Dag 26 - Terugblik #6

Dag 25 - Video terugblik #5

Dag 24 - Video terugblik #4

Dag 23 - Video Terugblik #3

Dag 22- Video Terugblik #2

Dag 21 - Video Terugblik #1

Dag 21 - A little rain in Lux

Een goede nacht gevolgd door een prima ontbijt. Lekkere start. We deden rustig aan vandaag, een reis als deze vraagt veel van je merken we. Worth it? No question. Maar een dagje als deze was welkom. In een Aldi onze lunch gescoord en wat inkopen gedaan voor onze volgende accommodatie ‘in the middle of nowhere’. 

Na de lunch en de heftigste regenbuien pakten Sosha en ik de trein richting Luxemburg. Heerlijke temperatuur hier, de buien hoeven alleen niet van mij. Al mogen we niet klagen natuurlijk, er heeft nauwelijks iets tegen gezeten deze reis, dus die regen kunnen we verslaan met onze glimlach. In Luxemburg baalde ik dat onze camera nog in het hostel lag; toch ook weer een gave stad waar we geen spijt van hebben.

Het laaggelegen deel van Luxemburg-Stad is prachtig. Het doet heel Middeleeuws aan. Echter kom ik er net na wat Googlen achter dat de huizen uit de 19e en 20e eeuw komen, niets Middeleeuws aan dus. Desondanks, zeker een bezoekje waard. En dat allemaal op zo’n 3,5 uur rijden vanaf Arnhem. Met de trein is het iets minder fijn, wij doen er, wanneer we weer terug komen, een dikke zeven uur over. 

De dag sloten we af met een lekkere pasta bij de Italiaan. We kijken uit naar de laatste dagen, in de natuur en even weg van de stad. Hier willen we iets meer offline leven. Vanaf vandaag plaatsen we elke dag een filmpje waarin we elkaar een vraag stellen over de reis. In de volgende post volgt het eerste deel

Dag 20 - Luxe Luxemburg

Na vandaag zijn Daniël en ik weer een ervaring rijker: slapen in een nachttrein, in een couchette met vier anderen. Van te voren weten we niet wat we daarvan kunnen verwachten, en of we überhaupt echt slapen. In de couchette ontmoeten we onze eerste medereiziger. Het toeval wil dat het een Nederlander is. Hij woont en werkt sinds een paar jaar in Innsbruck, waar zijn vriendin vandaan komt. Hij vertelt ons over de verschillen en overeenkomsten met Nederland. Hij mist de Nederlandse mentaliteit: het sociale en nieuwsgierige. In Innsbruck krijgt hij daarvoor de rust, veiligheid en natuur terug. Het is een relaxte gast en dat zorgt ervoor dat we gelijk meer vertrouwen krijgen in de treinreis.

De conducteur checkt onze tickets en vraagt of we gewekt willen worden met koffie. Het is gratis, benadrukt hij. We stemmen ermee in en horen van de conducteur dat op München onze couchette volledig gevuld is. Daniel en ik besluiten ons bed vroeg op te maken, omdat wij om 7 uur de trein al verlaten. Het is eerst best lastig om in slaap te komen, vooral vanwege de andere reizigers die ook hun plekje zoeken. Toch slapen we beide best prima, beter dan we verwacht. We kunnen nog lachen als we om 6 uur aan de koffie zitten.

Aangekomen in Luxemburg stad, na twee keer overstappen, brengen we onze koffers naar een depot. Nu kunnen we de stad verkennen. Het zonnetje schijnt heerlijk. In de stad is het levendig, er klinkt muziek en de terrassen zijn gevuld. We drinken zelf ook een cappuccino op een fijn terras, al schrikken we van de prijs. Dat zijn nog eens andere prijzen dan we in Budapest, Zagreb of Ljubljana gewend waren geraakt. Het Luxe Luxemburg brengt ons met beide benen weer op de grond, money-wise. Misschien ook wel handig voordat we weer in Nederland zijn.

We kopen een lunch bij een supermarkt en lopen het park in, dat onder de stad van Luxemburg ligt. We zijn eigenlijk best moe van onze treinreis. We pakken ons eten en vinden een plekje in het gras, waar we liggend in de zon wegdromen. Het is heerlijk om op dit plekje, net buiten de stad, tot rust te komen. Hier praten we alvast na over de afgelopen weken, wetende dat er nog een mooie, kleine week in het vooruitzicht ligt.

Enigszins opgeknapt, halen we onze koffers op en pakken de trein naar ons hostel. We worden er vriendelijk begroet door de vrouw achter de receptie. In het kleine stadje waar het hostel zich bevindt gaan we op zoek naar een leuk eettentje. We besluiten uiteindelijk toch maar bij het hostel te eten, aangezien het aanbod tegenvalt.

