Bağrıma bir gül tünemistir.

Elini kalbine götürdü; burası var ya dedi, taşa toprağa gerek kalmadan insanın gömüldüğü tek yer.

Serdar ağabey anlatıyordu;

Hatrımda kaldığınca… Vakitlerden bir ramazan ayı… Mecnun demişler Leyla yemek dağıtıyor. Mecnun koşmuş hemen sıraya girmiş, Leyla sırası gelene dolduruyor tası, dolduruyor tası Mecnun'a gelince çalıyor çanağa kaşığı… Mecnun mahzun, koşup yeniden sıraya giriyor… Sıra Mecnun'a gelince, yine evvelki hadise… Bir, iki derken Mecnun çık git, demişler. Leyla'nın sana yemek vereceği yok… Mecnun mahzunlaşmış dönüp deyivermiş;

“Olmasaydı bana meyli, vurur muydu çanağını Leyli?”

Mecnun sokakta Leyla'nın mahallesinin köpeğini görünce de koşup sarılırmış, okşarmış… Etraftakiler şaşkın. Ya hu Mecnun ne yapıyorsun, hiç köpeğe sarılınır mı? Mecnun boynunu bükermiş, belki ona Leyla'nın eli değdi… Belki Leyla'nın göz izi var…

Hikayet edenin her ne kadar dile getirdiği Mecnun idiyse de isnad ettiği Tevhidteki “La” idi… Gayrısına sağır olamak… Gayrısına göz yummak… Hülasa böyle isteyin isterken, severken böyle diyordu.

Ben de o vakitler kendimden mahçup diyordum;

Bütün hikayeler la ile başlıyor, İlah ile kalbi bir mubbete eriliyor ve bir sırla sonlanıyorsa, ben bu hikayenin neresindeyim Allah'ım?

…

Özlemleri gidermenin yolu kavuşmaktır. Kavuşacağız..

“Dua ederken aklım direk gelenlerin ilk üç kişiyi başka şekilde seviyorum.Digerleri hayatıma değinen insanlar.”

— (via muhalefetbayan)

“Bir elif meşki çekildi, ona “Leylâ” dediler, Sonra bir yandı ki can, aşk ile “mevlâ” dediler. Ey fasıl alemi Dünya, ne büyükler geldi, Baktılar her şeye: La!.. döndüler “illa” dediler. İşte onlardı fazilet yolunun tacı bize “Benim edna!” diyerek herkese “a'la” dediler. Ah gönül! Dost olan dost kapısında bekler. Yare hayretle: Neden gelmedi “hala” dediler? Gel, bırak tac ile tahtı, çekil ey zorlu nefis! Padişah olmak için önce “musalla” dediler. Bir elif meşki çekildi, ona “Leylâ” dediler, Sonra bir yandı ki can, aşk ile “Mevla” dediler

“pencereyi açmak, manzarayı içeriye almazmış. birine kalbini açmak böyledir biraz.”

demişler ki;

“malı mülkü değil, kaşı gözü değil, hırkası heybesi de değil, merhameti'dir bir insanı güzelleştiren”

Allah’ım beni beşerî ve ahlâkî düşüklüklerden kurtarıp, hak ve hakikatinin yüksek mertebelerine ulaştır. Benim koruyup gözeten Mevlâm Sensin. Hayatım da, ölümüm de Sana aittir, Senin elindedir. Yalnız Sana ibadet eder ve yardımı sadece Senden isteriz.

Dünyada dört kısım insan vardır

“(Birincisi) Allah’ın kendisine mal ve ilim verdiği kimsedir. Bu kişi Allah’a karşı saygılı davranır, hısımlarını görüp gözetir, o maldaki Allah’ın hakkını yerine getirir. Bu, en üst derecedir.

(İkincisi), Allah’ın kendisine ilim verip mal vermediği iyi niyetli kimsedir. O, iyi niyetle, “Eğer malım olsaydı ben de falan adam gibi davranırdım” der. Bu, iyi niyetinin karşılığını görür. İkisinin sevabı eşittir.

(Üçüncüsü), Allah’ın mal verip ilim vermediği kimsedir. O bilgisizliği yüzünden malını gelişi güzel harcar, Allah’a karşı sorumlu davranmaz, hısımlarını görüp gözetmez, o malda Allah’ın hakkı olduğunu idrak etmez. Böylesi kişi, en kötü durumdadır.

(Dördüncüsü), Allah’ın ne mal ne de ilim verdiği kimsedir. Bu kişi der ki, “Eğer malım olsaydı, ben de falan gibi yer-içerdim”. Bu da niyetinin karşılığını görür. Binaenaleyh bu iki kişinin vebâli eşittir.”

Tirmizî, Zühd 17

Dua bitmek bilmeyen bir umuttur.

Kuşlar döner, uzun yağmurlardan sonra.. 🌾