Best HKM song bracket!

Link to the full bracket

Letterlijk de bom van doe maar en ALLEEN de bom van doe maar… en als de bom valt dan lig ik in mijn nette pak diploma’s en mijn cheques op zak mijn polis en mijn woordenschat onder de flatgebouwen van de stad naast jou!!!!!! Laat maar vallen dan het komt er toch wel van het geeft niet of je rent ik heb jou nooit gekend wil weten wie je bent wil weten wie jij beeeeeeeeent

K3 outfits “Jij bent de bom” (2016)

Nummer 70.

Besef je dat dit betekend dat de vorige post nummer 69 was. Misschien laat mijn gevoel voor humor te wensen over nu ik ouder ben maar fuck it. Ik lach me rot. 

Drie jaar later en we maken weer de switch terug naar Tumblr. Ooit ben ik hier weggegaan om me over te geven aan Wordpress omdat ik dacht dat het daar beter zou zijn en Yahoo net Tumblr had overgekocht zodat ik in dusdanige angst verkeerde dat mijn sensuele content niet meer zou mogen. Ik was daarbij wel vergeten dat ik Tumblr en templates en themes hier enkel snap omdat mijn viertienjarige zelf zich er te veel in investeerde. Mijn 25jarige ik is digibeet en Wordpress frustreert me dermate dat ik het nu vervloek en weer weg wil rennen. Ik weet niet waar het mis is gegaan. 

Vervolg op 3.7

De weken die volgden bracht ik door in alle uithoeken van het universum, mijn benen zweefden vijf meter boven de grond, ik maakte geen contact meer met de aarde en had het gevoel dat ik me had los geknipt van alles wat me er eerst mee had verbonden. Dus rende ik rond om de banden die ik had vast te houden.

Ik zei ja tegen iedereen als ze wilden chillen, waardoor mijn dagen constant al ingepland waren voor ze begonnen en ik als ik thuis kwam een joint en Netflix nodig had om weer tot mezelf te komen. Daarbij kwam ook dat ik me intens schuldig voelde als ik tegen anderen moest zeggen dat ik niet kon, ook al was het een normale zaak.

Ik werkte, ik chillde en ik sliep af en toe een paar uur. Ik was meer bezig dan ik meestal deed wanneer ik in een dal belandde, maar het hielp niet. Ik was van de wereld af gevallen en kon mijn weg terug niet vinden.

Mijn zelfvertrouwen had een grote klap gekregen, mijn vertrouwen in de mensheid was nihil, ik twijfelde aan alles. Aan mezelf, de toekomst, mijn vrienden, maar eigenlijk vooral gewoon aan mijn complete leven.

Het zat als een geruis op de achtergrond van alles, zo overheersend dat ik er amper nog concrete gedachten over kon formuleren en het meer een donkere wolk werd, eentje die gevoel en bliksem uit mijn achterhoofd liet donderen.

Het was alsof er kortsluiting was ontstaan in mijn brein. De tandwielen draaiden niet meer mee. Ik stond stil, ik stond alleen maar stil terwijl alles doorging, terwijl ik alsmaar door ging. Ik probeerde als een gek weg te rennen voor alle negatieve bullshit, maar het lukte me niet. Het achtervolgde me allemaal toch wel. Voor deze problemen kon ik niet wegrennen, ze hadden tijd nodig.

Maar de tijd vervloog nog sneller dan eerst. Ik knipperde en er was een week voorbij, ik sliep en het leek een jaar later. Ik werd telkens even wakker in een andere maand. Het was alsof ik koprollend door de dagen denderde en daardoor bleef er weinig tijd over om te verwerken wat er was gebeurd.

En zoals het weerbericht voorspelde, stortte ik als regen naar beneden. Een paar dagen lang was ik vet verward, snakte ik constant naar verlossing van mijn eigen noodweer en blowde ik me de tyfus in. Maar niks klaarde op, de wolken leken alleen maar zwaarder te worden, wat in retrospect ook niet zo gek was.

