“He’s not perfect. You aren’t either, and the two of you will never be perfect. But if he can make you laugh at least once, causes you to think twice, and if he admits to being human and making mistakes, hold onto him and give him the most you can. He isn’t going to quote poetry, he’s not thinking about you every moment, but he will give you a part of him that he knows you could break. Don’t hurt him, don’t change him, and don’t expect for more than he can give. Don’t analyze. Smile when he makes you happy, yell when he makes you mad, and miss him when he’s not there. Love hard when there is love to be had. Because perfect guys don’t exist, but there’s always one guy that is perfect for you.”

— Bob Marley (via permeate)

Εσύ

Και να χαμογελάς. Θέλω να χαμογελάς κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Να χαμογελάς και να σκοτώνεις τους δαίμονες μου. Θέλω να είσαι καλά ακόμη κι αν δεν ειμαι εγώ, ακομη και τις μερες που δεν θα καταφέρνω να είμαι δίπλα σου. Δεν με νοιάζει για μενα, δεν με ένοιαξε ποτέ. Δεν αντέχω να σε πληγωνω κάθε μέρα όλο και παραπάνω όταν το μόνο που θέλω είναι να είσαι χαρούμενος. Είμαι εγωίστρια, αλλά όχι τόσο πολύ. Ήξερα από την αρχή ότι το τέλος μας πλησίαζε και πως ο χρόνος ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Όμως ήταν χαμένο παιχνίδι, δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Εξακολουθώ να φοβάμαι, ξέρεις. Φοβάμαι την λήθη. Το μεγαλύτερο μου φόβο,βλέπεις, δεν μπόρεσα να τον νικήσω. Σε έχασα, σε έχασα χωρίς να το θέλω, χωρίς να φταίω εγώ γι'αυτό. Οι άλλοι το επέλεξαν για μας και εμείς τους αφήσαμε. Υ.Γ. Να χαμογελάς πολύ και να καπνίζεις λίγο.

Εκείνη.

