RENÉ CHAR, POETA DEL FUROR APACIBLE
Tu feras de l'âme qui n'existe pas un
homme meilleur qu'elle...
R.C.
En la gran escritura mítica de toda la humanidad, de todos los tiempos, hay escritores, hay poetas que son ellos mismos parte de esa escritura. Su escritura, su poesía, corresponden menos a una persona, a un nombre prestigioso, que a una particular manera de nombrar "su" verdad, que es una de las innumerables verdades del mundo y del universo. Y no se trata de ver y de escribir esa verdad sino de "ser" ella misma en vida, pensamiento y acción. Se trata de vivir poéticamente esa verdad también innumerable e irrepetible en su unicidad. No todos pueden ver la verdad pero todos deberían ser esa verdad -decía Kafka con ese tono de tranquila desesperación que era su manera de serlo-: raros son los ojos que ven por primera vez el rayo de luz donde estuvo siempre sin que nadie lo viera antes. Es en esta dimensión visionaria donde el poeta que nombra tiene su verdadero nombre. El nombre secreto que cada uno trae al nacer, que sólo a través de su destino se revela y por el cual es reconocido y recordado a través de los tiempos.
- Augusto Roa Bastos, fragmento de la presentación del poemario de René Char "Furor y misterio". Colección Visor de Poesía, 2002.
19 notes
·
View notes
¿QUÉ ES POESÍA? #17: EL CASO DE LA LLUVIA
La lluvia…
la gota en la punta de la hoja
determinada
se concentra
en forma de una gota y luego
como succionada
se alarga
todo su peso
concentrado en
la trémula
punta
y cae
con formada determinación
a
p
l
o
m
a
d
a
Ōoka Makoto
*
詩とはなにか 17ーー雨のばあい
雨は
葉さきのしづくのなかで
しつかり
しづくのかたちに
ちぢこまつてから
吸はれるやうに
引き出される
ぶるぶる震へる
先端に
重みすべて
集中して
墜ちてゆく
思ひ決したすがたで
まつすぐ
2 notes
·
View notes
2 notes
·
View notes
"Ahí sentado bebiendo consideré la idea del suicidio, pero sentí un extraño cariño por mi cuerpo, por mi vida. A pesar de sus cicatrices y marca, me pertenecían".
— Charles Bukowski.
46 notes
·
View notes
Marco Mengoni e Cesare Cremonini
2 notes
·
View notes
8 notes
·
View notes
Foto grupal del #Recital en el que he participado el 14 de octubre de 2022.
#poeta #poetas #poetisa #poetisas #poesía #poemas #poética #lírica #poemas #arte #artistas #literatura
#LaAlfalfa #Sevilla #Andalucía #España #Europa
Amo la poesía y la buena compañía.
Muchas gracias a quienes compartieron la velada conmigo 💚
Rafael Ángel Fernández Gutiérrez, #periodista y #poeta
@pressnet
https://www.rafaelangel.es
Group photo of the #Recital in which I participated on October 14, 2022.
#poet #poets #poetess #poetesses #poetry #poems #poetics #lyrical #poems #art #artists #literature
#TheAlfalfa #Seville #Andalusia #Spain
I love poetry and good company.
Thank you very much to those who shared the evening with me 💚
Rafael Angel Fernandez Gutierrez, #journalist and #poet
https://www.rafaelangel.es
2 notes
·
View notes
¿Por qué será que me gusta tanto torturarme, buscándote en los lugares en que ya no estás?
Alhelí Varela, Tu ausencia
4 notes
·
View notes
morre rainha elizabeth II
voa, deitada em nuvem branca, pluma acesa e brincalhona
minha memória
e crava ali — fatia inócua do passado — os dentes:
“o mundo vai parar quando a rainha morrer”, eu disse
e alguém assentiu,
excessivamente eufórico frente à alusão de um momento histórico
até então
impossível.
“o mundo vai parar”, eu disse, como se o mundo,
abstrato vocábulo que abraça não só a estrutura maciça do globo, mas também
países, nações, continentes inteiros,
pudesse — supostamente movido pelas mãos de tal senhorzinho rabugento e absoluto em seu grandioso poder de condutor — congelar seu destino
ou abandonar-se ao puro delírio do caos.
hoje é dia oito de setembro, faz sol e estou trabalhando no escritório do meu apartamento
na minha rua, os carros seguem passando
indo sabe-se lá aonde
aqui dentro, minha cachorra aproveita o sono da tarde:
é bem nítido que coisa nenhuma parou
pelo contrário, segue tudo dentro dos normalíssimos eixos:
assusta quando buscamos trazer à realidade o momento mortis
me parece, no fim das contas, a rebeldia máxima da existência humana —
como pode ser a incapacidade de persistir?
