Een update van onze woonkamer met posters, lijsten, en opgehangen TV (waarvan we de draadjes nog even moeten wegwerken)

De tijd vliegt

Het is inmiddels alweer november 2020. Gewoon al heel wat maanden geleden dat wij besloten hebben dat we naar Duitsland gaan en dat we hier wonen. Inmiddels ook alweer 2 maandjes aan het werk in het MST. Gekke tijden om in te werken, laat me dat wel zeggen. COVID-19 golf een leek voorbij en COVID-19 golf twee is nu zo’n beetje gearriveerd. Dat maakt het werk in het ziekenhuis niet makkelijk en vaak ook erg pittig. Al met al kan ik zeggen dat het werk me bevalt. Ik moest erg wennen aan me het specialiseren en de hoge turnovers aan patiënten die je hier hebt. Ik ben nog aan het accepteren dat ik niet alles weet en dat ik dat ook nog lang niet ga weten. Wel heb ik mijn inwerkperiode goed volbracht en werk ik zelfstandig. Ik geniet van het zorgen voor patiënten, ik geniet minder als ik mijn patiënten niet de tijd kan geven die ik zou willen en dat is in deze COVID periode dus ook wel lastig. Ik werk vaak volle weken afgewisseld met wat minder diensten per week. Ik werk namelijk 28 uur maar per maand verschilt de indeling wel qua uren. Wat maakt dat ik twee turbulente maanden heb gehad, ook zeer veel kilometers heb gemaakt en dat ik nu in november iets meer vrij heb om uit te rusten. Toch kan ik vaak dan niet stil zitten en zijn de dagen zo voorbij.

Inmiddels hebben Joerie en ik leuk contact met twee stellen vanuit de voetbal bij Rödinghausen. Zij zijn alle ook ongeveer gelijk aan onze karakters en het klikt goed. Ik praat volledig in het Duits met hun en dat is nog wel eens een uitdaging. Ik moet wel zeggen dat het inmiddels al beter gaat dan eerst. Toch blijf ik steeds zenuwachtig aan het begin als ik ze zie. Ik merk dat ik contacten maken niet moeilijk vindt het lastige zit hem juist in het overbrengen van wat je wilt zeggen ook al spreek ik niet de taal. Vragen stellen kan ik opzich wel maar doorvragen is soms nog wel een dingetje. Inmiddels gaat dat ook beter maar toch blijft het lastig, wanneer ik in het Nederlands allang drie of vier dingen extra had gezegd zeg ik deze nu dan niet. Al met al begrijpen ze mij goed en helpen ze mij ook erg om de juiste woorden te vinden. Met de meiden heb ik ook aardig wat raak vlakken. Het is ook gewoon leuk om totaal nieuwe mensen in totaal een nieuwe omgeving te leren kennen.

Met Joerie gaat het op het moment iets minder florisant. Hij heeft namelijk te maken met een trainer die af en toe vreemde wisseltactieken toepast oftewel volledig onverklaarbare opstellingen waar Joerie vaker de dupe van wordt. Mocht Joerie dan spelen dan is de intensiteit vaak ineens wel veel en ervaart hij enige pijntjes in rug of liezen. Dit is best lastig te incasseren, maar toch is dat het enige wat je dan kan doen. Ik probeer hem zo goed mogelijk te steunen, maar soms is het allemaal wel even heel ongelukkig en zuur. Toch komen we hier vast uit en gaan we er samen voor om het beter/positiever te maken. 

Hier in Melle is alles goed en fijn. Ons huisje heeft al enige poetsbeurten gehad, er wordt ook nog steeds het een en ander aangeschaft voor in huis. Vandaag nog hebben we een nieuwe waterkoker en staafmixer gehaald. Daar had ik het al wel even over en dan moet het toch maar wel keertje gebeuren. De oude waterkoker zat vol met kalk die we er niet uit kregen (hij was ook al heel wat jaartjes oud) en dat smaakt niet lekker kan ik je vertellen. 

Voor ik het vergeet nog even een COVID update vanuit hier. Momenteel is alles erg onzeker. De eerste golf was blijkbaar nog niet genoeg dus komt het nu net zo hard weer terug. Al enige weken geleden werd Nederland vanuit Duitsland als ‘rood’ verklaard, wat betekende dat ik vanuit mijn werk in Nederland Duitsland niet zo gemakkelijk in kon. Ik ontving hiervoor een verklaring van mijn werk om de grens over te kunnen blijven gaan. In Nederland ging het al sneller slechter en werd maatregelen strenger (horeca op tijd dicht en zelf volledig dicht). Nu lijkt het erop dat komende week beslist wordt of dat een complete lockdown gaat komen om het virus in bedwang te krijgen, ook waren mondkapjes ‘soort van’ verplicht, en groepsgroottes werden weer steeds kleiner. Velen uit Warmenhuizen en Tuitjenhorn liepen besmettingen op (waarschijnlijk door gewoon lekker door te feesten en te drinken zoals voorheen). Hier in Duitsland leek het iets langer goed te gaan maar ook hier lopen de besmettingen weer fors op. Ook waren er al mondkapjes en worden deze nu overal verplicht, vanaf vandaag is de horeca gesloten en mogen niet meer dan twee huishoudens bij elkaar komen. Joerie zijn wedstrijden gaan vooralsnog wel door zonder publiek. Al het andere amateur voetbal is gecanceld. Vooralsnog veranderd er voor Joerie en mij niet gek veel. We mochten al niet naar huis en dat zal nu alleen nog maar langer duren. Ik ben wel vorige week nog voor mezelf in het ziekenhuis geweest in Amsterdam en heb toch even thuis een kijkje genomen. Tot de kerst gaan Joerie en ik sowieso niet meer naar huis en het is nog spannend of we met kerst wel thuis kunnen zijn of dat we dat hier ook samen moeten vieren in Duitsland. Al met al zijn we vooral op elkaar aan gewezen en moeten we gewoon wat creatiever worden om evengoed leuke dingen te blijven doen. Ik heb wel al enorm veel zin om een kerstboom uit te zoeken en te versieren, beter te vroeg dan te laat. Des te meer kan je er ook van genieten, dus ik denk dat dat komende weken wel op de planning staat. Ook heb ik met Samm nog een nachtje in een hotel geboekt, maar moeten we maar afwachten of dat met corona door mag gaan allemaal. 

Hierbij mijn update, tot later!!