Ξυπνάω και την βλέπω να έχει τυλιχτεί πάνω μου. Πόσο πανέμορφη είναι όταν κοιμάται. Πόσο ευτυχισμένος και ερωτευμένος είμαι μαζί σου. Ευτυχία. Θεέ μου, πόση ευτυχία. Την χαϊδεύω. Την φιλάω. Την ξανά φιλάω. Ξανά. Και ξανά. Χάνω το μέτρημα. Σηκώνομαι διακριτικά για να μη την ξυπνήσω. Πάω στο μπάνιο. Ανοίγω το νερό από τον νιπτήρα. Στέκομαι όρθιος μπροστά από τον καθρέφτη. Ανακατεύω τα μαλλιά μου. Άλλη μια μέρα στην δουλειά. Άλλη μια κουραστική μέρα. Άλλη μια μέρα που θα σιγουρέψω πως είμαι ικανός να την έχω και την επόμενη. Χαμογελάω. Σκύβω και πλένω μούτρα και δόντια. Κλείνω το νερό. Σκουπίζομαι. Βάζω αποσμητικό και ντύνομαι. Βγαίνω από το μπάνιο και την παρατηρώ. Με κοιτάζει με μισάνοιχτα μάτια. Πλησιάζω Ενώ χαμογελάω. Μου ανοίγει τα χέρια της. Μπαίνω στην αγκαλιά της και την φιλάω. Την ξανά φιλάω. Ξανά και ξανά. Χάνω για ακόμη μια φορά το μέτρημα. Με φιλάει και με αγκαλιάζει με όλη της την δύναμη. Μου ζητάει να μείνω σπίτι σήμερα. Με νάζι. Ξέρει ότι δε μπορώ και ότι χρειαζόμαστε αυτή την δουλειά. Την κοιτάζω. Κουνάει το κεφάλι καταφατικά. Ξέρω πως θες και ξέρω πως το κάνεις για εμένα. Με φιλάει. Μου λέει ότι με αγαπάει. Ανταποδίδω. Πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Σηκώνομαι. Πάω μέχρι τα μισά και γυρνάω. Την φιλάω ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και πάλι. Μάντεψε. Πάλι έχασα το μέτρημα. Με διώχνει γλυκά. Φεύγοντας παίρνω το κράνος και τα κλειδιά για την μηχανή. Βγαίνω από το σπίτι και καβαλάω την μηχανή. Χαμογελάω και φοράω το κράνος. Ευτυχία. Εκείνη.. Πόσο ευτυχισμένος είμαι; “Αυτός έχει τόσο μαύρη ψυχή, όπως και τα τατουάζ στο σώμα του” της είχε πει ο πατέρας της. “Αν επιλέξεις αυτόν, φεύγεις από εδώ μέσα και θέλω να δω ποιος θα σε συντηρήσει.” Της είχε πει επίσης. Από εκείνη την μέρα παλεύω να μη την ξανά δω με δάκρυα. Δουλεύω για να της παρέχω ότι δεν έχει καμία. Για να είμαι μαζί της. Να της δίνω για όσο ζω, ότι δε θα πάρει ποτέ. Για να ζω, βλέποντας την να χαμογελάει. Φτάνω στην δουλειά. Σβήνω την μηχανή. Βγάζω το κράνος. Κατεβαίνω και μπαίνω μέσα. Ξεκινάει μια κουραστική μέρα μα ξέρω πως όταν σχολάσω θα είμαι σαν να γεννήθηκα μόλις, για να της προσφέρω όσα δε μάντεψε ποτέ. Εκείνη. Όλα για εκείνη. Περνάνε οι ώρες και τα λεπτά γρήγορα. Έπεσε και σήμερα αρκετή δουλειά. Πλησιάζει η ώρα να σχολάσω. Πώς περιμένουν τα μικρά παιδιά το διάλλειμα; Έτσι εγώ περιμένω να πάω σε εκείνη. Σχολάω. Με πολύ χαρά χαιρετάω όλους τους συναδέλφους και τους αφήνω με την απορία. Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι έτσι μετά από τόση κούραση; Για εμένα τώρα ξεκινάει η μέρα παιδιά. Τώρα θα συναντήσω την ζωή μου. Εκείνη. Βάζω κράνος και ανεβαίνω στην μηχανή. Πότε πήγε 4, χαμπάρι δε πήρα. Αρκετή δουλειά και σήμερα. Βάζω μπροστά και ξεκινάω. Σε λίγα λεπτά είμαι σπίτι. Κλειστά πατζούρια. Σπάνιο φαινόμενο. Σβήνω την μηχανή και βγάζω το κράνος. Κατεβαίνω. Βλέπω την ανοιχτή εξώπορτα. Μπαίνω μέσα. Ανεβαίνω τα τρία σκαλάκια και φτάνω στην πόρτα. Την ανοίγω. Μπαίνω μέσα και την κλείνω. Αφήνω το κράνος πάνω στον πάγκο και πετάω τα κλειδιά στο τραπέζι. Μωρό μου, γύρισα. Φωνάζω γλυκά. Καμία απάντηση. Προχωράω προς τα μέσα. Στο σαλόνι ίσως. Μπα, κανείς. Έλα τώρα, μη μου κάνεις νάζια, ξέρεις ότι πεθαίνω να σε πάρω αγκαλιά. Ξανά λέω. Καμία απάντηση. Ούτε χαχανητά. Ανοίγω την πόρτα από το υπνοδωμάτιο. Πατάω τον διακόπτη δίπλα και ανοίγω το φως. Ανοιχτό φύλλο ντουλάπας. Λείπουν τα ρούχα της. Πανικός. Πλησιάζω. Κοιτάζω το κρεβάτι μας. Σημείωμα. Όχι. Στέκομαι. Δε ��πορεί. Κάτι σοβαρό θα έχει γίνει. Πλησιάζω και παίρνω με δύναμη το σημείωμα στα χέρια μου. Το ανοίγω.

“Δε θα μπορούσα να το κάνω ενώ σε κοιτάζω στα μάτια. Δε γίνεται. Ήθελα να είμαι ξεκάθαρη απέναντι σου. Υπάρχει άλλος. Κάποιος που τις ώρες που έλειπες δε με άφηνε μόνη λεπτό. Τέλος οι λεπτομέρειες. Ίσως δεν έπρεπε από την αρχή. Ίσως τελικά ήταν λάθος. Φταίω ή φταίς ας το κρίνει ο χρόνος. Λυπάμαι. Να περνάς καλά. ”

Δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου. Ένας κόμπος στο στομάχι μου δε με αφήνει να πάρω ανάσα. Ήταν λάθος; Δεν έπρεπε από την αρχή τι; Υπάρχει άλλος; Εγώ πότε σε άφησα μόνη; Είναι πλάκα. Είναι σίγουρα κάποια πλάκα. Με τρέμουλο στα πόδια σηκώνομαι και τρέχω προς την κουζίνα, παίρνω τα κλειδιά από την μηχανή και βγαίνω έξω. Την καβαλάω βάζω μπροστά και ξεκινάω.