Morgen gaan we nog een dag de stad van Luxemburg in, voordat we de natuur induiken. Er wordt mooi weer beloofd deze week. Wat willen we nog meer?

Anekdote van de dag In de stad valt het ons op dat er veel groepjes samen lopen met de telefoon in de hand, gefocust op het scherm. “Ze spelen Pokemon!” zegt Daniël. Het lijkt alsof we even terug in de tijd zijn, toen de app zijn hoogtepunt kenden. Nu pas valt het op hoeveel mensen het spel aan het spelen zijn. En niet alleen tieners en studenten, we zien oudere stellen samen op zoek naar Charmanders. Ik google wat deze opleving van Pokemon heeft veroorzaakt. Het blijkt een soort community dag waarop allemaal speciale items beschikbaar zijn. Op het terras openen we de app. “Wow, er zitten er heel veel in de buurt” zegt Daniël. We kijken elkaar aan. Hebben we hier zin in? We besluiten dat samen in deze stad zijn onze prioriteit is en sluiten de app weer af.

Dag 19 - Leaving on a midnight train to Luxembourg

De dag begint alweer met het inpakken van de koffers, want Innsbruck is een (te korte) tussenstop. Onze hosts bieden ons aan dat we onze koffers de hele dag bij hen mogen laten staan. Dat is heel fijn, want onze trein naar Koblenz, vanwaar we verder reizen naar Luxemburg, vertrekt pas om kwart voor negen vanavond.

We lopen de stad in en genieten gelijk weer van het uitzicht: de stad tussen de immense bergen. We wandelen langs een street food marktje, over de rivier en genieten van onze laatste dag in deze stad. Daniël is er van overtuigd dat we hier gaan wonen als we 65 zijn en met pensioen. Gelukkig kunnen we daar nog wat nachten over slapen.

We drinken een koffie bij de Moustache bar en maken nog wat beelden voor onze docu. Daniël verwondert zich dat de ober geen snor heeft. Lopend door het centrum ontdekken we een groot plein dat we nog niet eerder zagen. Er zijn veel skaters en we zijn onder de indruk van de trucjes die een gast met zijn fiets doet.

Bij de Machete bar eten we een burrito. Het restaurant is er een in de hipster categorie. Je kan er een taco of een burrito eten. We stellen de burrito zelf samen en moeten hem een naam geven. Een paar minuten krijgen we onze ‘Bey-rito’ en ‘Paolorito’. Ze smaken heerlijk. Zo sluiten we onze tijd in Innsbruck alweer af. Deze stad kan zeker aansluiten in het rijtje: daar moeten we nog eens heen.

Ik schrijf nu vanuit de trein waarin we op weg zijn naar alweer de laatste bestemming van deze reis: Luxemburg. Hier hebben we tijd om de hele reis te laten bezinken en bij te komen. De reis is zo tof maar vraagt ook veel van ons. Elke dag zijn we bezig met de docu, wat er allemaal mogelijk is en waar we naartoe moeten. In Luxemburg hopen we nog even te kunnen ‘chillen’. We zitten de eerste twee dagen in een hostel in de stad en sluiten deze reis af in een houten trekkerspod aan het water in de natuur. Nu hopelijk een goede nacht (tot zover mogelijk) maken in de nachttrein naar Koblenz. Gute nacht, freunden!

Anekdote van de dag We lopen over een plein in Innsbruck als mijn oog op een bord valt. Het is zo’n bord waar je je hoofd doorheen kan steken, waarna je de gedaante van een ander figuur ‘aanneemt’. Daniël en ik spelen geregeld het spelletje: “What are the odds?”. Hierbij daag je de ander uit met een opdracht, waarbij de ander aangeeft hoe groot de kans is dat hij of zij dit gaat doen. Ik daag Daniel uit om achter het bord te gaan staan. Niet voor de eerste keer deze vakantie verliest Daniel de uitdaging. Hij steekt zijn hoofd door het gat en heeft er duidelijk veel zin in. Dat levert een foto op die ik jullie niet kan onthouden. Liefs uit Tirol!

Dag 18 - Het prachtige contrast dat Innsbrück heet

Today’s blog is brought to you by Daniël Nijland. Dag 18, de dag dat ik besloten heb dat Innsbrück mijn favoriete stad van dit avontuur is. Het is een mooie stad, waarin het contrast groot is. De uitlaatgassen zijn twee straten verder in te ruilen voor de frisse boslucht. Eeuwen oude monumenten gemaakt door beeldhouders kun je hier in de stad bezichtigen met op de achtergrond miljoenen jaren oude bergtoppen van moeder natuur. Het ene moment straalt de zon hier volop en trekken we onze jas en jack uit, vijf minuten later is de lucht bedekt met een donker wolkendek en lijkt het erop dat het ieder moment kan regenen. 