Het voelt als thuis

Ondertussen alweer twee weekjes in Duitsland. Ik moet zeggen dat het al volledig als thuis voelt. Ons huis dan wel voornamelijk. Ik vind het nog steeds gek om dan als de ramen open staan je mensen buiten Duits hoort praten. Ik pik wel langzaam meer woordjes op en probeer wel iedere uitdaging aan te gaan wat betreft communicatie. Toch blijft het voor nu nog wel spannend omdat ik denk dat ik verkeerde woorden terug zal zeggen. Toch weet ik meer dan ik denk en red ik me vaak al wel prima. Het echte leren zal komen als ik veel met Duitse mensen om ga. Ik zat er nog wel aan te denken een mini cursus Duits te doen. Dat je bijvoorbeeld voor een aantal dagen met een groepje alleen maar Duits spreekt. Echter vanwege het coronavirus zijn al dat soort cursussen fysiek niet mogelijk. Ik probeer wel vaak woordjes door te nemen en een Duitse podcast op te zetten. 

Verder ben ik van de week al even op mijn nieuwe werk geweest. Dat beviel goed, goede sfeer, fijne mensen, mooi ziekenhuis en afdeling. Voor zover ik kan beoordelen dus wel goed gevoel. Nu alleen nog de discipline die ik leuk moet vinden. Al met al denk ik dat het wel goed komt, ook omdat ik alles altijd interessant vindt omtrent het hart en ik oudere mensen vaak ook leuk vind. We zien wel hoe dat gaat lopen, vast en zeker helemaal prima.

Wat betreft ons huisje hebben we denk ik afgelopen week wel een (voorlopig) laatste ritje naar Ikea hoeven maken voor echt nog essentiële dingetjes. We miste nog een schoenenrekje, bijzet tafeltjes voor naast ons bed en verder nog wat extra potten. Deze potten gebruik ik namelijk om al mijn gezonde/normale voeding in te doen. Het ziet er super mooi uit en het wordt nog mooier. Ik heb namelijk een labelmaker besteld waarmee ik de potten kan bedrukken met wat de inhoud is. Ik zal even wat foto’s delen wanneer het af is (en dat is zeer binnenkort). Ik merk dat ik zoveel voldoening haal uit zulke ‘kleine’ dingetjes. je kan mij echt blij maken met een mooi plantje, bordje, versiering en dus ook met deze ‘pantry organisation’. Nu hebben we in de afgelopen maand wel genoeg uitgegeven, maar hoeven we eigenlijk niet echt veel meer voor ons huisje. Misschien als we er langer wonen dat we echt nog iets zullen missen. Uiteraard kan het niet zo zijn dat het laatste ritje naar Ikea al is geweest afgelopen week, maar voor nu hebben we wel alles wat echt nog nodig was. Van de week zullen de lijsten ook nog aan de muur gaan en hopelijk wordt de tv nog aan de muur bevestigd. 

Oh jaa en niet te vergeten....We hebben sinds een midweek ook Wifi in ons huisje, ik kan eindelijk weer vloggies kijken via Youtube. Niet dat ik het echt miste want een weekje ‘off radar’ beviel me prima. Veel podcasts geluisterd en gelezen. Ook was het mega warm, dus wilde je ook niet echt veel anders dan niksen. Deze afgelopen maanden zijn wel mega vlug gegaan. Voor me gevoel was het gister dat Joerie zijn contract tekende bij sv Rödinghausen en was ik nog bezig met me scriptie. Nu is het alweer bijna tijd om te starten met werken. Toch wel uitgerust maar niet echt vakantie gehad. Vanwege corona is dat allemaal ook vrijwel niet mogelijk of wel mogelijk maar dan is het eigenlijk niet zo leuk om overal op te moeten letten lijkt mij. Hopelijk volgend jaar wel weer of even een weekendje/midweekje weg dit najaar. 

Joerie heeft het wel erg naar zijn zin bij de club. Hij kan het goed vinden met iedereen en vind ook steeds meer zijn draai in het Duitse wereldje van voetbal. Daarbuiten overigens ook met allerlei regeldingen; kenteken, verzekeringen, stroom, etc.. Ook ik moet me van de week nog even inschrijven in Duitsland. Dan ben ik officieel geen Nederlandse inwoner meer. Toch ook wel vreemd, maatja dat zat er wel al een tijdje aan te komen. 

Oh jaaa en ik heb een eigen auto nu. De volkswagen polo is eindelijk van mij/ons. Ik heb hem vorige week opgehaald en hij rijdt heerlijk. Hij kan lekker hard en je merkt niet eens dat je 160 gaat eigenlijk. Ik ben echt blij dat ik hem heb nu en dat ik hiervoor heb gekozen. Ondanks dat het veel geld is had ik het toch niet anders willen zien. Er zijn wel genoeg tranen om gelaten of het wel een slim idee is om voor zoveel geld te leasen, maar achteraf had ik in een andere constructie zeker niet beter af geweest. Ik merk dat het me nu wel rust geeft. Joerie is stiekem ook wel een beetje jaloers, vooral op de leuke functies bij ‘mijn’ auto heeft. Ik hoop dat ik er lang veel plezier van heb. 

Ik denk dat ik een heleboel vergeet te vertellen maar misschien schiet dat me later te binnen. Veel is voor mij nu al zo normaal terwijl het vaak wel pittige ontwikkelingen zijn die er spelen rondom onze verhuizing naar Duitsland. 

Naar Duitsland

Morgenochtend ga ik dan toch echt naar Duitsland. Dit keer niet om te verhuizen of voor een kort tripje. Na ruim twee weken op de bank te hebben gelegen om te herstellen van me ingreep in me lies (en kaak) en na ruim 3,5 week niet in ons huisje te zijn geweest gaan Joerie en ik morgen weer daarheen. Joerie was uiteraard de afgelopen weken wel al daar, maar had een midweekje vrij waardoor hij nog even kort in Nederland was. Ik heb zo goed als alles ingepakt. Al werd ik vandaag lichtelijk gestoord van het feit dat ik opnieuw een auto kan vullen met al mijn spullen. Ik moet zeggen dat er ook wel wat dingen voor het huis zelf bij zitten, dus niet alleen voor mijzelf. Zo moeten onze twee planten nog mee en onze nieuwe lijsten voor op de wand. Ook heb ik een hoop healthy food wat mee moet (waar absoluut geen ruimte meer voor is in onze kastjes, maar waar ik zeker ruimte voor ga maken). Toch denk ik iedere keer ‘Hoeveel spul kan een mens hebben?’, ‘Waarom heb ik geen minimalistisch leven?’. Ik moet niet overdrijven want het hoort er nu eenmaal bij, maar toch heb ik dan wel weer veel tassen gevuld na al twee ritjes Duitsland. 

