanlık sularına girdiler).

- E. A. Poe

bazen arşivimde geriye doğru gittiğimde yıllar içinde geçirdiğim değişimi de görebiliyorum. mistisizmden arkeolojiye ve nihayetinde felsefeye ulaşan yorumlar, notlar, düşünceler… her biri kendi zaman dilimine hapsolmuş ama yeni bakışlarla yeniden ortaya çıkacaklarmış gibi.

meditasyonda "orta yolda" olmak hiçbir şey düşünmemek değildir, çünkü nihayetinde hiçbir şey de bir şeydir. şeylere düşmeden, onlara kapılıp akışlarında sürüklenmeden onlara yukarıdan bakmaktır. ve elbette bakmak, izlemek değildir.

uyku içedalıştır… ama daha çok bir kaçıştır.

Latince bir kelime “locus”; yer, konum, kadın üreme organı gibi anlamları var. Jung’a göre bazı şeylerin yaratıldığı ve bunların asıl yerinin bir daha dikkate alınmayacağı rüyaların mekânı. Bana göre ise daha çok bilincin doğumla birlikte yersizyurtsuzlaşmaya çıktığı, ancak sonrasında geri yöneldiği arzu nesnesinin en müstehcen yeri gibi. (Paleolitik Dönem avcı-toplayıcı grupların gün sonunda mağaraya dönmeleri locus kavramının hem arkaik hem de metaforik potansiyelini yeterince yansıtmıyor mu?).

süreci ihmal edip sadece hedefe odaklananlar gizemli bir parıltı peşinden durmaksızın koşarlar. bu kişilerin dolambaçlı bir labirentte kaybolmaları kaçınılmazdır. labirentin çıkışı bulunamaz, giriş unutulmuştur. parıltı ise çoktan kaybolmuştur. sadece hedefe odaklanmak labirente yeni duvarlar inşa etmektir. halbuki duvarların üzerine daha çok süreçleri birbirine bağlayan köprüler inşa etmeli.

ὁ οὖν Θησεὺς εἰς τὸν τοῦ Λαβύρινθου κέντρον ἥκει, καὶ ἐκεῖ τὸν Μινώταυρον βλέπει.

[nihayetinde theseus labirentin merkezine varır ve orada minotauros'u görür]