We vervolgen onze weg richting de prachtige berg die voor ons ligt, de Hafelekarspitze van ruim 2300 meter hoog. Ik voel de vrijheid en tegelijkertijd de verbondenheid die we als mensheid hebben met de natuur. We lopen omhoog en zegt Sosha: “Wanneer ik bergen als deze zie moet ik altijd denken aan Eric Arnold”. Eric Arnold is de bergbeklimmer die in 2016 overleed op de top van de Mount Everest. Sosha en ik mochten hem interviewen aangezien Sosha’s werkgever hem sponsorde in zijn avontuur. Hij leefde voor de bergen. Vanaf ons doel, het plateau van Hungerburg, hebben we een prachtig uitzicht over Innsbrück. Terwijl we hier staan snap ik de jongensdroom van Arnold, ook hier een groot contrast. Het bedwingen van natuurwonderen tegenover het leven dat het hem kostte. Inspirerend en verdrietig. 

Het prachtige Innsbrück heeft alles te bieden. Wanneer we terug lopen naar ons appartementje hebben we het wederom samen over ons avontuur. We pushen onszelf het avontuur in en dat brengt ons veel. Het ontmoeten van verhalen, de ontdekking van het grote begrip duurzaamheid en ergens ook de waardering van het leven. Het relativeert en motiveert. In ons appartement genieten we van ons samengestelde diner bestaande uit een broodje gezond. Het laatste contrast van de dag: een echte studentenmaaltijd in de dure stad Innsbrück.

Anekdote van de dag Ik ben bezig met het fotograferen van een van de contrasten in de stad, zie de eerste foto, als ik letterlijk aan mijn jas getrokken word door een man uit het Oosten. Hoe oosterlijk weet ik niet, Oostenrijk is het niet. Het is weer tijd, ik mag weer fotograafje spelen voor de Chinezen. De man maakt met handgebaren en knikken duidelijk dat hij drie verschillende foto’s wil hebben. Hij doet drie prachtige poses, ik maak de foto’s met zijn selfiestick. Met mijn duim geef ik aan dat de het drie prachtfoto’s zijn. De man wijst mijn handgebaar af, er moet er nog ééntje bij.  Gelukt. De man geeft mij een hand en buigt lichtjes. Vervolgens snelt hij zich naar het volgende monument waar hetzelfde tafereel zich herhaalt, alleen hier een ander slachtoffer.  

Dag 17 - Welcome in Innsbrück

Wanneer vanochtend de wekker gaat, pakken Daniel en ik de laatste dingen in onze koffer. De koffer inpakken is inmiddels een routine waar we heel handig in zijn. Een maand leven vanuit je koffer, het heeft wel wat.

We ontbijten voor het laatst bij Vesna en nemen met een knuffel afscheid van haar. Op station blijkt dat onze trein vertraging heeft: 13 minuten. Omdat we een overstap hebben vandaag, is dat toch vervelend. Het is eigenlijk de eerste keer dat we vertraging hebben deze reis. Zolang het niet teveel oploopt is er weinig aan de hand.

Aan boord van de trein worden we ook deze treinrit, net als die naar Ljubljana, getrakteerd op de mooiste uitzichten. Torenhoge bergen met gletsjers en mooie kleine dorpjes schieten voorbij. Het is genieten en zorgt ervoor dat de tijd voorbij vliegt. Onze reis verloopt voorspoedig en we halen onze overstap gemakkelijk. In de volgende trein geldt hetzelfde verhaal: naar buiten kijken is een genot op zich. 

Daniel en ik besluiten dat het leuk is een keer gebruik te maken van het restaurant aan boord van de trein. We nemen plaats aan een tafel voor twee en genieten met een koffie van het steeds veranderende uitzicht. Weer een mooi voordeel van het treinreizen, dat ons toch al goed bevalt. 

Aangekomen op station lopen we naar onze volgende AirBnB. Daar worden we opnieuw vriendelijk begroet door een nieuwe host, samen met haar kleine dochtertje. Nadat we onze spullen in de kamer zetten, gaan we de stad in. Lopend door de stad valt ons nu al op hoe mooi het hier is. Liggend in een vallei, tussen grote bergen, heeft Innsbruck een indrukwekkende uitstraling. Helaas is het regenachtig en heel bewolkt, dus kunnen we de bergen nog niet  goed zien. Hopelijk trekt het weer de komende dagen bij, dan kunnen we deze stad in al haar glorie zien. We eten een erg lekkere vegetarische maaltijd bij een gezellig restaurant en lopen door naar een Pub. Hier bekijken we de voetbalwedstrijd van vanavond met een groot biertje. We zijn benieuwd wat Innsbruck morgen voor ons in petto heeft.

