“İnsan hayatı,” dedi kafasını yukarı aşağı sallayarak, “Bu kadar ucuz olmamalı.”

Tüm sabahlardan bir sabahtı. Tanımadığım onlarca insanla burun buruna yaptığım otobüs yolculuğu nihayet bitmişti. Hava renksiz, griydi. Otobüsten inen yığınla birlikte koşarak minibüs durağına gitmiştim. Onlardan biri babamdı. Benden 40 yaş büyük babam, Hasan, hayatın tüm pisliklerine karşı tecrübeli olduğunu kanıtlarcasına yönlendiriyordu beni 28 yıldır. Tüm pislikleri iyi bilirdi. Çünkü bembeyaz kağıttaki en ufak nokta nasıl göze çarparsa, babam da bu dünyanın tüm kirlerini öyle gösteriyordu devasa cüssesinde. İyi biriydi. Bu dünya için fazla iyiydi. Bembeyazdı. Ve bembeyaz kağıda damlayan tüm kirler göze çarpardı.

O sabah yine koşuyorduk babamla mesai için. 9 vardiyasına yetişmemiz lazımdı. Otobüsten inip minibüs durağına gittik koşar adımlarla. Durakta yine insan yığını… İşe yetişmek için birbirini ezenler, boyu kısa ve vücudu sıska olsa da kurnazlığıyla insanların arasından minibüse binmeyi beceren tilkiler, ne olup bittiğini anlamaya çalışan genç kadınlar, sabahın köründe neden dışarıda olduklarını kendileri de anlayamayan yaşlılar… herkes minibüse binmek için uğraşıyordu. Bir de kalabalığın fotoğrafını çekip, “Bakın bu yüzden geç kaldım, lütfen kovmayın!” diye patronuna gösterecek olan şirket çocukları… Küçükçekmece’deki tekstil atölyesinde bedava denecek kadar az paraya çalışan zenciler de tuhaf ama sevimli aksanlarıyla hangi minibüse binlemeleri gerektiğini öğrenmeye çalışıyorlardı. Avazları çıktığı kadar bağırarak semt isimlerini peş peşe sıralayan ve söyledikleri asla anlaşılmayan minibüs kahyaları da minibüsçülerden aldıkları bahşişleri cebe indirip plastik bardaklarındaki çayı yudumluyor, hususi soru soran yolcuları rastgele bir araca bindiriyordu. Nasıl olsa yolda araç değiştirip doğru minibüse binerlerdi…

Bir an babamın durduğunu, acelesinin son bulduğunu ve o cendereden beni ve kendisini uzak tuttuğunu fark ettim. Girmemiştik kalabalığa. Evet, işe yetişmemiz gerekiyordu. Acelemiz vardı ama babamın yüzünde, çocukluğumdan beri bana ve abime aşıladığı, o entelektüel birikimi yüksek, okuyan ve yazan insanlara has eda vardı. Gözlerini kısmıştı, duyduğu rahatsızlığı tüm hüznüyle belli ederek. Dudaklarını büktü, kalabalığa doğru baktı. Ben de babama bakıyordum. “İnsan hayatı,” dedi kafasını yukarı aşağı sallayarak, “Bu kadar ucuz olmamalı.” Yüzü kalabalığa, kısık gözleri bana dönüktü.

Uzun, rengi solmuş siyah paltosunun cebine ellerini sokmuştu. Boynundaki atkıyı çapraz bağlamıştı yine. Kır saçları geriye doğru taranmıştı. Gözlükleri buğuluydu. Başı dik, kafası dumanlıydı. Babaydı. Tüm şehrin ceremesini çekip sefasını süremeyen babalar gibiydi. Tek farkı, zirveyi gördüğü halde bugün buralarda, Yenibosna’da minibüs kalabalığına girmek zorunda kalmasıydı. Bir gün bile yüzündeki hava değişmedi. Onu tanıdım tanıyalı aynı adamdı.

Ayrılık işte bu, bakma bana öyle.

Hüznün vicdanlısı olur mu hiç?

إنَّ اللَّيْلَ وَ النَّهارِ يَعْمَلانِ فيكَ، فَاعْمَلْ فيهما، وَ يَأْخُذانِ مِنْكَ فَخُذْ مِنْهُما

"Şüphesiz gece ve gündüz, senin üzerinde çalışıp durmaktadır; öyleyse sen de onlar üzerinde çalış. Senden bir şeyler almaktadırlar; o halde sen de onlardan al."

Ömer b. Abdülaziz (رحمه الله)

"Sadece bir kere bol bol kahkaha atıp başıma birşey gelmemesini istiyorum..."