Ίσως ήταν λάθος, ίσως δεν έπρεπε από την αρχή, υπάρχει άλλος

το κεφάλι μου βουίζει. Η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή. Μέσα στο χάος μου την βλέπω απέναντι καθισμένη σε ένα παγκάκι. Σταματώ στην μέση του δρόμου. Δε παίρνω τα μάτια μου από πάνω της. Πάω να βγάλω το κράνος και βλέπω τον παιδικό της φίλο να την πλησιάζει. Να την φιλάει. Τα χείλη που δε μπορούσα να αποχωριστώ τόσα πρωινά. Πάω να κατέβω από την μηχανή. Ένα μεγάλος θόρυβος. Όλο μου το σώμα τραντάχτηκε. Ακούω βουητά, πονάω, πονάω πολύ. Φωνάξτε την να έρθει, δε μπορώ να κουνηθώ. Βοήθεια. Γιατί δεν ακούγομαι; Ξεκινάω να μη βλέπω. Χάνονται όλα. Που είναι εκείνη; Μαύρο. Κενό. Οι περιπέτειες μας. Οι γκρίνιες. Οι τσακωμοί μας. Οι αγκαλιές μας. Τα φιλιά μας. Το χαμόγελο της. Η μαγειρική της. Οι δουλειές που κάναμε στο σπίτι. Τα ψώνια που βαριόμουν και με κορόιδευε. Το ποδόσφαιρο που βλέπαμε με φίλους και εκείνη πανηγύριζε με τον παιδικό της φίλο ενώ εγώ πανηγύριζα με εκείνη. Με τις αντιδράσεις της. Τι διάολο; Γιατί τα βλέπω όλα αυτά; Πόσο κοιμάμαι; Ξύπνα να την βρεις. ΞΎΠΝΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΣ. Πετάγομαι φωνάζοντας το όνομα της. Γιατί τόσο άσπρο; Γιατί είμαι δεμένος; Γιατί δε μπορώ να κουνηθώ; Γιατί είναι η μάνα μου εδώ; Με κοιτάζει με δάκρυα χαράς στα μάτια της. Είσαι καλά με ρωτάει; Γιατί είμαι δεμένος; Που είναι εκείνη; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; Φωνάζω. Οι γιατροί μπαίνουν στο δωμάτιο και με κοιτάζουν έκπληκτοι. Ένα θαύμα είπαν. Τι θαύμα; Τι λένε; Γιατί με έχετε δεμένο; Από συζήτηση που είχαν, ήμουν σε κώμα 4 μήνες. Δε πίστευαν ότι θα αντέξω, από μέρα σε μέρα τα καλώδια θα έβγαιναν. Ήμουν κλινικά νεκρός. Η μάνα μου δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου. Εκείνη; Πέρασε μια φορά τον πρώτο μήνα με τον παιδικό της φίλο μου είπε η μάνα μου, αλλά δε ξανά ήρθε. Έχετε χωρίσει, δε το θυμάσαι; Μαύρο και κενό ξανά. Ζητάω ψύχραιμα να με λύσουν, και συμφωνούν πιστεύοντας πως πλέον δε θα υπάρχουν σπασμοί. Φτάνει το βράδυ. Σηκώνομαι όταν η μάνα μου είχε αποκοιμηθεί. Ζαλίζομαι. Πάω προς τον καθρέφτη; Ποιος είναι αυτός απορώ; Τι ουλές είναι αυτές; Εκείνη, που είναι; Ρίχνω μια στον καθρέφτη και τον σπάω. Η μάνα μου πετάγεται και με βλέπει με δάκρυα στα μάτια. Κοιτάζει το χέρι μου να αιμορραγεί και φωνάζει. “Αρκετό αίμα έχασες για εκείνη. ΦΤΑΝΕΙ.” Εκείνη είναι το αίμα μου, τι λέει; Πώς μπορεί και μιλάει έτσι ενώ ξέρει πως νιώθω; Περνάνε δύο μήνες και σε σύνολο έξι. Με αφήνουν να βγω. Μαρτύριο όλα. Εκείνη πουθενά. Γυρίζω σπίτι. Όλα όπως τα άφησα. Το σημείωμα εκεί. Η μυρωδιά της εκεί. Οι αναμνήσεις και η ζωή μου εκεί. Βγαίνω. Κοιτάζω την αυλή, φαίνεται πως δεν υπάρχει η αγάπη μας πια εκεί. Καλώ ένα ταξί. Η μηχανή, δε τα κατάφερε. Λέω στον οδηγό να με πάει έξω από το σπίτι της. Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε. Βγαίνω και στέκομαι όρθιος. Έξω ο παιδικός της φίλος. Ανοίγει η πόρτα. Εκείνη. Χαμογελάει. Όπως χαμογελούσε σε εμένα. Τον φιλάει. Τον φιλάει. Ανάθεμα με τον φιλάει. Βγαίνει ο πατέρας της. Θα γίνει χαμός ελπίζω. Αλλά όχι. Τον αγκαλιάζει και τον βαράει φιλικά στον ώμο. Σκύβω το κεφάλι και περιμένω να βγούν. Βγαίνουν. Περνάνε δίπλα μου και εκείνη με κοιτάζει όπως και εκείνος. Χαμογελάνε σαν να είμαι άγνωστος και προχωράνε. “Σου θυμίζει κάτι; Ναι αλλά δε δίνω και πολλή σημασία τώρα” η συζήτηση που έπιασα. Της θυμίζω κάτι; Εγώ; Δε θυμάται εμένα; Ή ζωή μου, ο λόγος που υπήρχα, δε με αναγνωρίζει; Μπαίνω στο ταξί. Φεύγω. Γυρίζω σπίτι. Τα σπάω όλα. Ξανά αίματα παντού. Πετάω δύο ρούχα σε μια τσάντα και φεύγω. Ποιος είμαι και που πάω, δε ξέρω. Μα.. Μου αρκεί που χαμογελούσε εκείνη. Το πόσο έσπασα που χαμογελάει σε άλλον όπως τότε σε εμένα, το αφήνω. Λογικά χάνω το μέτρημα. Θα περιπλανιέμαι στα στενά χωρίς ζωή, θα είμαι ο παράξενος. Ο μαλάκας που ίσως σου αναφέρει μια φίλη σου μετά. Γιατί για εκείνη ήμουν όσα μου έβγαζε, και για άλλες θα είμαι αυτό που επίσης μου έβγαλε εκείνη στο τέλος.