e por isso sempre foi um hábito pessoal atrelar morte à fantasia,
erguendo ponte tão estreita quanto maleável: fantasias, para mim, sempre estiveram vinculadas a algo como elasticidade,
a utopia construindo e desfazendo a si própria.
a ponte se mostrou consideravelmente menos macia do que naquela época imaginei:
sob aval da rainha, verdadeiras normas de comportamento pós-morte,
sim, a london bridge
inglês é povo metódico, a estrutura dos gestos, a rigidez dos costumes talvez os impeçam de alucinar diante de coisa imensamente fatal —
mas sou latina.
I
2 notes
·
View notes
¿Para qué yo?, ¿para qué a ti?
Me enoja que mi amor sea la constante un faro entre tus tempestades la luz en tus neblinasun lugar seguro al que regresas tú que vas y vienesme enoja este amor tenaz he intentado ahogarlo en lágrimas tapizarlo de reclamos exponerlo al silencio este amor a sobrevivido como un diente de león como el amor del sol que alumbra sin discriminacióneste amor es diferente, rebelde se alimenta de lo…
View On WordPress
0 notes
0 notes
La escritura como afirmación, y debería ser lo contrario. El poema no debe añadirnos nada, sino quitarnos un trozo de nuestro ser hombres, y dejarnos la huella irremediable (y visible como en un cuadro de Magritte) del mordisco. El poeta sería así un hombre agujereado que tiende a la transparencia, hasta confundirse con el mundo, los paisajes, y las cosas. ¿Cómo perder esa materia humana, densa y pesada, inmensamente opaca? No hacerse río, sino cauce, y esperar que el aluvión nos ame y nos arrase.
- Antología de textos acerca de la escritura poética (2005-2014), en "Escribir y borrar. Antología esencial". Ada Salas. Fondo de cultura económica.
12 notes
·
View notes
No quiero penetrar el seno de Natura,
no quiero averiguar del universo el alma,
no quiero sondear las simas escondidas,
ni quiero contrahacer la máquina del cielo.
No pinto yo mis tablas con tan alto temple,
ni a mis versos procuro asuntos tan sublimes:
sino de mi estación atento a las mudanzas,
bien o mal que acontece escribo a la aventura.
Con mis versos me quejo, si tengo una pena,
con ellos me alborozo, y cuento mi secreto,
pues de mi corazón son fieles secretarios.
No los quiero por tanto mirlados de afeites;
ni con gallardo nombre, otro que comentarios
o notas de memoria, quiero disfrazarlos.
*
Je ne veulx point fouiller au sein de la nature,
Je ne veulx point chercher l’esprit de l’univers,
Je ne veulx point sonder les abysmes couvers,
Ny desseigner du ciel la belle architecture.
Je ne peins mes tableaux de si riche peinture,
Et si hauts argumens ne recherche à mes vers:
Mais suivant de ce lieu les accidents divers,
Soit de bien, soit de mal, j’escris à l’adventure.*
Je me plains à mes vers, si j’ay quelque regret:
Je me ris avec eulx, je leur dy mon secret,
Comme estans de mon coeur les plus seurs secretaires.
Aussi ne veulx-je tant les pigner & friser,
Et de plus braves noms ne les veulx deguiser
Que de papiers journaux ou bien de commentaires.
Joachim du Bellay
di-versión©ochoislas
2 notes
·
View notes
O poema a duas mãos
O poema a duas mãos
Esperei que a cidadeAdormecesseOlhei a lua e as estrelasAfirmei as minhas candeiasE vi-te, senti-te, e perguntei aos céus :_ és mesmo tu? Sinto a fragrância do teu perfume
Perfume que me abraça como o nevoeiroEntre o negro da estradaA ânsia da chegada, tu ali…À distância de um braço, e eu, crente e vigilanteSinto-te, sinto-me, sopro de vozQue em Salomão venereE salmos cante…
View On WordPress
0 notes
¿Sabes cuánta veces negué este
amor por vos?
15 notes
·
View notes
Naufrágio
Um naufrágio
onde lentamente um barco
vai submergindo ao fundo.
Na flor da água
o outro segue navegando
Quem sabe a outro porto
O peso da partida
O peso das lembranças
ao outro forma lastros
que vai lhe levando ao fundo.
O amor nunca morre para dois
morre sempre em um só
Na flor da água
um segue navegando
Quem sabe a outro porto
Noutro a saudade forma lastros
que vai levando ao fundo.
Fabiano Brito
0 notes