Verder kijk ik er mega naar uit om daar een beetje me eigen ding te doen alvast. Voornamelijk een beetje thuis voelen in me eigen huisje en de omgeving verkennen. Ondertussen lekker weer beetje beginnen met sporten en lekker koken. We hebben de komende week nog vaste wifi aansluiting, enkel een nood wifi spot waar we onze dagelijkse mails en nodige zoekopdrachten mee kunnen voltooien. Ergens begin van volgende week komt er als het goed is iemand die de vaste verbinding komt aansluiten. Tot die tijd heb ik genoeg gedownload en kan ik veel podcasts, boeken, duitse woordjes en documenten van mijn nieuwe werk doornemen. Ook hoop ik komende week mijn auto op te halen in Enschede. Ook wel veel zin in!

Momenteel is het mega warm in Nederland, de afgelopen dagen al boven de 30 graden en de komende week ook nog een hittegolf. Ditzelfde geldt voor Duitsland. Daar is het zeker rond de 34 graden komende week, waar ik niet immens over te spreken ben. Ik bedoel het kan te gek ook en ik functioneer ook maar bar slecht met die warmte. Wel neem ik hier van huis een klein zwembadje  mee om daar beetje verkoeling te hebben. Ik hoop dat we het beetje goed doorkomen. We vinden wel een manier. In ieder geval daar nu lekker heen met Joerie. Voor het eerst dan samen voor lange tijd in Duitsland. Toch ben ik stiekem over twee weken nog even 4 daagjes in Nederland om wat zaken te regelen zoals uitschrijven bij de gemeente, controles in het ziekenhuis en ook een leuk feestje nog als het goed is. In ieder geval genoeg te doen de komende weken en ook nog even relaxen als het goed is.

Nog even in Nederland

Afgelopen week heb ik twee ingrepen gehad in Nederland. Nu ben ik een soort van geforceerd aan het uitrusten op de bank bij mijn ouders thuis. Voelt goed om even wat minder stress te ervaren en niets te hoeven. Ik kan het toch niet helpen dat ik het gevoel heb dat ik evengoed van alles moet doen. Al met al zijn de ingrepen goed gegaan en gaat het iedere dag een stukje beter. Tot 4 augustus heb ik nog hechtingen in me lies en kan ik niet echt veel. Ik lig ook al een aantal dagen op dezelfde houding op de bank. Ook naar de wc gaan is wel een uitdaging op een bil. Zou in dit geval toch handiger zijn geweest om staand te kunnen plassen. Verder vermaak ik me nog prima. Normaal gesproken ben ik erg slecht in het kijken van series of heb ik altijd wel een lijstje met dingen die ik nog moet kijken. Nu kom ik daar eindelijk aan toe. 

Verder heb ik gisteren wat leuke posters/foto’s besteld bij Desenio voor in ons huisje in Duitsland. Ik had al wel langer een bepaald idee qua kleuren en combinaties, maar het is wel even afwachten of het ook zo uitpakt. Ook vond ik het formaat wel lastig kiezen, ik kan niet echt een inschatting maken van hoe het op de wand zou staan. Ik merk ook dat ik zelf wel goed in me hoofd heb wat ik wil, maar dat moet Joerie natuurlijk ook wel goed vinden haha. Wel leuk om straks het huisje nog meer een “thuis” te maken met Joerie samen. Nu ben ik dus lekker thuis in Tuitjenhorn en Joerie in Duitsland en zien we elkaar eventjes niet. Volgens mij is dit de langste periode dat we elkaar niet hebben gezien, maar de tijd gaat best wel snel. Ondanks dat ik vrijwel niks aan het doen ben sinds mijn ingrepen afgelopen dinsdag en woensdag. 

Ik ben er nog niet helemaal over uit wanneer ik precies officieel overga naar Duitsland. Iedere week in augustus is er wel iets waarvoor ik in Nederland zou kunnen blijven. Ik merk ook dat er steeds meer bijkomt als je niet precies weet wanneer je overgaat. Ook zal ik mijn auto in Enschede nog gaan ophalen en naar het MST gaan voor een introductie/kennismaking. Zodra ik daar data voor weet kan ik denk ik een keuze maken. 

Een recapitulatie van onze daagjes in ons nieuwe huisje.

Het avontuur gaat nu echt echt beginnen

Zojuist terug gekomen vanuit Duitsland. De afgelopen dagen zijn we daar met mijn ouders, Joerie zijn ouders en zusje geweest om ons huisje in te richten en wat te klussen. Donderdag 9 juli kregen we de sleutels van ons appartement en zijn Joerie en ik naar de Ikea geweest om te kijken of de meubels die we wilde er nog zijn. Vervolgens kwam onze kluscrew vrijdagochtend met een transporter busje en aanhanger vol spullen aan in Melle. Binnen no time hadden we alle spullen naar de bovenste etage gebracht en werd de eerste laag verf op de muren geschilderd. Na een lange dag sliepen Joerie en ik weer op een normaal bed (na de eerste nacht in een leeg appartement op een opblaas matras te hebben geslapen). Zaterdag wederom een mega lange dag met heel veel kasten in elkaar zetten, ritjes Ikea, kopen van wasmachine/tv/stofzuiger en nog vele andere dingen. Uiteindelijk in de avond nog de bank in elkaar weten te zetten. Het huisje werd langzaam steeds meer een thuis en alle ideetjes (van vooral mij) kwamen tot uiting. Het resultaat is nu al super en ik ben heel blij met hoe het is gelopen. Ik had wel opnieuw veel stress onbewust. Me lichaam vindt al die lange dagen, onregelmatig ritme en het alsmaar doorgaan toch echt niet zo leuk. Ik ben wel ontzettend blij met hoe het is geworden en met iedereen die ons heeft geholpen. Ik hoop dat we er lang plezier van gaan hebben. 