Anekdote van de dag Onze host begroet ons samen met haar dochtertje. De vrouw is een Indiase en heeft een prachtig dochtertje. Het meisje heeft mooie, donkere ogen en is heel vrolijk. Wanneer haar moeder ons de kamer toont, snelt ze naar binnen en springt op ons bed. De vrouw verontschuldigt zich maar wij lachen om het lieve meisje en zeggen dat het geen probleem is. Ze dwarrelt nog even door onze kamer totdat haar moeder haar meeneemt naar hun appartement, een deur verder. Later op de avond ontmoeten we Peter, haar man. Hij laat ons zijn fotocollectie in hun appartement zien en het kleine meisje heeft ons alweer snel gespot. Voordat ik het weet staat ze naast me en pakt mijn been vast. Ik lach naar en aai over haar hoofd. Nu laat ze me niet meer los. Ze klimt op mijn been en grinnikt. Ik pak haar handen en til haar op. Peter vertaalt wat ze tegen ons zegt: we mogen van haar niet meer weg. Haar vader vertelt haar dat wij gaan eten bij een restaurant en moeten gaan. Wanneer we naar de deur lopen, rent ze in haar pyjama met ons mee. Uiteindelijk laat ze ons toch gaan en zwaait lief. Weer een mooi mensje leren kennen.

Dag 16 - Till we meet again, Ljubljana

Het wordt misschien wat eentonig maar ook vandaag was genieten geblazen. Het was weer zo'n dag waarvan we in de ochtend geen flauw idee hadden wat het ons zou brengen. Het bleek een van mijn favoriete dagen deze reis.

Vanochtend aan het ontbijt gaat plots de telefoon van Daniël. Aan de andere kant van de lijn klinkt de stem van Simona, werkzaam bij de City of Ljubljana. Ze heeft gehoord van ons project en maakt graag tijd vrij voor wat vragen. Als kers op de taart zegt ze dat twee van haar collega's (Ivan en Marko), werkzaam bij Department of Urban Planning, ons eveneens graag helpen.

Verrast en enthousiast door dit telefoontje pakken we snel onze spullen bijeen en haasten ons naar het centrum van Ljubljana. Bij een café langs de rivier bereiden we beide interviews voor. We ontmoeten Simona en ze neemt ons mee naar de City Hall van Ljubljana. Daar toont ze ons onder andere het kantoor van de burgemeester.

Simona was onderdeel van het team dat betrokken was bij The Green Capital award. Een prestigieuze prijs die de stad in 2016 won. Het interview met Simona is zo tof, ze vertelt ons over alle duurzame initiatieven in de stad en haar persoonlijke motivatie. Ze is een heel sympathieke vrouw met een lieve lach. Het gesprek duurt veel te kort maar onze volgende afspraak wacht. Wanneer Simona vertelt dat ze in juni in Nijmegen is, spreken we af elkaar dan te ontmoeten. Buiten komt het met bakken uit de hemel zetten en Simona geeft ons haar paraplu en weigert hem terug te nemen.

Zo rennen we naar een ander deel van de stad. Met doorweekte sokken komen we bij ons tweede afspraak met Ivan en Marko aan. We drinken een kop koffie met hen en stellen onze vragen. Ze nemen alle tijd voor ons en hebben veel kennis van zaken. Na alweer het zoveelste toffe interview, genieten Daniël en ik na in het café.

Na beide gesprekken lopen we naar Metelkova, een alternatief cultureel centrum in Ljubljana waar bizarre kunst hangt en alternatieve types uithangen. We nemen er een kijkje maar voelen ons er toch niet helemaal op ons gemak. 

We lopen terug naar het hoofdplein van Ljubljana waar we worden aangesproken door een man die nieuwsgierig is naar onze camera. Wat volgt, is een inspirerend gesprek van ruim een uur. De man met wie we spreken, Joao, is een fotograaf die oorspronkelijk uit Portugal komt. Hij reist nu de hele wereld rond en heeft de meest bizarre en inspirerende verhalen. Hij vertelt dat hij ook bezig is met een mini docu en we wisselen wat ideeën uit. Aan het eind van het gesprek geeft hij aan door ons positivisme geïnspireerd te zijn. Andersom zijn wij dat door hem en we wisselen gegevens uit om in contact te blijven. Wat een bijzondere mensen ontmoeten wij.