Ik was even bang dat ik mezelf nooit meer zou snappen omdat ik geen touw aan mezelf kon vastknopen. Één nacht en dag hadden zo met mijn hoofd gerommeld dat alles overhoop lag, mijn brein bestond uit kasten die opengetrokken waren en leeg gerukt. Ik was kleren, boeken, verwaaide papieren vol krabbels en tekeningen, verfspatten en kwasten en overal woorden, als een bom ontploft, verstrooid door storm.

Het ergste was misschien nog wel dat het nog steeds leek alsof Jack eigenhandig de rotzooi had gemaakt. Alsof hij zich in mijn hoofd had gewurmd en daar alles even door de war had gegooid.

Eerst vertelde ik mezelf dat het vanzelf over zou gaan, dat de orkaan aan gevoelens zou stoppen met kolken en de roestige tandwielen weer zouden gaan draaien. Maar er was alleen kortsluiting.

Ik kon alleen maar hysterisch huilen en dan mezelf troosten met wiet. Ik at of heel veel, of juist niet. Mijn ouders werden steeds bezorgder en uiteindelijk zei mijn moeder:

‘Roos,  het is goed met jou. Kom maar even naar huis.’

En toen was ik opeens weer zestien en opstandig. Want nee, ik was oud en wijs genoeg en ik had afspraken en ik wilde me niet overgeven, ik wilde niet opgeven.

Maar tegelijkertijd wilde ik dat wel. Op die maandag ochtend dat ik me weer ziek had gemeld voor mijn werk bij de kringloop wilde ik echt opgeven. Ik had er helemaal geen zin meer in, in dit leven en keuzes maken.

Op die maandagochtend geloofde ik niet dat ik het kon, dit leven leven en die keuzes maken. Wat van me over was leek alleen een zielig, huilend hoopje. Uit mij zou niets goeds komen. Ik was alle hoop verloren.

Jack kwam langs nadat ik zei dat ik niet meer wilde leven. Het was geen uitspraak over zelfmoord, meer een van intense moeheid. Het voelde allemaal zo zwaar dat het me makkelijker leek om op te houden met bestaan dan dat ik doorging.

Hij was de laatste persoon die ik wilde zien en toch stiekem ergens ook de enige. Hij was alles maar ook niets. Hij klopte op mijn raam en ik overwoog een minuut lang of ik het kon maken niet open te doen. Ik had niet gevraagd of hij langskwam, hij drong zichzelf op onder het mom van: 'je kunt niet zomaar zoiets zeggen en dan verwachten dat ik niet kom kijken of alles wel goed gaat'. NIKS GING GOED.

Ik zat al twee uur in mijn pyjama op bed en normaal had ik een bh aan gedaan en andere kleren aan gegooid maar ik vertikte het. In mijn badjas deed ik met tegenzin de voordeur open. Ik liep meteen mijn kamer weer in om mijn peuken te pakken en vervolgens stug naar buiten te lopen.

‘Roken, wil je ook?’ mompelde ik. Tegenover elkaar ploften we neer op de tuinstoelen.

'Wat is er nu precies aan de hand?’ Vroeg Jack me voorzichtig. Even keek ik hem aan. Soms vroeg ik me af of hij mijn woorden meteen vergat nadat ik ze had uitgesproken. Ik had hem precies verteld wat er aan de hand was.

Jij, dacht ik, jij bent aan de hand. Ik wil er niet meer zijn, is er aan de hand.

'Alles,’ zei ik in plaats daarvan.

'Kun je specifieker zijn, Roos?’

'Nee.’ Ik zoog rook mijn longen binnen. Gepaard met een walm tabakstink zuchtte ik diep. Kun je specifieker zijn? Nee, jij komt hier aan m'n deur, vriend.

Even zaten we in stilte, tot ik het gevoel had dat ik weer gedachten kon denken. Ondertussen traanden mijn ogen nog steeds als teken van de storm erachter. Mijn oogleden waren dik van het opgedroogde zout en mijn wangen voelden warm en rood.

En toen begon ik met praten.