Toch ook wel raar om dan vanmorgen weg te gaan net nu het huisje echt een beetje af begint te raken. Joerie zijn ouders en zusje bleven nog een dag extra en hebben de laatste kasten en dingen in elkaar gezet. Toch ook gek om Joerie dan zo achter te laten en niet te weten wanneer ik precies weer terug ben in Duitsland. Misschien deze week nog voordat ik  geopereerd ga worden nog volgende week. Ook gek dat ik zo graag wil dat het gebeurd in plaats van dat je enorm tegen een operatie op ziet. Toch hoop ik dat alles goed gaat en ik snel ook me draai kan vinden in het huisje in Melle. Joerie begint komende week al met trainen, dus die zal vanaf dan al flink aan de bak zijn daar. 

Ons huisje. Rabingenstrasse 15; 49324 Melle

We hebben een huisje!

Gisteren hebben we te horen gekregen dat we een huisje hebben in Duitsland. Dat werd tijd na veel inspanning, tripjes naar Duitsland om huizen te bezoeken en veel geduld. Mijn geduld begon ik wel al te verliezen aangezien we 1,5 week voordat Joerie zijn eerste training heeft bij sv Rödinghausen nog niet wisten waar we gingen wonen. Tot gisteren dan!

Afgelopen week zijn Joerie en ik weer drie dagen naar Duitsland geweest om wat huizen te bezichtigen. We gingen op maandag heen en zouden later die dag twee bezichtigingen hebben met een hele lieve mevrouw die via de teammanager van de club voor ons was ingeschakeld. Twee weken eerder hadden wij al contact met deze mevrouw, maar lukt het niet om een bezichtiging te plannen. We sliepen in een Van Der Valk in Melle en daar in het dorpje zouden de bezichtigingen ook zijn. Toen we aankwamen zagen we een heel mooi gebouw, waarin meerdere appartementen zaten. Het gebouw zelf al is erg mooi. We werden binnen gelaten door de makelaar en de huismeester/klusjesman van het huis. Super aardig en vriendelijk waren ze. We kregen eerst een appartement te zien op de tweede verdieping. Echt wauw...wat een huis. Enorm veel licht, hoge ramen met ronde bogen aan de bovenkant, een enorme keuken, twee slaapkamers, een fantastische badkamer en balkon aan de zijkant. We hadden weinig te zeggen aangezien het zo mooi was. Direct dachten we wel dat dit appartement niet binnen ons budget zou kunnen passen. Maar wat een mooie ruimtes. Ik dacht ook meteen “Hoe ga ik ooit deze kamers vullen met spullen? Zoveel hebben Joerie en ik nog niet”. 

Het tweede huisje bleek in hetzelfde appartementencomplex te zitten, een verdieping erboven. Opnieuw ontzettend mooie lichte ruimtes, een slaapkamer, kleine keuken maar erg netjes, opnieuw een fantastische badkamer en een mega balkon op het Zuid/Westen. Ik zag mezelf er direct wonen. Ik zag al voor me wat en hoe ik het zou willen indelen. Ook mega fijn dat er al een keuken in aanwezig was. Bij het appartementencomplex hoort een gezamenlijke tuin die van aanzienlijke grootte is en een parkeerplaats voor een auto. Ook krijg je bij de woning een kelderruimte voor opslag en kunnen de fietsen in een gezamenlijke ruimte. 

Joerie en ik wilde natuurlijk gelijk eigenlijk onze voorkeur uiten en alles rondkrijgen. De vrouw vertelde ons dat ze beide appartementen voor ons had gereserveerd tot het einde van de week en dat we er rustig een nachtje over moesten slapen. De dag erna kregen we de kosten van beide appartementen via de mail. Daaruit bleek dat het grote appartement 1.200 euro zou kosten per maand en de bovenste iets kleineren 990 euro. Wij waren er eigenlijk direct al wel uit dat we het bovenste appartement wilde en hadden stiekem al meubels uitgezocht bij de IKEA in Osnabrück op basis van dat appartement. Uiteraard hadden we deze nog niet besteld, maar wel al keuzes gemaakt zodat als we het wisten we die direct konden bestellen. Joerie en ik zouden die woensdag nog een bezichtiging hebben van een huisje in Westerkappeln (iets dichterbij de Nederlandse grens). Joerie had al niet zo’n goed gevoel bij de makelaar/verhuurster van de woning waarmee we contact hadden. Eenmaal aangekomen bij de woning op woensdagochtend kwam de mevrouw niet opdagen. Via de mail had ze een avond ervoor afgezegd, maar dat hadden Joerie en ik niet gezien. Wij dus weer vroeg onderweg naar Nederland. Direct die middag onze voorkeur via de mail naar de vrouw gestuurd van het huisje in Melle. Zij moest enkel nog een akkoord krijgen van de Huisbazin vanuit München. Deze kregen we gistermiddag en komende week gaan we heen om te verhuizen. Ik zal echter nog niet direct helemaal over kunnen vanwege mijn medische afspraken nog hier in Nederland. Joerie zal echter wel direct al daar blijven aangezien hij volgende week al start met trainen op 16 juli. 

Super gek idee wel. Heb ook weer even gehuild (kan ook niet anders, nummer 287423 van afgelopen maanden). Alle emoties moesten er denk ik even uit. Ook wel het besef dat Joerie komende week dus echt weg gaat en ik dan ook over klein maandje. Ik ben erg benieuwd hoe alles gaat lopen. Nu eerst even een plannetje maken met wat allemaal nog moet gebeuren, bestellen, regelen. Al met al hoeft er in het huisje enkel twee wanden geschilderd te worden en wat meubels in elkaar gezet. Dat gebeurd allemaal komende week. Ook erg lief dat al onze ouders willen meehelpen. Inmiddels is de tafel wel al geschilderd en de keukentafel stoelen worden ook nog wit geverfd. Ik kan niet wachten om alle leuke dingen in ons huisje te zetten. Nu gaat het pas echt echt beginnen!

Meer duidelijkheid

Inmiddels alweer eventjes verder. Wel is er in de tussentijd genoeg gebeurd. Joerie en ik zijn naar Duitsland gegaan om een aantal bezichtigingen te doen. In totaal zijn we vier huisjes af geweest, waarvan we er twee wel echt als optie zagen. Een huis in Holzhausen viel eigenlijk direct al af aangezien de makelaar moeilijk deed over het feit dat wij het niet langer dan twee jaar wilde huren. Dat kunnen wij namelijk ook niet aangezien Joerie maar een contract heeft voor de komende twee jaar. Wel veel meer ervaring in het bezoeken van huizen. Ik kan nog niet echt wennen aan het Duits spreken ook al komen we er prima uit samen. Ik wordt toch steeds erg zenuwachtig.