Dat geldt ook voor onze host, met wie we de hele avond in de keuken praten . Ze maakt heerlijke sandwiches voor ons (als het aan haar lag gaf ze ons non stop eten) en we drinken samen een biertje. Ze vertelt ons mooie en grappige verhalen over haar vele airbnb gasten. Het is een mooi gesprek waar we ook Vesna beter leren kennen. We bedanken haar voor het geweldige verblijf en haar gastvrijheid en gaan richting bed.

Als onze reis je één ding mag leren, laat het dit zijn: er is zoveel hoop en er zijn zoveel mooie verhalen in de wereld. Laat je niet ontmoedigen en open je wereld voor anderen en hun visie. Dan zul je zien dat we samen nog veel mooiere verhalen kunnen  schrijven.

Anekdote van de dag 

Vesna zit aan de keukentafel met een, voor haar typerende, sigaret in haar hand. Ze vertelt honderduit over haar gasten. Dat ze met haar mond vol praat lijkt haar niet te deren. Een van haar verhalen gaat over een stel bestaande uit een Russische vrouw en Chineze man. De man, Chong, kan geen Engels. Hij is een geweldige kok en maakt eten voor Vesna en zijn eigen vrouw. Op een avond kookt Vesna samen met Chong. Er moeten veel pinda's gepelt worden en dat is zo'n lange klus dat Chong's vrouw even op bed gaat liggen. Vesna en Chong besluiten het taakje leuker te maken met bier. Binnen een half uur zijn ze dronken, vertelt ze. Iets aan het verhaal en de manier waarop Vesna het brengt zorgt ervoor dat Daniël en ik niet kunnen stoppen met lachen. Vesna lacht hardop mee. Even later zegt ze op serieuzere toon: "Ik ben bijna zestig en vond mezelf een paar jaar terug zo slim. Ik dacht, ik heb de hele wereld gezien en zoveel meegemaakt, wat kan ik nog leren? Maar nu ik sinds een jaar mensen verwelkom in mijn huis met Airbnb, kom ik erachter dat ik nog heel veel kan leren. De persoonlijke verhalen van anderen verrijken mijn leven "

Dag 15 - Cloudy with a chance of Rain

Vandaag was een regenachtige dag in Ljubljana maar dat weerhield ons er natuurlijk niet van om de stad in te gaan. Na een stevig ontbijt, pakken we de fiets richting de Faculteit van Architectuur. Hier ontmoeten we Luca en Milos, twee studenten die gisteren onderdeel waren van het gezelschap waarmee we Mexicaans aten. In de bibliotheek van de Universiteit stellen we hen wat vragen voor onze mini docu.

Na de ontmoeting worden we, lopend door de stad, aangesproken door twee andere studenten uit Ljubljana. Ze zijn bezig met een onderzoek en vragen hiervoor onze hulp. Helpen doen we graag natuurlijk, als zij ook even voor onze camera willen verschijnen. De deal wordt gesloten en het is een win-win situatie. Ze geven ons daarnaast nog wat insiders tips over duurzaamheid in de stad Ljubljana. 

Als het gesprek ten einde loopt, begint het plots hard te regenen. Daniel en ik rennen naar het dichtstbijzijnde café waar we binnen lekker droog lunchen. Als het stopt met regenen vervolgen we onze weg naar Experiment Celica, een klein studentenhuisje dat architectuurstudenten een paar maanden terug zelf bouwden. Het project is een van de insiders tips die we zojuist overhielden aan onze ‘deal’. Het huisje, net buiten het centrum, is volledig zelfvoorzienend. Een tof project om even te bezoeken, al balen we dat er niemand thuis is.

Met de fiets rijden we weer richting centrum en beklimmen de berg naast de stad. Het is een pittige klim en helemaal boven valt het uitzicht eigenlijk wat tegen. We besluiten dat het mooi is geweest en zetten de tocht naar beneden in. In het appartement aangekomen eten we de zoveelste geslaagde vega maaltijd. We sluiten de dag af met een work out in een mooi, groen park. Ondanks de regen, was ook vandaag een productieve dag. Morgen is alweer de laatste volledige dag in Ljubljana. Hopelijk zit het weer dan beter mee, dan kunnen we daar het maximale uit halen!

Anekdote van de dag (geschreven door Daniël) Voor de deur van de faculteit praten wij nog even na met de twee studenten (Luca en Milos) en Maureen, de vriendin van Sosha. We bedanken hen voor de tijd die ze voor ons hebben vrijgemaakt en nemen afscheid. Ik enigszins onhandig, niet wetende of ik Maureen nu een knuffel of kus moet geven. Een kus wordt het. We blijven nog even praten om vervolgens een tweede keer met “bye bye” en “thanks for everything!” af te sluiten. We blijken dezelfde kant op te moeten. Enigszins awkward lopen we met z’n vijven richting het centrum. Milos vraagt ons net iets over het fietslease systeem van Ljubljana als Sosha en ik rechtsaf moeten, daar waar zij rechtdoor gaan. Een echt antwoord kunnen we niet geven en we sluiten af met de zoveelste “bye!”. Fijne onhandigheid.