Duygular da mevsimler gibi...Bazen yağmur bazen kar bazen de güneş.. Hiçbir zaman sonsuza kadar sürmez. Yaşadığımız çoğu şey o ân'a ait. Hiçbir ateş sonsuza kadar yanmaz. Hadi yandı diyelim aynı derecede yanmaz. Bunun için güneşli gündeysen güneşin tadını çıkar. Yağmurlu günde yağmurun. Fırtınaysa dineceğini bil!

sevgili j, uzun zamandır yazmıyorum sana. değişim ve dönüşüm sürecine girdiğimdendir. ama bu süreç iyi mi kötü mü bilemedim. hayatımı yapraklarını döken ve ölüme hazırlanan bir ağaç gibi hissediyorum. çürümeye yüz tutmuş bedenden geride sadece birkaç dal ve yaprak kaldı sanki. tekrar yazmaya gayret edeceğim.

5-10 dakikanızı ayırmanızı tavsiye ederim..

Güzel bir giriş bölümü olmuş, paylaşmak istedim..

Sizde Paylaşarak başkalarınında okumasına vesile olabilirsiniz..

Günün Raporu

Rengini sevdiğim ojeyi sonunda buldum. Aslan burcu olmamla alakası yok. Pahalı zevklere sahip bir yabancı rap'çi renginden seçtim, haha!

Yağmur bitecek, denip bir türlü o damlalardan kurtulamamak da hazır ve nazır yaşamanın önemini tecrübe ettirdi. Artık evin içinde güzel zaman geçirmenin yollarını arama zamanı. Hiçbir şey olmasa bile sürekli güneş görmek, su kaynaklarının durumunu düşündürüyor. Susuzluktan maraz doğar.

İntikam körükleyen, kindar pop müzik beni daha da kötü hissettiriyormuş. Günün farkındalığı... Ben intikam hırsıyla dolmak istemiyorum, ben hayatıma mutlu ve huzurlu şekilde devam edebilmek istiyorum. Bunun için çok çalışıyorum ve bazen başarıyorum da. Kendime iyi gelmekten başka derdim yok. Her şeyi kontrol edemiyorum, bari böyle şarkılarla tetiklenmeyeyim.

Ürünü aldıktan sonra kullanırken, özellikle ilk defa aldıklarımdan bahsediyorum, işe yaradıklarını ve hayatımı kolaylaştırdıklarını gördükten sonra "İhtiyacım varmış." demek vicdan rahatlatıcı. Umarım hep istek olanlardan ilerlemem. İstekler de mutlu ediyor ama ihtiyacın tatmini ayrı yerde.

Level Up Life'ın APK'sini tablete yüklemiştim. O uygulama şimdi sadece çevrimdışı oynanabiliyor. Niyetim bu sefer kitap okuma challenge'ındaki tüm aşamaları açtıktan sonra bile kullanmak (20. aşamadan sonrasına gelmek). Kendi gelişimimi RPG sistemiyle görmek nedense ayrı tatmin veriyor.

Kıskançlık huyumdan Acemi Cadı'daki Ayşegül Yıldız'ın "Kıskançlık Denizi" ne uykusunda girdiğini tekrar izledikten sonra, Tuğçe Sena Gürkan'ın videolarıyla ve aynı ortamı paylaştığım eski tanıdıklardan biriyle kendi içimde problemimi yok edip ona başarısını takdir ederek kurtuldum. Başkalarının kendi yolculuğunda yapabildiklerini takdir etmek bazen tahminimizden de kolaydır, öyle de olmalıdır. Hem onlar da mutlu olmayı hak ediyor. Kıskançlıktan, ben uzaklaştıktan sonra resmen iğrendim. Bana kalırsa imrenmekten bile kurtulmak isterim. Ondan bir tane daha yok. Benden de bir tane daha yok. Başkalarında olmayan her şeyin bende olması beni rahatsız eder zaten. Ortak paydada buluşamadığım hiçbir insanla samimiyetim olmaz ve ben bunun yüzünden yalnız kalırım, yalnızlık ama seçilmemiş bu yalnızlık da mutsuz eder.

Bu şarkıdan nasiplenebilirsiniz.

Son Nefes

Killowe : Son bir nefes daha azrail son bir nefes.

Azrail : Neden bu kadar çok istiyorsun?

Killowe : Sen bilmezsin cellat o fani ruhun kokusunu.

Azrail : Neden o peki?

Killowe : Bi kokusu var tüm dünyaya bedel bi gözleri var tüm insanlığa hükmeder.

Azrail : Son bir nefes hakkın var.

Kafesin geniş olması,

sana özgür olduğun yanılgısını sunuyor.

Zihnimiz bizimle oyun oynuyor.

Önemli olan onu yenebilmek.

لَا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِكَ أَمْرًا

"Bilemezsin, belki de Allah bundan sonra yeni bir durum meydana getiriverir."

(Talak/1)

"Başka biriyle gülümsüyorken, benimle ölemezsin..."