Ook had ik op dinsdag in Enschede een sollicitatie gesprek voor de functie Traineeship binnen het MST. Ook hiervoor was ik ontzettend zenuwachtig. Ik beleefde alles een beetje half die dagen dus ik was vooral ook bang dat ik gekke dingen zou zeggen. Het gesprek zelf ging echt wel goed. Ik was zelf voornamelijk aan het woord en de twee mannen waarmee ik het gesprek had leken zeer geïntrigeerd door wat ik te vertellen had. Dat bleek ook wel want ik werd die donderdag opgebeld dat ik aangenomen was, weliswaar niet voor de functie Traineeship maar wel als gewoon verpleegkundige. Ze vonden dat gezien mijn ervaring en wat ik te bieden had ik beter direct als gewoon verpleegkundige aan het werk kon gaan en dat zagen zij wel erg zitten. Ze vroegen mij voor een functie op de cardio/cardio-thoracale chirurgie (waar een van de twee mannen uit de sollicitatie het teamhoofd van was). Ik heb persoonlijk nooit echt iets met cardiologie gehad op school, maar ik denk wel dat ik er veel kan leren en mijn basis verbreed wordt voor later. Dus nu heb ik opnieuw een baan in the pocket. 

Niet veel later na de sollicitatie hoorde ik via de telefoon dat ik geslaagd ben voor mijn HBO-verpleegkunde diploma. YESS!!! Ook super onecht voelde dat, midden in de hotelkamer in Enschede, versgeplukt bosje bloemen van Joerie en daarna weer stil zijn voor het tentamen dat Joerie nog moest maken. Wel mega blij en trots dat het goed heeft uitgepakt die dagen.

Enkel de zoektocht naar een geschikt huisje gaat nog verder aangezien geen van de bezochte huisjes het is geworden helaas. Of net iets te duur, of net aan een ander vergeven. We hebben deze week weer een hoop huisjes gezocht en ook berichten gestuurd of gebeld. Tot noch toe hebben we voor komende maandag twee bezichtigingen staan in Melle. Ik hoop wel echt dat al ons harde werk uiteindelijk ergens toe lijdt, want de spanning neemt nu toch wel echt toe. Over minder dan een maand zit Joerie al in Duitsland. Ik heb ondertussen nog me verstandskiezen moeten laten trekken, wat geen pretje is. Ook zit er natuurlijk nog een operatie aan me lies aan te komen (hopelijk 14 juli). Soms voelt het alsof alles een beetje aan me voorbij gaat. Alsof ik niet zoveel kan genieten van alles zoals het zou moeten. Ook dat ik gewoon niet zoveel kan genieten van alles de laatste tijd. Ik heb al genoeg mental breakdowns gehad de afgelopen weken, al moet ik zeggen dat tussen de laatste paar wel een beetje heel weinig tijd zat. Dat vind ik ook weer niet leuk voor Joerie, want hij doet zo zijn best om mij goed te laten voelen en dan huil ik weer. We proberen alle opties steeds af te wegen, maar soms lijken er gewoon geen goede opties. Bijvoorbeeld met het leasen van een auto. We hebben in Enschede bij een Volkswagen dealer een gesprek gehad om te kijken voor het leasen van een VW Polo. We konden ook direct een proefrit maken en dat beviel erg goed. Eenmaal thuis kregen we de offertes en moesten we het bespreken. Kort samengevat kost het veel geld en weet ik het nog steeds niet. Er zijn voor mij geen andere opties, maar het voelt niet goed om steeds veel geld af te dragen en dat voor een lange tijd. Ik neig heel erg naar het leasen van de Volkswagen vanwege het feit dat alles in Nederland blijft. Via een neef van me vader die in Duitsland woont is er gekeken naar leasen van een auto in Duitsland. We zijn nog steeds aan het dubben over wat handig is en voor welke termijn we moeten gaan. 

Spannende week

Er zijn nu toch wel heel wat ontwikkelingen, hopelijk ook goede. Dat moet zich nog even uitwijzen. Aankomende zondag gaan ik en Joerie naar een hotel in Enschede, waar vanuit we maandag als het goed is drie woningen gaan bezichtigen. Van wat ik heb gezien zijn ze wel echt ontzettend mooi en netjes. Twee zijn zelfs nog in aanbouw als het goed is. Dat betekent dat we mogelijk in een gloednieuwe woning gaan wonen. Ook is er een mogelijkheid om een lease autootje te bekijken op de terugweg naar Enschede. Mijn huidige Fiat Idea is al 16 jaar oud en houdt het waarschijnlijk niet lang vol als ik over de grens in Nederland wil gaan werken.

Ook heb ik afgelopen week een uitnodiging ontvangen om op sollicitatie gesprek te komen bij het Medisch Spectrum Twente op dinsdagochtend. Super toevallig dat we dan toch al in die buurt moeten zijn dus blijven we gewoon twee nachten in het hotel. Wel mega spannend die sollicitatie, ik ben nu al wel erg zenuwachtig. Ik wil me dit weekend nog wel eventjes goed voorbereiden daarop en bedenken wat ik wel en niet ga zeggen. 

Dan is het ook nog zo dat ik diezelfde dinsdag hoor of ik geslaagd ben voor me opleiding. Klinkt en voelt een beetje als bijzaak aangezien er zoveel andere dingen omheen gebeuren. Terwijl je hier al vier jaar en het laatste jaar wel het meest naartoe leeft. In ieder geval heb ik mijn examinator gemaild of zij mij na mijn sollicitatiegesprek wilt bellen met de uitslag en niet ervoor. Ik denk dat mocht mijn resultaat niet positief zijn dat flink effect heeft op mijn sollicitatiegesprek. 

Verder moet Joerie die middag nog een tentamen maken, waarschijnlijk in de lobby van het hotel of iets dergelijks aangezien we nog niet terug zijn uit Enschede naar huis. Super hectisch en ook spannend dus allemaal. Het kan dus zo zijn dat de woensdag we weten waar we gaan wonen, of ik geslaagd ben, of ik een baan heb en een extra lease auto. Dat is erg veel! Het kan ook zijn dat het allemaal niet zo uit pakt maar dat gaan we zien. 

De spulletjes die ik afgelopen week heb uitgezocht met mama, Marion en Joerie. Ik kan echt blij zijn met leuke kopjes, bijpassend servies of me eigen theedoosje. Het begin is er!