Εκείνη με έκανε έτσι. 

Εκείνη μου πήρε την ζωή. 

Εκείνη που ίσως και τρελός, θα περιμένω. 

Θα μετράω ξανά και ξανά τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα για να την δω. 

Εκείνη. 

Να χαμογελάει. 

Και.. Ας χάσω το μέτρημα. 

|Προσπαθώντας να ‘‘εξηγήσω’‘ σε όποιον το διαβάσει, ότι και ο ‘‘μαλάκας’‘  που ανεβάζεται και κατεβάζεται στις κολλητές σας, κάποια στιγμή, μπορεί, να μην ήταν.| 

Ta exw me mia kopela, alla opote einai stis meres ths tsakwnomaste klp giati den thelei na kanoyme oute ta alla ektos toy sex klp. Skeftomai na xwrisw ti na kanw.

Προφανώς και να την χωρίσεις. 

Είσαι λίγος για αυτή.

Αμα δεν μπορείς να κρατήσεις το πουλί σου στο παντελόνι σου για 5 μερες και να μην γίνεσαι πρίξας οταν βλέπεις οτι ο ανθρωπός σου δεν νιωθει καλα ,πρεπει ξεκαθαρα να χωρισεις.

Να της πεις να βρει καποιον να την καταλαβαινει.

P&L

Και τώρα που έχουμε διακοπές, ας κοιτάξουμε να βγάλουμε κανένα μάθημα στην ιστορία.

Ιδέα

Αντί να καλύπτετε τα αυτιά του παιδιού σας όταν κάποιος μιλάει για ομοφυλοφιλία, να το κάνετε όταν κάποιος μιλάει για πανελλήνιες.

«.. ελπίζω κάθε μέρα να χαμογελάς,

σώσε το τομάρι μου και ας μην μας αγαπάς,

μόνο μία χάρη πριν να φύγεις,

μάθε μου τα βήματα και δώσ’ μου ένα τελευταίο Βαλς.. »

😭😭😭

a drunk driver killed someone i love. i thought maybe, if i kept it up, i might hear something back…

me: tumblr can you upload this photo?

tumblr: no

(5 hours later)

tumblr: hey im sorry about earlier. i uploaded your photo 8 times to make it up to you