“Sen ki kırk kelimeden, filizlenip hayatımı kuşatan, kırk hicran tohumunun tek çiçeğisin yurdumda açan.”

WHUMPCEMBER day 27:

Prompt: "Bleeding out"

Hicran 149. - 150. Bölüm

@whumpcember

Hicran bölüm 25, Emre's concussion makes itself known.

yitip gidiyorum karanlıklar içinde

düşünürdüm ve düşünürdüm

kaybetmek üzere o eşsiz güzelliğini. içim ormanlarının ta derinlerinden

kopup gelirken bir ananın bağrı yanık feryâdı

ah düşlemek bir gün batımında seni. hep seni, bir seni.

İçimi ürpertse titrek çığlıklar

Yitirsem yolumu çorak topraklarında

Birbirine vursa soğuktan titrek dişlerim

Göğsümde ılık kan sızıntısı olursun hicrân.

Zikrederken ismini ışır tüm semâ

içime bir güneş doğar düşünürüm güzelliğini.

Zarif yüreğim bunca kişiyi özlemekten harap oldu..

🌸🌸🌸

Yakın zannettiğin insanların, sana ne kadar uzak olduğunu düştüğünde anlayacaksın.''

Charles Bukowski.

Yılsonu sergisi, göz kamaştırdı

Altınova İlçe Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğü’nün yılsonu sergisi törenle açıldı. Altınova Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğü’nün, yılsonu sergisi açıldı. El emeği göz nuru eserler, davetlilerin büyük beğenisini kazandı. Geniş katılım Açılışa; Altınova Kaymakamı Regaip Ahmet Özyiğit, Altınova Belediye Başkan Vekili Ali Saruhan, Subaşı Belediye Başkanı Turan Canbay, Garnizon Komutan Temsilcisi,…

View On WordPress

Hicran 10. Bölüm Fragmanı | Hicran ile Emre Karşı Karşıya!

Beyza Koç'tan İlk Single Çalışması "Hicran"

Beyza Koç'tan İlk Single Çalışması "Hicran"

Radyo Alaturka’nın Genel Yayın Yönetmeni ve hafta içi her gün 17:00 20:00 Saatleri arasında "Beyza Koç İle Nağmeler" programının yapımcısı ve sunucusu Beyza Koç ,bu defa dinleyicisine armağan ettiği şarkılarına kendi sesiyle eşlik etti. Sedat & Burak King "Sıkıntı Yok Baba"! Read the full article

Hicran 131. - 132. Bölüm

Prompt: "Beaten Up"

source

Beautiful artist worldstar Hicran is on fire with her popcorn song

Hava serin, hafif hafif kararıyor, kulaklıklarım takılı, yürüyorum. Amaçsızca, bilinçsizce yürüyorum. Çok kalabalık, birilerine çarpıyorum ama dönüp bakmıyorum. Kızılay canımı yakıyor. Kaçıyorum oradan. Tunalıya yürüyorum. Gözlerim yerde. İnsan görmek istemiyorum. Bakışlarını yakalamak istemiyorum. Tunalı güvenli ama. Kaldırıyorum kafamı biraz. En azından, insanların omzuna kadar bakabiliyorum. Öyle farkında değilim ki zamanın, Atakule ile bakışıyoruz bir süre sonra. Dışarı atılmayı bekleyerek giriyorum içeri. Etrafı incelemek dahi istemiyorum. Bir süre boş boş gezinip çıkıyorum. İnsanlar arkamdan bakıyorlar. Muhtemelen bir şey çaldım zannediyorlar. Atakuleden de çıkıyorum, aşina değilim ben buralara. Saat de geçiyor hafiften. Telefonum çalıyor, bakmamın tek sebebi müziğimi bölmesi. Peder arıyor, saate kayıyor gözüm, gece ona yaklaşıyor. Dışarıda olmamam gerektiğini biliyorum şu an. Ama hiç bir şey umrumda değil gibi. Sanki overdose almışım gibi. Gözlerim yaşla doluyor. Ankara yaralarımı sarıyor. İyileştireceği yaraları az daha kanatıp, öyle sarıyor. Açmıyorum o gece telefonu, mesaj ve tekrar arama sesleri daha da artıyor. Hata mı ettim acaba açmayarak diyorum. Sonra, yine umrumda olmuyor. Her şeye olduğu gibi.

Bu ruhun bu beden içinde kalmasını istemiyordum sadece. Burada durmamalıydı. Buraya ait değildi. Kimse anlamadı neyden bahsettiğimi. Bencillik, zayıflıkla suçlandım. Doğruluk payını bilemem ancak. Her neyse, bırakmıştım sigarayı. Şimdi oradan bir dal uzatsana bana hicran.