Inmiddels alweer Juni

Inmiddels is het alweer Juni 2020. Ten opzichte van voorgaande weken wel wat meer veranderingen, maar nog steeds is best weinig duidelijk geworden. In de afgelopen week hebben we iets meer contact gehad met de teammanager over opties voor een huisje. Wij hebben opnieuw nog wat links doorgestuurd waarmee de teammanager (Rene aka ‘Ener’) en de makelaar aan de slag gaan. We hebben de teammanager maar “Ener’ genoemd aangezien de zaakwaarnemer van Joerie ook Rene heet. Ik zou het fijn vinden als we binnenkort wel meer weten over ons huisje, want ik heb het gevoel dat de tijd tikt maar wij nog enigszins stil blijven staan.

Echter sta ik niet echt stil op het moment. Ik heb van de week twee sollicitaties de deur uit gestuurd. Eentje voor een een traineeship binnen het Medisch Spectrum Twenten in Enschede en de ander richting een kraamzorg instelling in de regio Enschede en Oldenzaal. Ik hoop dat hier iets uitkomt in de komende weken. Dat gaan we zien.

Ook heb ik contact gehad met het International Health Office van de HvA. Ik had contact met hen gezocht om te vragen of zij mij konden helpen met het regelen van mijn diploma legalisatie in Duitsland. Daarmee heb ik een lang telefoon gesprek gehad. In het kort komt het erop neer dat je per bondsstaat je als verpleegkundige moet registreren. Dat is niet makkelijk aangezien ze per staat andere eisen hebben of verklaringen/documenten die je moet aanleveren. Ook is het zo dat ik echt wel vloeiend Duits moet gaan spreken om het verpleegkundig beroep te mogen uitvoeren daar, wat wel logisch is aangezien je een verantwoordelijkheid draagt voor goede zorg en patiënten. Echter vond ik het wel veel om te horen welke ‘moeilijke’ route je moet bewandelen om überhaupt een kans te maken qua legalisatie van mijn diploma. Ik denk dat het daarom handig is dit alles nu even te laten voor wat het is en me te focussen op het in stand houden van een baan in Nederland (net over de grens), zodat ik en me zorg, en me BIG-registratie, en me ervaring onderhoudt. En daarnaast de taal, de wet en regelgeving en overige vereiste leer binnen Duitsland voor ik daadwerkelijk de overstap maak om daar te werken. Al met al dus ook weer erg spannend de komende tijd maar we doen ons best.

Tevens ben ik nog steeds iedere dag Duitse woordjes aan het leren en het Duitse nieuws aan het kijken. Van de week dacht ik meerdere malen van ‘Doe ik wel genoeg?’ of ‘Het gaat niet snel genoeg’. Ik moet me goed beseffen dat ik weer zo goed als overnieuw begin met de taal leren en dat niet alles lukt in een paar weken. Ik ben ook tot te conclusie gekomen dat ik gewoon nooit echt Nederlands heb gekund, als in grammatica en benoemen van woordsoorten. Ook is dit nooit mijn ding geweest aangezien ik flink dyslexie heb. Dit probeer ik met hulp van Joerie opnieuw op te pakken om het hopelijk in het Duits ook te gaan begrijpen. 

Tot slot een leuke afsluiter, mijn moeder, Marion en ik zijn naar de Xenos geweest om leuke spulletjes uit te zoeken voor onze nieuwe (nog onbekende huisje). Joerie en ik hadden al wel vaker besproken wat een beetje onze stijl is en daarmee kon ik wel alvast wat leuke dingetjes uitzoeken. We hebben heel wat bestek, borden, kommen, keukengerei, kaarsen, kopjes en opbergdozen uitgezocht. Ik vindt het helemaal leuk om zulke dingetjes uit te zoeken. Ik ben toch meer van de kleineren spullen dan het echte werk zoals banken, tafels, stoelen, bedden, etc. Wie weet hebben we dat ook niet nodig mochten we gemeubileerd gaan wonen. Ik kan ook niet wachten om de rest van de dingetjes uit te zoeken wat ons huisje echt als thuis zal laten voelen. Ik heb ook een super leuk idee in me hoofd qua fotolijst met al me ‘polaroid foto’s’ die ik al in me kamer had hangen. Ik ben benieuwd hoe dat alles gaat uitpakken maar ik kan niet wachten. 

Regeldingen

Vandaag en gister bezig geweest met regeldingen voor het verhuizen, wat nu nog zeer ver weg lijkt. Tot gister ben ik nog erg druk geweest met het afmaken en inleveren van me laatste afstudeerproducten, gelukkig is dat nu wel klaar. Zo bizar om te beseffen dat ik over drie weken weet of ik geslaagd ben of niet. Na het tekenen van het contract van Joerie op vrijdag kregen wij het nummer van de teammanager waarmee we contact konden opnemen voor het regelen van een huisje. Door de drukte dit weekend zijn we hier vanmorgen mee aan de slag gegaan. Wij beide niet wetende wat normaal is qua huur, oppervlakte en eisen. Dus een mega mail opgesteld met meerdere vage inschattingen van wat we misschien zouden willen. Deze hebben we opgestuurd naar de teammanager in de hoop dat hij er iets van kan maken. Dat dus nu even afwachten.

Verder heb ik me gister meer verdiept in de zorgverzekering. Vooral of ik deze in Nederland zou kunnen behouden, aangezien ik hier een aantal lopende behandelingen of trajecten heb. Dit is echter niet het geval mits ik in Nederland blijf werken. Dit is best weer een flinke bobbel op de weg. Dit houdt dus in dat ik of me laserbehandelingen niet meer kan voortzetten en ga werken in Duitsland, of blijf werken in Nederland (net over de grens) om zo mijn laserbehandelingen te kunnen blijven doen met hierbij een aanzienlijke reistijd vanaf waar we verwachten te gaan wonen, of op een of andere wijze weet ik mijn zorg naar Duitsland te verplaatsen met alle bijkomende regeldingen. Kortom kon ik het beste nog contact opnemen met mijn huidtherapeute in Duitsland om haar een aantal vragen te stellen. Zit ik dus de hele dag naast me telefoon tot zij mijn vragen heeft gelezen en mij terugbelt......belt ze precies in het half uurtje dat ik me telefoon ben vergeten. Maargoed morgen nog een keertje proberen.