Daar begon het mee. Mijn ouders haalden me even terug naar huis. Ik sprak af met Jack dat ik hem even niet zou zien, omdat het niet werkte zo. Na anderhalve week kwam ik mentaal weer een beetje tot rust en ging ik langzaam weer dingen doen. Langzaam begon ik mijn brokstukken weer bij elkaar te lijmen, mezelf weer op te bouwen.

Het voelde goed, om voor mezelf te kiezen.

Wel had ik een hardnekkig stemmetje in mijn hoofd wat bleef zeuren.

'Je bent veel, maar niet genoeg.'

Ik hoorde het bij alles wat ik deed. Bij iedere man die me aandacht gaf dacht ik het. Het gaf me het gevoel dat ik verpest was en dat wilde ik van me af zetten. Dus deed ik dat. Met seks.

Ook al zei ik tegen mezelf dat ik het niet meer moest doen, bleef ik het wel doen. Casual sex. Neuken om het neuken. Ik wilde het niet meer, ik wilde een relatie, ik wilde van iemand houden, ik wilde verliefd zijn en geliefd zijn. Mijn hart verlangde naar dezelfde veiligheid als die ik had gevoeld toen ik nog met Erik was, ook al waren er sindsdien alweer bijna drie jaar verstreken.

Maar hoe ik er ook tegen vocht, mijn benen verlangden er naar om zich om heupen te klemmen, mijn borsten wilden aangeraakt worden, mijn vibrator was niet genoeg om mijn honger te stillen.

Dus deed ik een collega bij de Uitvlucht. En daarna een Italiaanse student aan de TU. En daarna Tuur, een tatoeëerder die zelf vol plakplaatjes zat en ontzettend goed in bed was.

Ik moet toegeven dat ik van hem nog steeds geen spijt heb. Ik was zat, geil en klaar met alle zorgen die ik aan mijn hoofd had, alle gevoelens over Jack die me nog steeds achtervolgden. Hij greep mijn heupen vast en nam me zoals ik nog nooit genomen was. Het was oprecht de beste seks van mijn leven, een bevrijdend avontuurtje wat een nacht duurde en me daarna geen spijtgevoelens gaf, geen hunkerend hart. Het was goed zo en dat was heerlijk.

De zomer verliep rustig. Jack was naar het buitenland opgerot zodat ik hem even niet meer hoefde te zien of de behoefte zou hebben met hem te praten. Stukje bij beetje liet ik alles los.

Eindelijk.

En toen, net na mijn verjaardag, kwam hij.

De Roemeen met het rode haar, de woeste baard en de ogen die zo veel vriendelijkheid uitstraalden dat ik wist dat deze jongen me nooit pijn zou doen.

Ons verhaal was geen spectaculaire ontmoeting. We kenden elkaar al sinds September 2017. Bijna een heel jaar. Ik had een date met hem telkens vooruit geschoven, te druk met alles, en toen had hij een vriendin. Toen ik met mijn ouders op de boot zat begon hij me weer te appen, uit pure belangstelling. Dat groeide naar dagelijks contact. We spraken af dat het nu tijd was.

Ik zei onze date alsnog af. Te zenuwachtig. Te bang dat hij me tegen zou vallen. Te bang dat ik mezelf weer in de vingers zou snijden. Op mijn werk dronk ik mezelf moed in, en appte hem alsnog om 4 uur ‘s nachts. Hij was op Stratum, had xtc gebruikt met zijn vrienden, maar hij wilde me zien. Nog steeds. Ook al zat hij aan de drugs en was ik dronken.

Dus fietste ik naar de Alt, waar hij nog op het gesloten terras tussen een grote groep mensen zou staan. Ik parkeerde mijn fiets ergens midden op straat en zag eerst Lola, die ik omhelsde.

Hij stond pal achter haar. Hij en zijn vrienden stonden met Lola te smoken. Verwachtingsvol keek hij me aan en het killde me. Compleet. Het was net alsof er voor mijn neus een puppy enthousiast stond te kwispelen omdat ik thuis kwam. Ik sloeg mijn armen om zijn nek.

‘Wat wil je doen?’ vroeg ik aan hem. 

‘Alles wat jij wil doen,’antwoordde hij.

