Ölüm var; Ve sen, her yerden dönülür sanıyorsun

Şimdi etrafındaki insanlar senin paran, dış görünüşünü, buz gibi olan kalbini tanır. Oysa ben; senin 5 yaşındaki halini, ağlayınca kızaran göz altlarını, utanınca kaçırdığın o siyaha çalan gözlerini, bana olan aşkını anlattığında kendini kaybeden hallerini, ailenle ettiğin kavgaları, bulaştığın her bir belayı, her bir rüyanı, yüzünde oluşan her bir ben'in zaman sıralamasını, değer verdiğin birinin yanında dönüştüğün kişiliği, vücudunda aldığın her bir yaranın sebebini, kime ne şekilde değişen kişiliğini bilirim ben. Paran, yüzün, şu anki herkese buz gibi olan kalbin bana yabancıdır cânımîn âğrısı..

arkadaşlar merhaba. deprem nedeniyle herkes zorlu bi süreç yaşıyor hepimiz bunun farkındayız. sadece o on il değil tüm türkiye'nin psikolojik olarak etkilendiğini düşünüyorum. bu sebeple kendisini kötü hissedip psikolojik destek alma ihtiyacı hissedenler varsa aramızda bana ileti atarsa çok sevinirim. bu konuyla ilgili psikolog bi arkadaşım, arkadaş grubuyla ücretsiz online seanslar vermek istiyor. kendisi hem konuşma bozukluğu ve dil terapisti hem de psikolog. aynı zamanda bu şekilde yardımcı olacak birçok psikolog arkadaşı da var. belki şu an bu postu okuyan senin ihtiyacı yoktur ama çevrende tanıdığın, bildiğin, ihtiyacı olan birileri vardır. onlar için de iletişime geçebilir, hiç çekinmeden yazabilirsiniz. sizler için elimizden geleni yapacağız. iletim daima açık. hepimize tekrardan çok geçmiş olsun. <3

bir başka iletişim yeri olarak da ig:sherlockunzihinsarayii

Sen bir şehri sevdirirsin, bir rüya için senelerce uyutursun, bir gelecek için tüm geçmişi unutturur, tüm unutulanları biraz daha hatırlatmaz, bir dize şiir için tüm ilhamları derler, bir manzara için tüm tabiati gezdirir ve bir bakış için tüm yeminleri bozdurursun.

Dünyanın en büyük yüküymüş; aklı sende olmayanı, ısrarla yüreğinde taşımak.

Bugün önümde çaprazda oturdun sevgilim. Şarkılar söylendi o konferans salonunda, birden beni paylaştığın şarkı başladı. Ben o şarkıya gözlerim dolarak eşlik ettiğimde senin de "sadece o şarkıya" eşlik ettiğini gördüm. Hatırladın. Farklı yerlerde, farklı bedenlerde aynı düşünce ile aynı şarkıya beraber eşlik ettik. Beraber eşlik ettik sevgilim! Bunun değerini anlayabiliyor musun?

Gözlerin çocuk, gözlerin gezegen misâli..

- Anlamadın değil mi?

"Anlamamışlar seni çocuk, uzun süre anlamamışlar. Bir avuç insan işte en ufak şeye yorum bile yapmamışlar. Sonra biri gelmiş dinlemiş, dinlenmiş. Ona anlattığında ise anladığına şaşırmış, sorgulamışsın çocuk..

Sen o güzel bestenin sigara yaktıran nakaratısın.

Ben hakaretleri bağışlayacak kadar iyi değildim fakat sonunda onları unutuyordum hep. Kendisinden nefret ettiğime inanan biri, onu geniş bir tebessümle selamladığımı görünce apışıp kalıyordu. O zaman, kişiliğine göre ya yüce gönüllülüğüme hayran oluyor ya da ödlekliğimi küçümsemeyle karşılıyordu, oysa davranışımın nedeni çok daha basitti: Adını bile unutmuştum adamın. Beni ilgisiz ya da nankör kılan aynı sakatlık, yüceltici bir şey oluyordu o zaman.

Ne kadar şanslı insanlar var?

mahperimin yanından öylece geçenler var..

Vazgeçtim bu dünyadan.

vazgeçtim ben bugün.