Al met al zijn we nog niet echt ergens, maar ze zijn wel bezig. Ik kan niet wachten tot we straks alles geregeld hebben en in Duitsland in een leuk huisje zitten. Overigens vind ik het ook fijn dat iedereen met ons meedenkt en ons wil helpen. Echter wordt er soms iets meer met mij gedeeld dan wat ik aan kan, vaak ook omdat er veel tegenstrijdige gevoelens worden gedeeld. Zoals wel of niet blijven werken in Nederland, de een vind dat uitgesloten en de ander een geweldig idee. Of het hebben van eisen voor een huisje, de een vind dat we al blij mogen zijn met weinig en de ander vindt dat we realistische eisen moeten voorleggen. In ieder geval een hoop om over na te denken en dat doe ik dan ook veel. Wel fijn dat Joerie en ik goed communiceren en ik de zorgen niet in me eentje heb. 

Duitsland it is!

Zaterdag 25 april 2020 belde René, de zaakwaarnemer van Joerie, dat een club in Duitsland genaamd Rödinghausen interesse in hem heeft en of zij direct die week al langs konden komen. Zo gezegd zo gedaan en op vrijdag 1 mei 2020 Is Joerie met René die kant opgegaan. Al met al een goed gesprek gehad en goed gevoel bij hoe de club/complex eruit zag. Datzelfde weekend heeft Joerie laten weten dat hij ook interesse heeft om met de club te gaan onderhandelen en is een eerste voorstel verstuurd. Na wat contact over en weer en met wat langere tussenposes is een concreet voorstel tot stand gekomen. Op zondag 17 mei 2020 werd via René doorgegeven dat Rödinghausen een contract heeft klaar liggen en Joerie deze mag komen ondertekenen. Later die week op vrijdag 22 mei 2020 zijn wij (Joerie, Marion, Martin, Bastiaan, Lisa, René en ik) vroeg vertrokken naar Duitsland om Joerie zijn contract daar te ondertekenen. Nu staat het vast dat Joerie daar gaat voetballen en ook dat ik met hem mee ga. Hij heeft een contract getekend voor twee jaar. Wel met de insteek dat hij volgend jaar (als het goed gaat) doorverkocht mag worden naar een andere club.

Wat bizar hoe het kan lopen. Het ene moment heb je nog geen idee en loop je nog stage en nog geen drie weken later weet je dat je naar Duitsland gaat verhuizen. Al met al komt de transfer naar Rödinghausen misschien uit de lucht vallen en ook daadwerkelijk een club buiten Nederland, maar dat Joerie na 11 jaar weg zou gaan van AZ was wel vrij zeker. We hebben hier al vaak over gesproken en in de voorgaande jaren waren er meerdere malen onzekerheden over Joerie zijn verblijf bij de club. Toen zou ik niet in de gelegenheid zijn om mee te kunnen, maar dat is nu wegens het afronden van mijn studie dit jaar wel mogelijk. Althans, het officieel slagen moet nog wel eventjes gebeuren (hopelijk op 16 juni 2020). 

Mega ontwikkeling kan je wel zeggen. Super spannend en ook een mega avontuur. Ik merk dat sinds alles rondom Rödinghausen is gestart ik wel een gezonde spanning in me lichaam voel. Fijn is wel dat Joerie en ik geweldige mensen om ons heen hebben die volledig achter ons staan. Onze beide ouders vinden het een mooie uitdaging en vinden het goed dat wij deze aangaan. Zij willen ons ook met alles helpen en meedenken (soms iets te enthousiast). De ouders van Joerie zijn al eens geëmigreerd dus zij hebben ook weten veel aspecten waar wij aan moeten denken. Joerie en ik hebben in de afgelopen weken ook wel al het een en ander opgezocht qua regeldingen, maar dat is nog maar het topje van de ijsberg. Normaal gesproken ga ik dit soort kansen/uitdagingen uit de weg, puur omdat ik in mijn optiek te veel obstakels voor me zie. Op een of andere manier is dat nu toch anders. Vanaf dat het onderwerp ‘Duitsland’ is opgekomen heb ik een soort ‘fuck it’ mentaliteit die opkomt. Zovan, we zien het wel, we gaan het gewoon doen en we kijken wel waar we uitkomen. Joerie gaat daar uiteraard spelen en in theorie hoef ik niet met hem mee. Toch op een of andere manier weet ik al sinds een jaar zeker dat als hij zou weg gaan ik mee zou willen. Niet om achter hem aan te lopen of omdat ik niet voor mezelf durf te kiezen. Maar toch meer het gevoel van het had/heeft zo moeten zijn. Ik hou van Joerie en dit is zijn passie en beroep, hij mag dit nu gaan beoefenen in een ander land en dat is een super mooie stap voor hem. Vanwaaruit nog veel meer moois zou kunnen komen. In het ergste geval zijn we over twee jaar weer terug en hebben we een mooi avontuur gehad. Het voelt niet alsof ik alles voor Joerie opgeef, wel dat ik veel voor hem over heb. Dit beseft hij zelf ook wel goed, ook dat het eigenlijk best bizar is dat ik besluit hier alles achter te laten en met het mee te gaan. Toch denk ik dat het allemaal goed komt en we er gewoon een mooie tijd van gaan maken. 

De club zelf voelt goed aan. De mensen zijn aardig en behulpzaam, het complex ziet er professioneel en nieuw uit en het voelde direct wel vertrouwd. Het ligt in een afgelegen gebied, midden in de natuur en open velden. Het dorpje zelf is erg klein, maar nabij gelegen zijn wel wat dorpjes met iets meer reuring. Ook is Osnabrück erg dichtbij, een soort van studentenstad, waar veel te beleven valt. 

Enorme schakeling ook wel. De insteek was al met al dat ik aanstaande september in het AMC zou starten als gediplomeerde op de kraamafdeling en hierop volgend ook de opleiding tot Critical Care Obstetrie en Medium Care zou volbrengen. Dat gaat nu toch even niet meer door. Ik heb destijds in mijn sollicitatiegesprek wel aangegeven dat de mogelijkheid bestaat dat ik weg zou gaan mocht Joerie een stap naar het buitenland of ver weg in Nederland maken. Geheel onverwachts zal het nieuws dan ook niet zijn dat ik in september dus niet zal starten in het AMC. Dit moet ik morgen via een telefonische afspraak nog wel eventjes melden. Dit vind ik wel spannend aangezien ik niet zo van bellen hou en omdat het niet per se goed nieuws is voor hun. Maar goed er zijn ook ergere dingen in het leven. 