Was tagged by @90salex to do this, yay!!

rules: name a song for each letter of your username!

This is gonna be looong

J - Jij bent de bom - K3 (Dutch song)

U - Unsaid Emily - JATP (duhhh)

L - Lover - Taylor Swift

I - If it means a lot to you - a day to remember

E - Easy - Tokio Hotel

M - Monsters - all time low ft blackbear ft Demi lovato

O - oh well, oh well - mayday parade

L - Love myself - hailee steinfeld

I - If I die young - the band perry

N - now or never - sunset curve (duhhh)

A - astronaut - simple plan

H - high hopes - panic! At the disco

Omg this was so much fun!!!!

I'm tagging all of you to do this.

Also send me your first name if you want me to do this for you!!

ik weet niet precies of deze ervaring tot de categorie ‘MIJLPAAL’ behoort, maar ik heb weer een vrij bijzondere eerste keer gehad

deze keer een lijktooi - en tevens de eerste patiënt die tijdens mijn stage is overleden (eigenlijk waren het er drie, eentje vannacht, twee andere tijdens de ochtendzorgen)

ik werd vrij alleen gelaten, niet betrokken, rondkijkend in de verpleegpost in de hoop iemand me aansprak ergens te helpen... iedereen was druk bezig, behalve ik, tot ik aangesproken werd om een lijktooi te doen

- persoonlijk had ik meer gehoopt op een wondzorg of een cool medisch iets ;)

moedig en veel te stoer vertrok ik naar de kamer; bijna was ik er excited voor, om ‘iets nieuws’ te doen dat ik nog nooit eerder had gedaan! mijn laatste woorden waren “tja dat hoort bij de job, ik kan er wel tegen” want ik dacht eerlijk gezegd dat het me niet zou opvallen dat ze dood zou zijn, aangezien ze gisteren nauwelijks reageerde toen ik ze een bedbad gaf... mijn gezicht vertrok en mijn hart stond even stil toen ik haar echtgenoot de kamer uit zag komen, terwijl hij belde met zijn dochter die zei “echt, het is gedaan ofwa?” en die woorden sloegen in als een bom, ik hoorde verdriet, onmacht, ongeloof. dezelfde emoties die ik had bij het vernemen van de dood van bompa, want hoewel je op dit moment zat te wachten, op dat ene definitieve telefoontje, het echte nieuws komt aan op een manier dat je niet op voorhand kon voorzien.

ik kwam vervolgens de kamer binnen en ik zag het meteen, dood, echt dood, en je kon het zien. hoe kon ik ook zo dom zijn te denken dat het allemaal niet zou opvallen. de vrouw die ik gisteren waste, lag vandaag met open mond in bed, zielloos en onberoerd. ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart bonste en heel even dacht ik het niet aan te kunnen. emoties die ik niet verwachtte kwamen allemaal tesamen en raakte mij als persoon, de persoon achter de verpleegkundige die ik op dat moment moest zijn. ik herpakte me snel en het ging wel weer, “gewoon niet naar het gezicht kijken, dan gaat het wel”. ik onderdrukte de gevoelens die vrij kwamen bij deze ervaring, want ik wou niet zwak zijn en terugkrabbelen. achteraf gezien was het oké, de eerste keer is altijd choquerend.

ik maakte haar mooi, ik maakte haar exact zoals ik ze zou gezien willen hebben als familielid. een mooi kleedje, samen met haar man uitgekozen, haren mooi gekamd, lakens fijn getrokken, kaarsjes gebrand en bloemen gedecoreerd. ik voelde een bijzondere kracht dat ik kon bepalen hoe haar familieleden haar voor een laatste keer konden zien en hoe ze hen haar zouden herinneren. ik was daar, ik was de persoon die zij linken aan de dood van hun moeder - vrouw.

het engste moment brak aan toen het witte laken over haar hoofd gelegd werd en haar levenloos omhulsel bedekte, een nu heel leeg omhulsel, dat daarstraks nog een ziel had, een leven, een familie, vrienden en jaren aan herinneringen en prachtige momenten.