Dag 14 - Lovely Ljubljana

Misschien is het wat snel om te zeggen maar ik ben na vandaag wel een beetje verliefd op Ljubljana. Het is zo ontzettend groen, zo schoon en mooi. In de lucht ruik je de groene natuur. De stad zelf is schattig, vriendelijk en het voelt als een dorp (nog meer dan Zagreb deed).

Vanochtend slapen we wat langer uit. Wanneer we eindelijk ontwaken vinden we onze host in de keuken waar zij een heerlijke smoothie voor ons maakt. We eten als keizers: toast met marmelade (ook zelfgemaakt), maisbrood en een gebakken ei. Vesna zorgt dat het ons aan niets ontbreekt.

In de stad lopen we langs een antieke vlooienmarkt vol met mooie en grappige voorwerpen. We vinden een cafe waar we online naar duurzame initiatieven zoeken die we vervolgens benaderen voor een eventueel interview. Wat blijkt, Ljubljana barst van de ‘groene’ initiatieven. Een wereld van verschil met Zagreb.

Om drie uur ontmoeten we Maureen en Patty, twee vriendinnen uit mijn middelbare schooltijd. Het is zo toevallig dat we op onze reis tot twee keer toe bekenden uit Nederland ontmoeten. Maureen studeert een half jaar in Ljubljana en Patty zocht haar juist dit weekend op. Samen drinken we een kop koffie en lopen we door naar de botanische tuin van Ljubljana. Daar interviewen we Mau en Patty voor onze docu. Terug in centrum eten we een lekker ijsje. We spreken af bij een Mexicaanse tentje met een gezellig terras waar ook twee vrienden van Maureen, die ze hier in Ljubljana leerden kennen, aansluiten. Het is een heel gezellige avond met goed eten en gezelschap.

Voor de terugweg pakken we een fiets van een van de vele fietsstations in deze stad. Voor een euro (ja echt, een euro) kunnen we een week lang van deze fietsen gebruik maken. Ik ben nu al fan van Ljubljana.

Anekdote van de dag (geschreven door Daniël) Wandelend richting het centrum van Ljubljana komen Sosha en ik aan bij een rood stoplicht. Achter ons zie ik een jongen van onze leeftijd in een elektrische rolstoel aankomen met een werkblad vol aardbeien. Hij heeft een bordje dat boven zijn rolstoel uitsteekt met een grote afbeelding van een aardbei erop en een Sloveense tekst waar vast en zeker op staat dat het heerlijke aardbeien zijn. De jongen lacht vriendelijk en heeft direct mijn gunfactor. Enigszins ondeugend zegt hij: “I am the strawberry king! You do want some delicious strawberries, right?!” We schieten in de lach. Zeker een goede openingszin. Deze jongen staat nu sowieso met 2-0 voor. Het probleem is echter dat we net ons uitgebreide ontbijt achter de kiezen hebben, er past geen aardbei meer in. Dus Sosha zegt precies hetgeen wat ik denk: “Maybe we will come back later”. De jongen zegt: “Later will be too late, they go like hot cakes!” en rijdt ons bijna plagend voorbij. Weer schieten we in de lach. Eigenlijk is zo’n begin van de dag al meer geld waard dan een bakje aardbeien. Nog geen vijf minuten later zien we de jongen weer en raad eens… Er staan nog maar twee bakjes met aardbeien op zijn desk. Later is too late indeed.

Dag 13 - Hello Ljubljana

Vanochtend deden we nog snel een korte workout buiten, voordat we de deur van het appartement in Zagreb achter ons sloten. Rond het middaguur vertrokken we richting het centrum van Zagreb om daar de trein naar Ljubljana te pakken. Het was uiteindelijk de mooiste treinreis tot nu toe. Het landschap van Slovenië is adembenemend mooi en hangend uit het raam van onze coupé konden we daar volop van genieten. Als je nog geen vakantiebestemming weet voor aankomende zomer, zet Slovenië dan maar bovenaan je lijst.

De trein komt aan bij het station van Ljubljana. Op het moment dat we het perron opstappen klinkt er een harde knal: onweer. Uit het niets begint het kei-hard te regenen. Onze host is zo lief geweest om ons op te halen bij het station en dus rennen we zo snel mogelijk naar haar auto. Ze helpt ons snel de auto in rijdt ons naar haar appartement, een prachtig plekje in het centrum van de stad. 