Tevens zijn er natuurlijk ontzettend veel dingen die nu spelen in mijn hoofd. Sinds dat het vorige week bekend is geworden dat het avontuur doorgaat in Duitsland gaan mijn gedachten alle kanten op. Overwegend ben ik natuurlijk super blij en heb ik zin om het avontuur samen met Joerie aan te gaan. Echter zijn daarnaast wel ontzettend veel dingen die nog geregeld moeten worden. Althans ik neem aan dat het veel dingen zijn, zoals een huisje/woning, zorgverzekering, werk, diploma erkenning, auto’s invoeren of meenemen, in richtenn van huis, verhuizen, rekeningen starten en zo nog wel heel veel meer geloof ik. Dit zullen wij allemaal stapje voor stapje moeten doen, maar toch is het veel. Ik merk dat ik het lastig vind om school nu echt als hoogste prioriteit te zien en de rest even te laten voor wat het is. Ik hou ervan om dingen in me hoofd af te kunnen strepen zodat het ook rustiger wordt. Echter is deze hectische tijd zal dat nog wel een uitdaging worden. Ik ben me hier erg bewust van en merk dat van me afschrijven helpt. Het verbaasd me ergens wel dat ik nog niet heb gehuild van alles wat nu tegelijk om mijn bordje geplaatst wordt. Ik probeer me gewoon steeds te herinneren dat Joerie en ik dit met zijn tweeën doen, het een mooi avontuur is, het stoer is welke stap ik nu neem en dat alles goed komt. Nu moet ik zeggen dat dit overwegend de gedachten zijn die in me hoofd rondspoken. Daarnaast ben ik nu toch ook nog wel druk met de laatste loodjes van school. Dit gaat goed en is ook niet zoveel meer, maar toch is het wel lastig om me daarop te focussen met al het andere dat speelt. 

Van de week heb ik sommige mensen al ingelicht over dat Duitsland nu wel vast staat. Eerst vertelde wij het aan onze ouders en broertjes en zus(jes), diezelfde dag had Joerie heel wat vrienden ook ingelicht. Ik enkel nog Samm, Yentel en Indra. Ik wilde liever in delen mijn omgeving inlichten zodat ik iedereen dan te woord kon staan, ipv een bommetje droppen en je mobiel uitzetten. Langzaam die week hebben we het meerdere mensen verteld, aangezien het raar zou zijn als zij dat na het tekenen van het contract via social media zouden lezen. Eigenlijk was iedereen voornamelijk erg blij voor ons en vonden het een grote stap. Ook stoer dat ik heb besloten mee te gaan en ook veel risico neem door het AMC niet door te laten gaan. Nadat het contract vrijdag was getekend en alles op social media verscheen, werd Joerie zijn telefoon overladen met berichten. Zo overweldigend had ik dat niet verwacht. Ik vond het wel fijn dat iedereen nu alles mocht weten, alleen is het wel lastig om steeds weer opnieuw het verhaal te moeten vertellen. Vooral ook wat we nog niet weten, zoals waar we gaan wonen, wat ik ga doen met werk en wanneer we precies gaan. Dat moeten we de komende tijd uitzoeken en dan denk ik dat alles vanzelf een beetje in elkaar overloopt. Alle lieve berichtjes doen me wel erg goed.

Ten aanzien van het werken in Duitsland maak ik me daar wel het meeste zorgen om. Uit eerdere research is de eis dat ik level B2 niveau Duits kan spreken (en uiteraard een geldig diploma moet hebben) voor ik als verpleegkundige aan de gang kan. Dit houdt in dat ik discussies in het Duits kan voeren, voor en nadelen uit een kan zetten, diepgaande gesprekken met zorgvragers en collega’s kan aangaan en dat kan ik uiteraard ‘nog’ niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik dan ook ga doen qua werk daar. Wel weet ik dat ik ooit graag de kraam wil doen, maar mag ik niet van mezelf verwachten dat dat al direct gaat lukken in Duitsland. Ik dacht eerst dat een baantje in een kledingwinkel of iets dergelijks handig zou zijn om de taal te leren, maar ook daar ben ik niet zeker van. Ik weet ook niet wanneer precies mijn Duits goed genoeg is om aan de gang te kunnen of dat die eis eigenlijk niet heel erg wordt nagestreefd. Vanuit de club willen ze me wel graag helpen met het zoeken naar een baan. Ik moet dan me CV aanleveren met alles wat ik kan en mag en dan zouden zij voor mij kunnen gaan kijken. Dit vind ik wel fijn, maar ergens weet ik dus ook nog niet wat ik precies wil. Toch moet ik dit wel ergens loslaten en maar zien wat er op me pad komt. Eerst maar even een huisje en afstuderen bijvoorbeeld. Waar we precies gaan wonen weten we nog niet, daar moeten we met hulp van de teammanager naar gaan kijken. Mij lijkt het dorpje Melle wel een leuk dorpje, groot genoeg en niet te massaal. 

In de komende weken zal er veel voor ons gaan veranderen. Joerie en ik gaan na precies 3 jaar (30 juni) samenwonen. Ook nog in het buitenland. We laten een hoop familie en vrienden hier achter in Nederland. Al met al is het maar 3,5 uur rijden ongeveer dus kunnen we wel redelijk makkelijk weer even terug rijden. Ik besef me denk ik nog niet helemaal wat er allemaal gaat gebeuren, maar dat is misschien ook nog maar even beter zo. Ik wil in ieder geval niet al aan afscheid nemen denken of überhaupt niet, aangezien ik daar slecht in ben en ik gewoon iedereen nog wil blijven zien. Veel vrienden en familie willen langskomen bij ons dus in ons huisje moet toch ook wel echt ruimte zijn voor mensen om langs te komen en te blijven slapen. Via deze blog wil ik voor mezelf steeds alle ontwikkelingen opschrijven en soms de nodige gedachtes ten aanzien van ons avontuur delen. Hopelijk niet te vaak verdrietige of lastige momenten om van me af te schrijven maar ook vooral de mooie en leuke momenten die we gaan hebben. Ik kijk wel mega uit naar het ‘inrichten’ of ‘eigen’ maken voor het huisje/woning waar Joerie en ik in gaan verblijven. Ben al helemaal los aan het gaan op pinterest voor leuke ideetjes.