we namen haar mee door de gangen van het ziekenhuis, op weg naar het mortuarium, haar lichaam’s laatste bestemming. we droegen ze over op een brancard, zo brut en onmenselijk want je bent slecht met een lichaam bezig, zoveel kilo aan gewicht dat maar niet met je meewerkt. ik reed de brancard binnen in de koelruimte, of hoe moet ik zoiets noemen. daar waar ik verwachtte ‘lijkschuiven’ te zien, kwam ik terecht in een ijskoude kamer, wit kil licht en een rij brancards met naast elkaar gelegde lijken, dode mensen, levensloze dingen

daar ben je dan gestrand... plots is dat lichaam, waar je zoveel werk in stak, waar je gevochten voor had, waar jij en zoveel anderen van hielden, plots is dat lichaam niets meer waard. want jij bent allang weg.

4 andere mensen lagen er, eentje van onze afdeling die voordien werd weggebracht en dan nog drie andere vrouwen die niemand ooit terug zal zien. ze lagen daar, zielloos een alleen, als koude, wassen poppen.

ik sloot de deur, draaide me om en vertrok.

To quote some of the most inspiring and talented artists of the past 50 years: jij bent de allermooiste jij bent de bom 😌🎶🎶💖

To quote the same great artist : ‘t leven is een feest, elke dag weer een nieuw avontuur als je bij mij bent 🎉💃🏻😁😘☺️

Ik weet het. Het is beter zo. Voor jou. Voor mij. Voor iedereen. De ondragelijke pijn heeft nu de kans om dragelijk te worden.

Alleen zelfs dat besef, stilt niet mijn tranen. Mijn verstand weet het. Het is mijn hart die huilt, als een weerwolf naar de volle maan. Het huilt, om het moeten loslaten van iets wat haar heel dierbaar was.

Mijn tranen, die ongestoord hun eigen weg vervolgen.

Mijn dromen, die genadeloos zijn weggeblazen. De sprookjes waarbij ik binnen liep, wanneer ik de harde realiteit van deze wereld niet meer aan kon. Dezelfde waar ik soms wel dagelijks binnen liep, zijn nu beveiligd met streng kijkende cipiers, die nog geen spier vertrekken bij wat je ook doet of zegt. Als ik vraag naar de sprookjes, het strand, de eettentjes, mijn prins, of de stad waar we uren doorheen dwaalde. Word ik binnengelaten, zonder een blik, zonder een woord. Zo gerustgesteld dat ik binnenloop, zo eenzaam en verdrietig loop ik nog geen vijf minuten later weer naar buiten. Jij bent niet meer daar.

Niet klaar staand om mij te ontvangen, geen rozenblaadjes die ik moet volgen, geen geur van lekker eten, geen zachte salsamuziek op de achtergrond.

Het strand, de huisjes, jou wijze woorden, de warmte, de veiligheid, het vertrouwde gevoel.

Alles van jou is verdwenen.

Het is beter zo. Ik weet het. En sprookjes bestaan niet. Ze zijn geacteerd, om mensen zoals mij te misleiden. Ik weet het.

Alleen het voelde zo fijn, zo vertrouwd.

Jou hand in de mijne. Samen konden wij de hele wereld aan. Ooit zou alles beter worden. Tot die tijd, vluchte wij samen de droomwereld in. Ons gedeelde sprookje. Een plek, waar wij herinneringen maakte die niemand ons meer af kon pakken.

Tot gisteren het lang gevreesde gebeurde. Als een bom die ontplofde, en alles om zich heen vernietigde. Alles verloren in een paar minuten tijd. Een paar minuten tijd, die voor altijd op mijn netvlies gebrand zal staan.