Vesna, onze nieuwe host, is een vrouw in de categorie recht voor de raap. Ze is een uiterst gastvrije vrouw (benadrukt steeds dat we alles mogen pakken uit de koelkast) en praat honderduit. Ze spreek goed Engels, aangezien zij Engelse les geeft. Haar lach is aanstekelijk en ze heeft duidelijk veel verstand van zaken. We zitten met haar in de keuken en praten over onze reis, ons project en horen haar verhaal. Ze geeft ons wat behulpzame tips over de stad. Ik voel me meteen thuis in het mooi ingerichte appartement van Vesna. Een fijne basis om de stad te verkennen.

We halen boodschappen bij de dichtstbijzijnde supermarkt en eten een heerlijke maaltijd. Zo sluiten we ook deze dag af, wel wat moe maar zeker voldaan. Als de treinrit hier naartoe een voorbode is voor hoe mooi Ljubljana en omgeving is, dan gaat het ook hier helemaal goed komen!

Anekdote van de dag Op de grens van Kroatië en Slovenië stopt de trein en moeten we even wachten. Een paar minuten later loopt er een vrolijke vrouw onze coupe binnen die we delen met drie Oostenrijkers. Ze checkt onze paspoorten en geeft ze weer aan ons terug, niks aan de hand. Daarna is de Sloveense grenscontrole aan de beurt en er loopt een man onze coupe in. Onze Oostenrijkse medereizigers zien de stempel in zijn hand en vragen om een exemplaar in hun paspoort. Ze zijn uitgelaten en moeten er zelf hard om lachen. “It’s like a diary” zegt een van de mannen terwijl hij naar ons kijkt. De meneer van de grenscontrole lacht ongemakkelijk. Hij pakt mijn paspoort en kijkt me vragend aan: “You want a stamp too?”. “Sure, why not” antwoord ik en tevreden zie ik hoe hij een stempel in mijn lege (want nieuwe) paspoort zet. Aan Daniel stel hij dezelfde vraag en ook Daniel stemt in. De controleur loopt lachend weg. Daniel en ik kijken trots naar de stempel in onze paspoort, waar een klein treintje in staat. The simple things of life..

Dag 12 - Adventure mode: ON

Today’s blog is brought to you by Daniël Nijland.

De laatste volledige dag alweer in Zagreb. Onze reis gaat morgen verder in Ljubljana. Maar eerst het avontuur van vandaag, want dat was het. 

Na een ritueel ontbijt met havermout besloten we ons andere ritueel, het sporten in de ochtend, maar eens over te slaan. Eenmaal ontwaakt vertrokken we eind van de ochtend richting de Lotrščak Tower, het gebouw waar we gisteren nog onze hoogtevrees overwonnen. Vanuit deze toren wordt iedere dag om 12 uur het start van de middag aangegeven met een kanonschot. Het was direct een startsein voor ons avontuur. 

We genoten al erg van de stad en de mensen hier in Zagreb, maar het vinden van duurzame initiatieven was lastig. Omdat we hierop spaak liepen de afgelopen dagen hadden we één doel voor deze dag: mensen spreken over duurzaamheid. Plan A: het bedrijf Ecologic Systems (een van de weinige duurzame initiatieven die we konden vinden in Zagreb) benaderen voor een interview. Plan B: mensen op straat vragen naar hun persoonlijke duurzame verhaal. Plan A leek niet te werken, het bedrijf was uit de running. De aardige man aan de andere kant van de lijn gaf ons wel het nummer van een ander duurzaam bedrijf en van de CEO van deze organisatie. We vertrokken richting een park in de stad om hier contact te zoeken met de Croatia Green Building Council, een non-profit organisatie die duurzame bouwinitiatieven en technologieën promoot. 

We bellen het nummer van de CEO en krijgen Dean Smolar aan de lijn. Wat volgt is eenzelfde scenario als we ook in Budapest bij Gabriella Walek meemaakten: enthousiasme en interesse over ons project en het (per direct) vrijmaken van een uur of twee voor een interview. Dat allemaal last-minute op een vrijdagmiddag in Zagreb. De geïnteresseerde en inspirerende Dean Smolar gaf ons mooie input voor onze documentaire. Dean stond erop onze drankjes te betalen en na wat tegenstribbelen namen we zijn sympathieke aanbod aan. Tevreden met het verloop van de dag vertrokken we richting de botanische tuin om hier de dag af te sluiten. We blijven tegen elkaar zeggen dat de persoonlijke verhalen van mensen, de energie en het enthousiasme van de mensen die we ontmoeten ervoor zorgt dat we iedere dag opnieuw genieten. 

