Çok kaybettim... Sevdiklerimi, hayallerimi, hayatımı, en çok da kendimi. Bu kadar kaybeden biri olarak bu kadar güçlü durabilmek yoruyor insanı. Ve bu kadar kaybetmek yeniden başlamayı oldukça zorlaştırıyor, "ya bir daha" ile başlayan cümleler yüzünden. Cevaplanmamış sorular yoruyor, belirsizlikler yoruyor, beklemek yoruyor, anlaşılmamak, duyulmamak, görülmemek yoruyor, can yakıyor. Koca dünyaya, bu kadar insana karşı yalnız savaşmak yoruyor. Mutsuzluklar yoruyor, kabullenişler, ümitsizlikler yoruyor. Bu kadar yorgunluktan sonra insana bir şey kalmıyor, geriye dönüp "ben nasıl bu kadar dayanabildim" demekten başka bir şey gelmiyor elinden, dilinden. Gözlerdeki yorgunluk, yüzdeki kırışıklıklar, saçlardaki aklar değil miydi insanı anlatan? Onlardı anlatan evet ama var mıydı bir dinleyen, gören, duyan? Hikâyesi burda başlıyor insanın. İnsan en çok da görülmediğinde, duyulmadığında, anlaşılmadığında dertliydi, kederliydi. İşte bu yüzden küsmüştü dünyaya, insanlığa en çok da kendine. İşte burda başlamıştı bir insanın hüzünlü tükeniş öyküsü, tam da burda ölmüştü insan aslında, toprağın altına girmeden de ölünebileceğini burda anlamıştı. Güçlü olmak ile güçlü görünmek çok başka. İnsanların arasında dağ gibi durup, yalnız başınayken yıkılmamak için verilen çaba bambaşka. Yaşamak başka, yaşayabilmek bambaşka. Hayatı anlamak başka, anlamlandırabilmek bambaşka. Hep demişimdir; insan yutkunamadığı hakikati kendisinden bile saklamaya çalışmasıyla meşhurdur. Ben, heves ettiğim şeylerin kursağımda birikmesinden oluşan hayal kırıklıklarını bir yorgan gibi üzerime örtmüş olanım. Ben, olsun diye çabaladığım her şeyin olmayışını yutkunarak seyredenim. Ben elimi uzattığım yeşil dalların, kuruduğuna şahit olanım. Vesselâm…

Sadece kitap okurken o eski mutlu ben olabiliyorum,farklı bir dünya ve ben bu dünyayı çok seviyorum sanki orası benim için yaratılmış ve ben oraya aitmisim gibi.

“Birinin önceliği olmaktan daha güzel bir mevki bilmiyorum.”

Cemal Süreyya

Kitap önerisi olan var mı?

Sevgilim, bir günün ortası şimdi

Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,

Ben seni düşünüyorum..

Sokaklarıma, ateş düşmüş söndürmeye yeter mi ki gözyaşlarım?

Benim için bütün oyunlar,romanlar,hikayeler herkesin anladığından başka bir anlam taşıyor.

Bütün hayat,bütün insanlık bu kitaplarda anlatıldı, bitirildi.

Yeni bir şey yaşamak,yeni bir kitap tanımak oluyor benim için.

Kitaplarla ve onların yazarlarıyla birlikte yaşıyorum.

Önsözlerle yaşıyorum.

Hiçbir yazar şaşırtmıyor beni:

Çünkü hayatlarını sonuna kadar biliyorum.

Gerçek dediğiniz dünyada ise kimin ne yapacağı belli değil.

Hergün şaşırtıyorlar beni.

Yazarlarımla yaşamak daha kolay.

Tutunamayanlar/Oğuz Atay

Hüzün yakışmıyor sana

Bu umutsuz bekleyiş

Bu her şeyden vazgeçiş

İğreti duruyor üstünde

M.

Attığı her adım , odada ki gerginliği arttırıyordu.

Attığı her adım , bedenimde ki gerginliği arttırıyordu.

Attığı her adım , geçmişimi yüzüme vuruyordu.

Ve attığı her adım , beni girdiğim çukura daha da batırıyordu.

“Acı ve üzüntü, vicdan ve derin bir yürek için her zaman zorunludur.”

Farkına"

diye bir yer var ;

"Varmak"

için ne çok yanılıyor İnsan...

dünya hali böyledir, insan koyun koyuna yattığıyla bile aynı rüyayı görmez. herkes kendi kabusuna uyur, herkes kendi sabahına uyanır

GUNAYDINNNNNN

Mesafeler kapı önü...