Toch zal ik door moeten gaan. En ooit, zal ik daar weer op het strand lopen, en na het zien van 1 paar voetstappen, zal ik beseffen dat ik sterk genoeg ben, om alleen door te lopen met jou in mijn gedachten.

drie-und-schwànzig

Wyomia Mørtenkühl….. Rennen was geen optie meer nu ze met een flinke molotov-cocktail in haar hand stond en haar beste vriendin Daisy de in petroleum gedrenkte witte lap katoen met een soepele beweging in de hens had gestoken. Old school, onderuit de gordel met een brandende fakkel. Het leek heel even een beroemde scene uit Braveheart….Hold the line….Heel even liet ze haar ogen afglijden naar wat er aan overmacht voor haar stond. Ze keek opnieuw naar haar brandende bom en uit het niets kwam er uit het diepste van haar ziel een ongeremde oerkreet omhoog. Ze rende van pure adrenaline naar voren en wierp de dodelijke cocktail met alle kracht richting de vijand, de in haar visie zittende macht die vandaag vertegenwoordigd werd door minstens driehonderd agenten in gevechtsuitrusting. “Dat jullie mogen branden in de hel!” riep ze in alle opwinding en ze zag haar actie bekroond met een uiteenspattende vuurbal. Er viel een gat en de blauwhelmen deinsten langzaam achteruit. Ze keek heel even achterom en zag de meute achter haar naar voren stormen. Ze was iets te vroeg begonnen en toen ze wilde meerennen, werd ze bruut tegen de grond geworpen door een krachtige straal water. Even keek ze beduust om haar heen, toen zag ze twee, drie knuppels op haar neerdalen…Shit, daar gingen haar ribben….En ook haar lampje ging uit. Ze werd wakker in een benauwd steegje en keek recht in de ogen van Daisy. Ze keek bezorgd naar haar bebloede gezicht. We moeten weg hier Wyomia, ze hebben je flink te grazen genomen. Er waren wel zes kameraden nodig om je te ontzetten stoertje. Wat een actie had jij opeens! We moeten nu gaan, je bent hier niet veilig. Ze hebben je vol de op camera staan. Ze probeerde haar hoofd op te tillen en kreunde van de plotselinge pijnstoot die door alle vezels van haar ranke lichaam heen donderde. Ik kan niet opstaan, kreeg ze er met moeite uit. Er klonk geschreeuw uit het begin van de steeg. Sleep haar weg, ze komen eraan! Wyomia voelde zich licht en met een hangend hoofd werd ze op haar hakken verder de steeg ingesleurd. Her en der hoorde ze kloppende geluiden en zonder dat ze het zich besefte lag ze plots in iets wat op een keuken leek. De deur klapte dicht en ze hoorde een zware stang in twee beugels vallen. Iemand klapte even in zijn handen en keek haar vervolgens recht in de ogen….Het was iemand met een wit schort voor en een eveneens witte muts op. Net toen er een lampje ging branden, drong de heerlijke geur van vers gebakken brood door in haar gekwetste neusgaten. Ze lag in een bakkerij. ‘ Dat ging maar net goed meisje, volgens mij hebben ze niks gezien’. De man keek vriendelijk en daarna bezorgd. Hij wende zich tot Daisy en een jongen die zichzelf gisteravond nog Dronas noemde en drummer was in een punkband met de naam Riot Support. Nooit gedacht dat hij het zo letterlijk zou nemen dacht ze in een split second…’Ze moet echt naar een ziekenhuis’, hoorde ze de bakker zeggen….De twee actievoerders knikten gedwee en de bakker liep snel de ruimte uit. Draaide zich