ბედნიერების სრული ვიზუალიზაცია.

არაფერი თქვა ცოტა ხანს და გთხოვ, ჩამეხუტე.

მომეცი უფლება, რომ შეგეხო და შენი სითბო ვიგრძნო.

უფლება მომეცი, რომ მკერდზე თავი დაგადო და შენს გულის ცემას ვუსმინო.

ცოტა ხნით, ბევრი არ მინდა.

ეს ხომ უკვე ოცნებად მექცა.

შენი შეხება

მხოლოდ მაშინ გეხები, როდესაც მოსალმების დროს, ან ხელს ამიწევ, ან, გადამკოცნი.

მაშინ ვგრძნობ ხოლმე, შენს ტემპერატურას და ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მინდა ხოლმე ჩაგეხუტო.

ძალიან მინდა, ყველაფერზე მეტად მინდა, რომ ერთხელ ადგე და ჩამეხუტო, არაფერი ამიხსნა, უბრალოდ აი ასე, ადგე და ჩამეხუტო.

ან, მე ჩაგეხუტო.

არ შემიძლია შენი დაკარგვა, მაგრამ მგონი ისე დაგკარგე, რომ ახლოს არც მყოლიხარ.

არ ვიცი როგორ და რანაირად გაგიშვი, ან,როდის მაგრამ რაღაცნაირად, წახვედი, წახვედი და მინდა, რომ უკან გამოიხედო, ჩემსკენ, მერე დამინახო, მობრუნდე და ჩამეხუტო, თუნდაც ხუთი წუთით, კარგი, წუთი არ მინდა, წამებიც რომ იყოს, ჩემთვის ყველაფერი იქნება და მერე, მერე გაჩერდება დრო.

და დაიწყებენ სეზონები გასვლას.

ახლა შემოდგომაა, ფოთლები ჩამოცვივდება, მერე ზამთარი მოვა, ცხვირი სიცივისგან გაგვიწითლდება, მერე გაზაფხული, სასიამოვნო სურნელი იტრიალებს, ზაფხულში კი, მზე შემაწუხებლად გაგვათბობს, მაგრამ, ჩვენ ჩახუტებულები ვიდგებით, და ბედნიერებაც ამაში იქნება.

სულელურია, მაგრამ ვგრძნობ და სხვაგან სად წავიღო ეს ყველაფერი არ ვიცი.

არ ვიცი ახლაც სრულყოფილად ეს ყველაფერი როგორ გადმოვცე, როგორ გითხრა, თუ როგორ მინდა შენს თვალებში ჩაკარგვა და შენს მკლავებში გახვეულს, დროის გაჩერება.

მარტივია, ამას ვერასდროს გეტყვი, ბევრი მითქვამს, თუმცა, არამგონია ოდესმე წინ მეჯდე და შევძლო ამაზე საუბარი.

ალბათ ვერასდროს ვიპოვი ძალას, ბოლომდე გითხრა, ლამაზი სიტყვებით, რას იტევს ჩემი არსება. და ძალაც რომ ვიპოვო, ალბათ არასდროს მეჯდები ასე წინ, სასაუბროდ, ისე, რომ შევძლო თუნდაც ხელი ჩაგკიდო, ან, ჩაგეხუტო.

მტკივნეულია, მე არც კი ვიცი შენი სურნელი, არასოდეს მომისმენია შენი სიჩუმე, არასოდეს ჩამიხედავს შენთვის თვალებში მაშინ, როდესაც შენს თავში იყავი ჩაკარგული და არასოდეს მიგრძვნია ის ბედნიერება, რასაც შენთან სიახლოვე გამოიწვევდა.

თუნდაც წუთიერი.

არ ვიცი, როგორ ვწერ ამას ახლა, თვალებ აწყლიანებული, ჭერში ყურებით, თითები წერენ, გულიდან კი  მოდის, უბრალოდ.

ასეა, ასეთია.

