Φωτογραφιες χωρις νοημα/μηνυμα

Γλυκός ο θάνατος

Ξέρω πως(πιθανότατα) αυτό το κείμενο δεν θα το διαβάσουν πολλά ατομα ή θα “δημοσιοποιηθεί” γενικα αλλά θα το γράψω έτσι και αλλιως. Εχουνε περάσει τρεις μεινες και οκτώ ημερες …δεν μπορουσα να κοιμηθω,δεν έτρωγα πολύ,έκλαιγα όλη την ωρα είχα “γεμίσει’ με ενοχές με συμπέρασμα να ακούω φωνές μεσα στο κεφάλι μου ,είχα “τρελαθει” κυριολεκτικά .Και για να μην τα πολυλογώ έχουν περάσει τρεις μεινες και οκτώ μέρες απο τοτε που εκανα απόπειρα αυτοκτονίας με 6 καρτέλες χάπια .Με βρήκε η μητέρα μου σωριασμενη και να μην μπορω να κουνηθω .Ετσι πήγαμε στο νοσοκομειο και έγινε οτι έπρεπε να γίνει. Κρύωμα,ετρεμα,και κυριότερα ένιωθα να ξεψυχαω ..δεν ηταν ωραίο ..δεν είδα ουτε άσπρο φως ουτε κανέναν άγιο…είδα τον θάνατο και τον ένιωθα δίπλα μου (καθώς ήμουν ετοιμοθάνατη).τι θέλω να πω ο θάνατος είναι άσχημος αλλά παντα φάνταζε γλυκός μπροστά σε αυτήν την ζωη ..και ακόμη και ετοιμοθάνατη ..ενιωθα γαλήνια και ήρεμα με την σκέψη οτι δεν χρειαζεται άλλο να παλευω σε αυτήν την σκληρή ζωη. Την στιγμη που με ξεγυμνωναν όμως έβλεπα την μητέρα μου να κλαίει και να πονάει απο αυτό που εκανα και τοτε συνειδητοποιησα γιατί έπρεπε να μείνω και να παλεψω σε αυτήν την ζωη . Εμεινα στο νοσοκομειο αρκετές μέρες με ετοιμοθάνατο κόσμο γυρω μου και έτσι είχα την ευκαιρία να “γνωρίσω” το θάνατο ακομη καλυτερα και σας λεω είναι άσχημος .

Γλυκός ο θάνατος

Ξέρω πως(πιθανότατα) αυτό το κείμενο δεν θα το διαβάσουν πολλά ατομα ή θα “δημοσιοποιηθεί” γενικα αλλά θα το γράψω έτσι και αλλιως. Εχουνε περάσει τρεις μεινες και οκτώ ημερες …δεν μπορουσα να κοιμηθω,δεν έτρωγα πολύ,έκλαιγα όλη την ωρα είχα “γεμίσει’ με ενοχές με συμπέρασμα να ακούω φωνές μεσα στο κεφάλι μου ,είχα “τρελαθει” κυριολεκτικά .Και για να μην τα πολυλογώ έχουν περάσει τρεις μεινες και οκτώ μέρες απο τοτε που εκανα απόπειρα αυτοκτονίας με 6 καρτέλες χάπια .Με βρήκε η μητέρα μου σωριασμενη και να μην μπορω να κουνηθω .Ετσι πήγαμε στο νοσοκομειο και έγινε οτι έπρεπε να γίνει. Κρύωμα,ετρεμα,και κυριότερα ένιωθα να ξεψυχαω ..δεν ηταν ωραίο ..δεν είδα ουτε άσπρο φως ουτε κανέναν άγιο…είδα τον θάνατο και τον ένιωθα δίπλα μου (καθώς ήμουν ετοιμοθάνατη).τι θέλω να πω ο θάνατος είναι άσχημος αλλά παντα φάνταζε γλυκός μπροστά σε αυτήν την ζωη ..και ακόμη και ετοιμοθάνατη ..ενιωθα γαλήνια και ήρεμα με την σκέψη οτι δεν χρειαζεται άλλο να παλευω σε αυτήν την σκληρή ζωη. Την στιγμη που με ξεγυμνωναν όμως έβλεπα την μητέρα μου να κλαίει και να πονάει απο αυτό που εκανα και τοτε συνειδητοποιησα γιατί έπρεπε να μείνω και να παλεψω σε αυτήν την ζωη . Εμεινα στο νοσοκομειο αρκετές μέρες με ετοιμοθάνατο κόσμο γυρω μου και έτσι είχα την ευκαιρία να “γνωρίσω” το θάνατο ακομη καλυτερα και σας λεω είναι άσχημος .