Εμείς

{θα έπρεπε να είμαστε}

Κάτι οργασμοί

Και κάτι πνιχτά βογγητά

Ηδονής

10 χρόνια κάθειρξης σε μια γυναίκα που πλαστογράφησε απολυτήριο δημοτικού,για να μπορέσει να εργαστεί ως καθαρίστρια.Είναι ήδη στις φυλακές της Θήβας. Τα ένσημα της 20ετούς εργασίας της διαγράφτηκαν.

Και ναι ο κόσμος που ζούμε ήταν και χτες φρικτός.

Και ξέρω πως πάντα υπήρχαν οι κατατρεγμένοι,και εκείνοι που ο νόμος δεν αγγίζει.

Αλλά αν η αδικία του σήμερα δεν μας ανατριχιάζει, δεν φαντάζεσαι το αύριο

Για να τελειώνουμε με το όλο θέμα.

Λίγο πριν πέσει νεκρός στην αρένα, ένας αντι-ταυρομάχος ακτιβιστής του δίνει το τελευταίο φιλί της ζωής του.

Ο Ταύρος δεν είναι επιθετικό ζώο. Ο λόγος που είναι θυμωμένος είναι γιατί μέρες είναι νηστικός και απίστευτα-βάναυσα ταλαιπωρημένος

Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουν όλοι όσοι έχουν για θεούς τους και θαυμάζουν τους ταυρομάχους, δεν είναι ένα δυνατό ζώο, αλλά ένα ταλαιπωρημένο, βασανισμένο και εξαντλημένο ψυχικά ζώο. Σε αυτό το υπερήφανο και δυνατό πλάσμα, βάζουν υγρές εφημερίδες στα αυτιά του και τα μάτια του είναι γεμάτα βαζελίνη για να θολώνουν την όρασή του…

Τα ρουθούνια του είναι γεμάτα βαμβάκι ώστε να του κόβει την αναπνοή και στα γεννητικά του όργανα έχουν κολλήσει μια βελόνα.Υποσιτίζεται για μέρες ώστε να είναι αδύναμος και είναι φυλακισμένος για μέρες σε ένα σκοτεινό κουτί ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του και να του δημιουργηθεί στρες.

Έτσι όταν βγαίνει στην αρένα απο το κουτί αυτό, τρέχει απεγνωσμένα νομίζοντας πως το μαρτύριο του έχει τελειώσει.

Αντ΄αυτού το εξαντλημένο και κακοποιημένο ζώο έχει να αντιμετωπίσει τις ιαχές του πλήθους και τους δολοφόνους του που το εξαντλούν ακόμη περισσότερο με τα χτυπήματα τους.

Τι ηρωισμός. Τι γενναιότητα. Πως ο άνθρωπος έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο κτήνος που δολοφονεί για την απόλαυσή του… Είμαστε μοναδικοί σε αυτό τον πλανήτη.

Μην κάνετε like, κοινοποιήστε το.

Η ζωή μας με χρόνο μα δίχως χρώματα                                                                      Οι μέρες οι νύχτες τα χρόνια μετράνε                                                                    Σφίγγω τις χούφτες μα μέσα απ’ τα δάκτυλα                                                          Τα χέρια πονάνε μα οι μνήμες γλιστράνε                                                                    Μού είχαν πει πως είμαστε ό,τι κάνουμε                                                                   Για όσα δεν κάνουμε ούτε κουβέντα                                                                          Μού είπαν να μη μετανιώνω για τίποτα                                                                          Να ζω με χαμόγελο μέρα τη μέρα                                                                                    Μα τις νύχτες ξυπνάνε οι δαίμονες                                                                              Λάθη και πάθη τρυπάν σαν αγκάθι                                                                                Μα τις νύχτες ξυπνάνε οι δαίμονες                                                                    Μετανιώνω ξανά και ξανά                                                                                              Μα τις νύχτες ξυπνάνε οι δαίμονες                                                                                Ο χρόνος αμείλικτος και τρέχω μαζί του                                                                        Μα τις νύχτες ξυπνάνε οι δαίμονες                                                                              Όσα τα λάθη μου τόσοι κι αυτοί

Πες του πως θα τον πάρει ο διάολος, οποιοδήποτε μικρύνει τον κόσμο σου για να αισθανθεί μεγάλος.

09.Γεια-Σκιάχτρο

“Όποιος νοιάζεται και τηλέφωνο θα πάρει και μήνυμα θα στείλει και το κόσμο πουτανα θα κάνει για να σε δει.”