heel snel even om en zei toen niet zonder trots…Ik steun graag de goede zaak! De oude Fiatbus protesteerde hevig toen Dorian het gas tot de bodem intrapte. Het onregelmatige geluid van de oude diesel deed het ergste vrezen. Met een kleine plof zette de bus zich in gang en Wyomia voelde meteen weer een pijnscheut door haar lichaam vloeien. Dorian keek even in zijn achterspiegel en verbeten stuurde hij aan op rust. Weg van de demonstratie, weg van de rellen en weg van de strijd om gelijkheid, rechtvaardigheid en emancipathie. Haar gevecht ging ergens anders verder. In het gewestelijk bonifatiusziekenhuis te Hamburg. Ze was veel bloed verloren en had wonder boven wonder maar drie ribben gebroken, een verbrijzelde knie en een gekneuste kaak. Verder een zware hersenschudding en een aantal losse tanden. Haar lichaam was geheel gezwollen en alles bij elkaar opgeteld lag ze er dus nog wel een weekje. Ze keek over haar spierwitte lakens heen naar het bed aan de overkant. Het enige was er te zien was bleek de voorkant van een bed te wezen met een hangend clipboard. Verder kon ze niet inschatten of het bed ook bezet was, maar ze nam aan van wel. Ze draaide haar hoofd een kwartslag naar links en keek naar het bed naast haar. Een man van rond de dertig lag doodstil voor zich uit te kijken. Zo op het eerste gezicht zag ze er niks bijzonders aan en toen ze dacht dat hij naar haar toedraaide keek ze snel weer voor zich uit. Ze had nu totaal nog geen zin in een gesprek. Een heldere stem kwam de kamer inlopen. Goedemorgen allemaal, wie heeft er zin in een lekker ontbijtje? Niemand? ‘ Mag de televisie aan?’ vroeg de man naast haar aan de linkerkant. Zijn stem klonk krachtig en een tikkeltje authoritair bovendien. Wyomia’s armharen gingen bij dit soort alfa-mannetjes altijd meteen rechtop staan. ‘ Wilt u het journaal volgen meneer?’ vroeg het heldere licht en de ruimte vulde zich met schreeuwende demonstranten, ME en de rustige commentaarstem van Mona Degensölz. Ze keek mee en schrok plots van haar eigen door een sjaal afgedekte gezicht. Ze stond vol in beeld, ingezoomed en alleen voor de opgeworpen barricades met de molotov-cocktail en als in een film zag ze zichzelf naar voren stormen. Zelfs de dooie rochelaar aan de overkant van de kamer zou haar meteen herkennen.....De man naast haar draaide zich naar haar toe en bleef haar een poosje strak aankijken. Hij werd een kwartier later weggereden door twee verplegers Wyomia haalde voor het eerst rustig adem. In de middag toen de dokter zijn ronde maakte kon ze de verleiding niet weerstaan en vroeg hem wat haar buurman mankeerde. Ze had al een beetje spijt van de vraag toen ze hem stelde. De dokter keek streng en zei dat hij daar alleen familie over in mocht lichten. De rochelaar aan de overkant begon te hoesten. Iets in haar begon knagen. De dokter keek nog een keertje minzaam naar haar clipboard en liep daarna de kamer uit. Er kwam beweging aan de overkant van de kamer. Ze zag een olijke man met rode wangen opdoemen in haar gezichtveld. Hij hoeste nog een keer en zei liet een plechtige stilte vallen….Hij keek haar daarna indringend aan pakte een pasje van het verhoogde tafeltje. Officier Herman Overveldt, Wij zijn je eerste slachtoffers Braveheart….. Klone