Elimde olsaydı sevgilim, kaburgamın içinde taşırdım seni. Sırtımızdakilerin kamburu tek biz olalım, kamburumuza sahip çıkalım isterdim; uzaklardan değil, can cana, dip dibe. Geçtiğin tüm yollar hatrını saysın, daima çiçek değil, çiçeğin özü olarak kalasın.

Hayatta sigara gibiydi; bıraktım der yarın tekrar başlardın, öldüm der yarın tekrar doğardın..

Siyah beyaz bir fotoğrafta , renklerinin özenle seçildiği çiçeklerin renginin güzel bilinmezliği kadar bilinmez güzeldi gülüşün. Beni bırakıp gittiğin o günün ardından gelen günlerin varlığından bile haberim yoktu. Senin gittiğin gün okyanus ortasında kaybolan; eski, dökülmüş, artık kimsenin istemediği ve kendini okyanusun akıntısına bırakarak kendini yanlışlıkla yalnızlığa mahkum etmiş bir tekne gibi yalnız kaldım bu kimsesiz dünyamda. Yalnız, kimsesiz, sensiz... Sen gittikten sonra her günüm birbirinden farksızdı. Hepsi aynı duygularla ile bazen duyguların kendini yitirisi ile gelip geçiyordu sevgilim. Ben hâlâ gittiğin günde kaldım. Sanki yıllar geçmemiş gibi. Yıllar sonra unutursun diyenlere hep derdim. Hiçbir zaman yıllar sonra olmayacaktı ve ben seni unutmayacaktım. Çünkü ben senin gittiğin günde kalmıştım. Ne bir adım geri ne de bir adım ileri. Gelsen elimi tutsan hemen affetmeye hazır olayım diye seni. Öbür türlü bana sürekli yalan söyleyen, beni umursamayan, güvenimi kıran, sevgimin onda hiçbir değeri olmayan, çocukluğumu benden çalan seni nasıl affedebilirdim. Ne kötü bir şey bilir misin sen, sevdiğimiz insanı kendisi yüzünden kendisini affedememiz.. Sevdiğim adamın gözlerinin içine bakmak yerine tavana baktığım günleri, onun kokusunu almak yerine sigara dumanında boğulduğumu, sana sarılmak yerine hayallerime tutunduğum, gülüşünde öldüğüm adam olmana rağmen gülüşünü artık izleyemediğim zamanları yaşamamı sağlayan sen yüzünden seni affedememek ile seni çok sevmek arasında ki çaresizliği bilir misin hiç?

Hani bir rüzgar çınar ağacına vurur. Çınar ağacı devrilmez fakat her seferinde bir yaprağı ve dalları sırasıyla her rüzgar esişinde ondan ayrılır. Belki hiçbir zaman bulamayacağı bir yere götürür rüzgar çınar ağacını. Çınar ağacı ise kimsesiz tek başına kalır kök ve gövdesi ile. Çınar ağacı yapraklarını bulamaz asla fakat bu yalnızlık yüzünden ne kadar kötü olsa da gövdesine çarpan rüzgara asla engel olamaz... Sen kendimde engel olamadığım sert poyrazlar gibisin. Ben ise okyanusun esintisinden korkardım. Bak bunu da anlayamazsın. Anlamaman da yorar beni. Unutmazsın umarım yaşadığım günleri. Hatırlarsan, unutma. Bak geriye ne kadar güzel mahvetmişsin bizi.

Gideceğim Ben

Biliyorum, gideceğim bir gün buralardan.

Belki bir yaprağın baharda ki sevincini yaşayamadan, belki bir çocuğun ilk heyecanına ortak olamadan, belki iki insanoğlunun kavuştuğunu bilemeden, belki güneşin her yeri aydınlattığı yeri göremeden, belki doğru zannedilen çoğu şeyin yanlış olduğunu öğrenemeden... Kimse gittiğimi bilmeyecek, sessizce gideceğim ben. Sevincim, sevdalımın bana gülünce kısılan gözlerinde saklıydısaklıydı. Çocuğun heyecanı, iki parmaklık arasında kalmıştı. Kavuşmalar, yalnızca kitapların son cümlelerinde yazılmıştı.Doğan güneş, insanların ufkunu aydınlatamamıştı. Doğrular, yalnızca akılların en karanlık köşesinde gizlenmişti. Ne yazık! Hem sessiz hem de cahil gideceğim ben..