Το πρώτο φιλί

-ίσως όχι το πρώτο-

ίσως αυτό που διέγραψε όλα τα προηγούμενα·

Τέλη Σεπτέμβρη, κανονίσαμε επιτέλους να βρεθούμε μετά από μήνες που μιλούσαμε με μηνύματα, εγώ στο λύκειο, εκείνος μόλις είχε τελειώσει. Όλες οι καφετέριες στην πλατεία γεμάτες, ήταν Σάββατο βράδυ βλέπεις, οπότε καταλήξαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι που έπαιζε χαλαρή ροκ μουσική. Εκείνος ήθελε να καπνίσει, εγώ του είχα πάρει την καπνοθήκη παιχνιδιάρικα και δεν τον άφηνα

-σου κάνει κακό το τσιγάρο

-θα κάνω μόνο ένα, δεν θα ξανακάνω μέχρι να φύγεις, σύμφωνοι;

ήπιαμε από μια ζέστη σοκολάτα, μιλήσαμε για τη ζωή μας, τις ταινίες, το λύκειο μου και τους καθηγητές (πήγαινε κι εκείνος στο ίδιο), μιλήσαμε για την μουσική του και τη ζωγραφική μου, και πριν φύγουμε μου λέει

-θέλω να σε πάω κάπου που δεν νομίζω να έχεις ξαναπάει

Ήταν ένα μέρος, μια παραλία, έκανε ψύχρα θυμάμαι κι εγώ ήμουν με ένα ζακετάκι. Κάθισα σε ένα πέτρινο πεζούλι κι εκείνος απέναντι μου, να με κοιτάει με το πιο όμορφο βλέμμα που είχα δει ποτέ, άνετα. Ένιωθα ήδη το σώμα μου να μουδιάζει μη μπορώντας να διακρίνω αν ήταν από το ψυχρό αεράκι ή την επιθυμία μου να τον φιλήσω.

-μου δίνεις τη ζακέτα σου γιατί κρυώνω;

-πλάκα κάνεις;

-μα έχει κρύο εδώ

-δεν με κοροϊδεύεις;

-όχι

Σηκώνεται με ύφος “ωραία και τώρα θα κρυώνω εγώ”, μου δίνει τη ζακέτα του, η οποία ήταν σαν χοντρό μπουφάν, κι εκείνος μένει με το μπλουζάκι. Δεν πέρασε πολλή ώρα και άρχισε να τουρτουριζει.

-να σε πάρω μια αγκαλιά να ζεσταθείς;

Ερχεται, τον αγκαλιάζω και σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν εγώ, που με δυσκολία μιλάω σε ανθρώπους, μαζί του να είμαι σαν να τον ξέρω χρόνια. Με αφήνει για λίγο, πηγαίνει πιο πίσω, νιώθω το βλέμμα του να με διατρέχει καλά καλά, πλησιάζει ξανά και με φιλάει. Με φιλάει όπως δεν με είχαν ξαναφιλήσει, σαν να ήμουν αέρας και εκείνος πρώτη φορά επιτέλους, μπορούσε να αναπνεύσει. Ένιωσα ένα κύμα ζέστης να κατακλύζει το σώμα μου. Ήταν κάτι ξεχωριστό και το ήξερα ηδη.

Αυτός ο έρωτας θα κρατούσε 3,5 χρόνια και αυτός θα ήταν από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Καλοκαιριάζει.

Θα μπορούμε επιτέλους να παραπονιόμαστε για πράγματα ανούσια

και να φτύνουμε κουκούτσια καρπουζιού σε παραλίες,

τα ξημερώματα,

χωρίς να κρυώνουμε.

Να ευχόμαστε σε πεφταστέρια

να γίνουν τα κουκούτσια καρπουζιές

και να γυρνάμε κάθε χρόνο,

στα ίδια μέρη,

να μαζεύουμε τους καρπούς,

ενώ είμαστε άλλοι άνθρωποι.

Πιο άνθρωποι κι απ’ τους ανθρώπους

find what you love and let it kill you.

Έπρεπε να είχα αφήσει τα χείλη μου περισσότερη ωρα στα δικά σου.

Γοργονάνθρωπος.

@gorgonanthropos

“Η αγάπη δεν χορταίνει με ψίχουλα, ούτε ξεδιψά με μισογεμισμένα ποτήρια ευτυχίας. Ή μεθάς και γίνεσαι τύφλα ή απλά δεν πίνεις.”

— Μενέλαος Λουντέμης

‘’Ότι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι…δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα..’’

Ν. Καζαντζάκης

Χθες η καθηγήτρια της Χημείας μας είπε “Η Χημεία είναι έρωτας. Δεν ταιριάζουμε με όποιον θέλουμε αλλά με όποιον ορίζει η φύση”. Κι έτσι από το πουθενά, πήρα ίσως ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα μέσα σ’ εκείνη την αίθουσα…

Jesus christ