"Voor elke show wrijf ik over mijn buikje: ‘We gaan samen knallen, hè kleintje’."

Best HKM song bracket!

Link to the full bracket

____

… dit was de plek waar ik tegen mezelf kon praten. Deze plek is ouder dan je weet. Dit was de plek waar niemand mij kent en waar ik ongehinderd al mijn gevoel kon wegschrijven. De oudste, de pijnlijkste herinneringen zijn weg, gewist alsof ik ze daarmee ook uit mijn gedachten kon wissen. Nu is het plotseling de plek geworden waar ik tegen jou praat en ik merk aan mezelf dat ik me inhoud en niet langer gewoon maar ‘alles kan zeggen. Het is niet dat ik spijt heb dat ik je deze plek heb laten zien want er is zoveel mij dat ik je wil zeggen, ik wil zo graag dat je weet, dat je alles weet. Maar er is ook dat gevecht in mij dat zegt dat het voor jou beter is om niet te weten. En eigenlijk had ik sterker moeten zijn, ik had me om moeten draaien en weglopen maar ik ben zwak en het is groter geworden dan ik ben….

....soms denk ik; het kan me niet schelen waar je bent, met wie je bent, hoe nu je leven is of wat je bezit; het is allemaal zonder waarde voor mij. Het kan me niet schelen wat mensen denken, vinden, zeggen; mensen oordelen toch wel en vriendschap is illusie. Het kan me niet schelen hoe hard je vecht om vast te houden aan dat wat jij denkt dat geluk is. Sorry liefff, maar ik zie je spiegel mistig en jij durft hem niet schoon te vegen. Soms denk ik; ‘Fuck off’ met huwelijk, trouw en andere loze belofte. Het kan me niet schelen als de lucht zou vallen, de aarde zou stoppen met draaien en open splijt om alles te verzwelgen dat op haar leeft. Het enige dat ik voel is mijn hart dat huilend bloedt naar de maan en ik voel me eenzamer dan ik ooit was want er zit een gat in mij dat alleen door jou gevuld kan worden. Het is groter dan ik ben want het enige dat ik nog kan voelen is verlangen. Het verlangen je te zien, je te horen, te voelen, om je in mijn armen te houden en je nooit meer los te laten….

…. ik hoop écht écht écht dat je gelukkig bent want dat is alles dat ik voor jou zou willen…. maar ik ben geen wijze man of heilig boontje en soms hoop ik dat je kaartenhuis sneller instort, ‘sneller’ want dat het in zal storten staat voor mij als een paal boven water. Je ziet het zelf nog niet. Soms hoop ik dat je dan daarna met je koffertje op mijn stoep staat….  (srry, ik mocht ook wel eens tegenvallen zei je, dus bij deze)

Mja…. ik ga me weer inhouden… want; jullie zullen vast nog wel een paar jaar zo door blijven sukkelen en als uiteindelijk de bom barst dan ben ik je vast vergeten, het spijt me lief! Of .....mocht ik je niet zijn vergeten; je zult het na de bom eerst een tijd lang in je eentje moeten uitzoeken want je moet nog leren hoe gelukkig te zijn met alleen jezelf. Dus voor mij is de verstandigste weg; afstand houden, loslaten, vergeten, een stuk zeep opeten mijn mond spoelen, ik moet mijn hart vrijmaken en jij moet stoppen met lezen want anders blijf ik voor altijd in je herinneringen als ‘wat-als’ ...... het ga je goed, wees gelukkig lieffff.....

THANKS VOOR DE AMAZING UURTJES ILY AND U THE BEST AND U MADE MY DAY WITH UR CUTE ANGELFACE 💖💖

AHH HALLOKES U AMAZING IM GLAD I SAW U U MAKE LIFE EASIER TO LIVE JIJ BENT DE ALLERMOOISTE JIJ BENT DE BOM XXX

week 18: een liedje dat ik op een live concert hoorde

De foto die jullie hierboven zien is gemaakt na de glitterparty van K3 in de high street. Dit was zeker een geweldige ervaring! Het zijn drie geweldige en super aardige meisjes die geweldig zingen. Het voorprogramma van die avond waren Precious , Zita en Josefien; Dit waren de kandidaten van the voice kids 2016. Hierna kwam K3, ze hebben vele verschillende liedjes gebracht zoals "10 000 luchtbalonnen", "jij bent de bom", "love boat baby", "Ushuaia" ... er was daar een geweldige sfeer en we hebben er erg van genoten!

De liedjes zijn erg levendig, vreugdevol en dynamisch. Het zijn dan ook liedjes waar je makkelijk op kan meezingen en meedansen en waar je vrolijk van wordt.

Dit was het dan weer voor deze week, ik hoop dat jullie het weer leuk vonden.

JIJ BENT DE BOM

WORDT HET TIK TAK TIK TAK JA OF NEE YEAH VOEL DE SECONDE TIKKEN IN MEN LIJF WORDT HET TIK TAK TIK TAK JA OF NEE YEAH WE STAAN TE DANSEN OP DE NIEUWSTE SCHIJFF WANT MEN HART STAAT OP SPRINGEN EN IK WEEET NIET WAAAROM JIJ BENT DE ALLERMOOISTE JIJ BENT DE BOM MIJN HART ONTPLOFT TOE ZEG ME WAAROM JIJ VEBT DE ALLERMOOISTE JIJ BENT DE BOM