რა არის, როგორც არის, ასეა და მორჩა

“Marry someone who lets you drink their juice, even after you said you weren’t thirsty. Marry someone who laughs at the same things you do. Marry someone who kisses your nose on a cold day. Marry someone who you can watch Disney movies all day with. Marry someone who is proud of you whether you earn £5 a week or £5,000 a week. Marry someone who you can tell everything to. Marry someone who isn’t afraid or embarrassed to hold your hand in public. Marry someone who lets you take over when decorating a cake. Marry someone who you can spend the day in Ikea with without feeling stressed. Marry someone who wraps you up inside their coat in the winter. Marry someone who accepts your fears and phobias. Marry someone who gives you butterflies every time you hear their key in the door. Marry someone who you don’t always have to shave your legs for. Marry someone who accepts you all day every day, even when you don’t look or feel your best. Marry someone who still puts three sugars in your tea, despite telling them “just two”. Marry someone who doesn’t judge you when you eat your body weight in cookies. Marry someone who doesn’t make you want to check your phone, because you already know they will reply. Marry someone who waits with you to get on the train. Marry someone who understands that you need to be alone sometimes. Marry someone who gets on well with your parents and isn’t uptight about family events. Marry someone who calms you down when you get mad about stupid stuff, and never tells you it’s “only stupid stuff”. Marry someone who makes you want to be a better person. Marry someone who makes you laugh. Marry someone who treats you the way you deserve to be treated. Marry someone who you love. Marry your soulmate, your lover, your best friend.”

—

რამდენჯერაც გეტყვი რომ მენატრები, სულ წარმოვიდგენ ხოლმე ეგ მონატრება როგორი და როგორი შეიძლება იყოს რეალურ ცხოვრებაში, სადაც მე და შენ რეალურად ერთად ვართ.

მთელი დღის განმავლობაში, როცა ვერ გხედავ და მერე სახლში ბრუნდები, სადარბაზოს კიბის საფეხურებზეც კი ვცნობ შენი ნაბიჯების ხმას: ნელი, მძიმე, იფიქრებ მთელი დღის სევდას ზედ საფეხურებზე ტოვებსო.

მე კი მაგ მომენტში ისეთ ბედნიერებას ვგრძნობ რომ ყველაფერი მავიწყდება და კარებისკენ გავრბივარ იმ იმედით რომ როგორმე გაღება მოვასწრო სანამ დააკაკუნებ, მე რა თქმა უნდა გასწრებ, შენ ამ დროს დაღლილი სახით მიყურებ მაგრამ მაინც იმალება გაოცების ემოცია, ეს შეიძლება სულ რაღაც რამოდენიმე წამი გრძელდება მაგრამ, შეგრძნება, შეგრძნება ისეთია მთელი ცხოვრება შეიძლება გაგყვეს. არაფერს ვეუბნებით ერთმანეთს, შემოსვლასაც კი არ გაცდი ისე გიკრავ გულში, და თითქოს რაც უფრო მაგრად გეხუტები მით უფრო მინაზღაურდება მთელი დღის მარტოობა, გაგრძნობინებ როგორ ძალიან მომენატრე, რაც უფრო მაგრად გეხუტები მით უფრო ვმშვიდდები, ვმშვიდდები რომ შენ ჩემთან ხარ.

ასე უნდა ხდებოდეს რეალურად, ასე წარმოვიდგენ როგორი შეიძლება იყოს დღის დასასრული, როგორ შეიძლება გამოვხატო ეგ მონატრება ამ უბრალო ცარიელი, გაცრეცილი სიტყვის”მომენატრეს” გარეშე.

ეს ყველაფერ იქ, სადაც მე და შენ რეალურად ერთად ვართ.

ჰო’მ 

მე იმდენად ,,მე’’ ვარ და შენ იმდენად ,,შენ’’, რომ ჩვენ - არ გამოვა.

I wasn’t looking for anything at all when I met you. Actually, I wasn’t planning on falling for anyone so soon. But then I met you. And that was it…I guess things just happened. I found you and I found myself slowly wanting to spend time with you. It was simple. It was easy. And I think that’s how the best relationships begin. You’re not looking for anything and then suddenly you realize; you have something.

(via

his-shotgun-rider

)

Jesus how relevant…

(via literal-gay)

@untilanotherdayy

(via icanbemoreclever)

@r-edtape

(via xkillshot)

This is so true

(via meowyoukittenme)

და-სასრულის და-უსრულ ებელი და-საწყისი

ჩვენ ერთად ყოფნას ბედი კი არა უბედობა განაპირობებს. მიუხედავად იმისა რომ ეს ორივემ კარგად ვიცით მაინც ვაძლევთ დროს დაღამებისა და გათენების საშუალებას და მაინც, შენ სხვა განზომილებაში ხარ, განზომილებაში რომლის არსებობის ალბათობა ჩემთვის არ არსებობს, მაგრამ მაინც მჯერა რომ ერთ მშვენიერ დღეს ჩვენი განზომილებები ერთმანეთს გადაკვეთს შემდეგ კი არსებობის ალბათობაზე ალბათ დავფიქრდები.