Anekdote van de dag Zittend op een bankje kijken we elkaar aan. Alleen steen, papier, schaar kan de knoop door kon hakken, weten we allebei. Na drie keer een remise pak ik met mijn papier Sosha’s steen in. Resultaat: Sosha belt CEO. Altijd fijn om te winnen van mijn grootste concurrent en levenspartner. Het fijne gevoel maakte al gauw plaats voor een gevoel van medelijden en dus stel ik voor om iemand op straat aan te spreken voor een interview. Beide keuzes worden beloond met mooie mensen, authentieke verhalen en een goede input voor onze documentaire. Conclusie: het leven buiten je comfortzone is zo gek nog niet.

That look when you have to step outside your comfortzone.

Dag 11 - Op grote hoogten in Zagreb

De tweede dag in Zagreb zagen we hele nieuwe delen van de stad. Wat blijkt , Zagreb grows on you. Daniel en ik zeiden vandaag tegen elkaar dat deze stad toch eigenlijk ook wel tof is, op zijn eigen manier. Het is leerzaam om steeds te ontdekken dat elke stad iets heeft wat het uniek maakt.

Voor mij zijn dat hier absoluut de mensen. Iedereen is zo vriendelijk en overal zie je mensen lachen. In de stad voel je weinig stress en het wordt niet overstroomd met toeristen. Zagreb voelt als een dorp waar de mensen elkaar kennen en graag leven.

Langs de grote Universiteit liepen we eerst naar het St. Marcus Kerkje. Hier waren we gisteren ook al even (zie foto vorige blog) maar we wilden nog wat beelden van de kerk schieten. Deze kerk was ook de tweede kerk het bewonderen meer dan waard. Iets verderop staat de Lortscak Tower. Hier beklommen we voor 20 kuna (€2,70) pp de toren voor een prachtig uitzicht over de stad.

Iets verder uit het centrum bezochten we Ulicni Ormar. Een schitterende tweedehands vintage shop, helemaal naar deze stijl ingericht. We vroegen de verkoopster naar het idee achter de winkel. Ze vertelden dat de eigenaren een passie hadden voor vintage kleding. Zij reizen de wereld rond op zoek naar dit soort kleding en verkopen het in de winkel door. Iets minder duurzaam dus dan wij dachten en de prijzen waren ook aan de hoge kant. Toch liet ik mij bijna verleiden tot de koop van een mooi suede jasje. Weinig extra ruimte in mijn koffer en de hoge prijs hielden mij uiteindelijk tegen. Maar ik heb nog een dag om me te bedenken ;). 

We dronken koffie bij een van de weinige hipster café’s in Zagreb: Program Bar. Hier komen eigenlijk alleen locals, zo getuige ook de menukaart die niet in het engels verkrijgbaar was. In dit mooie cafe drink voor iets meer dan een euro een heerlijke koffie en kan je genieten van de relaxte sfeer en het design interieur. 

Zo zagen we weer veel van Zagreb vandaag en waren onze benen toe aan het tramritje naar huis. Morgen hopen we nog een aantal plekken te bezoeken. Ook moeten we nog wat beelden schieten voor onze mini docu. Dat is hier lastiger dan we dachten. Het onderwerp duurzaamheid leeft hier niet zo als het in Wenen en Budapest doet. Morgen nieuwe kansen!

Anekdote van de dag Vol goede moed betalen Daniel en ik de entree voor de Lortscak Tower en beklimmen de eerste traptreden. Halverwege hangen in een klein zaaltje mooie foto’s en kun je al een aardig stuk ver over de stad kijken. We beklimmen het laatste, kleine houten trapje en komen helemaal boven op de toren. Hier is een klein rond plateau waarvandaan je de hele stad kan zien. Pas bovenop dit plateau worden Daniel en ik geconfronteerd met iets wat wij met elkaar delen: onze enorme hoogtevrees. Daniel zegt terecht: we betaalden hiervoor, dus we moeten ervan genieten! Ik knik ja maar mijn hoofd draait en ik hou het hek rondom het plateau stevig vast. We moeten beide lachen want dit is niet de eerste keer dat we onszelf in zo’n (voor ons zo) oncomfortabele situatie brachten. Ooit maakten we al eens een heel reuzenradritje met beide onze ogen gesloten en de tranen over onze wangen van het lachen (en oke, ook een beetje van de angst). We blijven uiteindelijk een ruim kwartier op het plateau maar het hek laat ik geen seconde los. Enigszins trots op onszelf dat we onze angst even overwonnen, zijn we blij wanneer we weer vaste grond onder onze voeten voelen. Wat een waaghalzen..