benim sevgi dilim cocukluk fotolarimi gostermektir

Huzur bulduğunda kıskanırmış işte hayat.

ölümün bu kadar ani olması biraz yıpratıyor

Durakta bugün çok tatlı teyzelerle karşılaştım. Bu arada ben toplukonutu sevemeye başladım. O Çeşme durağını çok seviyorum. Her neyse o durakta bayağı bildiğin cumhuriyet kadınları derler ya hah işte onlardan var haa. Yani bilmiyorum biizm siniftaki damlanın da Türk olduğunu sanıyordum ama zazaymış yani kürtmüş. Büyük ihtimal onlar da kürt de öyle bir asimilasyona uğramışlar ki teee dedelerinin dedelerinden.. neyse işte iki teyzeyle ben bankta oturmusuz. Öyle havadan sudan derken yemekten bahsettiler derken konu et fiyatlarına falan geldi derkeeen.. işte malum Erdoğana geldi. Teyze dedi ki ona hakkımı helal etmiyorum en çok da ona verenlere etmiyorum falan böyle eleştiriyor biďeyler diyor iktidara Erdoğana... Diğeri de sessiz kaldı falan. Neyse bu diğerinin otobüsü geldi gitti. Kalan teyze de bana diyor ki onun yakınları Erdoğanla tanışıyor bunlar akp li ya ondan sesini çıkarmadı ben de dedim alla allaaa o dedi yaa işte akp li olduğunda öyle bişey demedi falan sonra dedi o ak partili ya ben mahsustan öyle dedim falan sonraa hakkımı helal etmiyorumm ben dedi valla teyzecim hiç birimiz etmiyoruz dedim. Bak canlarına bişey gelsin demem öyle denmez ama allah burunlarından getirsin dedi, dedim amin.

10 dk önce şanlıurfa'da duruşmaya girdim, şimdi ise ofisteyim?? teknoloji

Güne böyle bir şeyle başladım

O değil de şaka maka Tumblr grubundan tanıştığım çocukla evleniyorum, aşırı garip hissettiriyor bunu dile getirmek...

-Nasıl tanıştınız?

+TUMBLRDAN...

dilimleri belli olan bir karpuz gördüğümü hatırlıyorum ama rüya mıydı gördüğüm gerçek miydi hatırlayamıyorum

buyuduk olm.

Galiba artik hic kimsenin yakin arkadasi degilim

Küçükken oyun sandığın sonra unuttuğun şeyin ansızın taciz olduğunu fark edince oluşan farkındalık şok hissi dünyanın kararması biraz üstüne düşününce aslında ta o zaman huzursuz olduğunu hep rahatsız hissettiğini fark edip kurtulamadığını hatırlaman ve hep bu kötü hisle yaşaman

bu yaşa gelmişsin, şu hayatta senin için en değerli olacak kişiyi belki henüz tanımamışsın. garip hissettiriyor

Uç uca bağlanmış acayip bir kader silsilesi, her seferinde biraz daha hayrete düşürüyor. Anlamlandıramıyorum. Hissetmiyormuşçasına çok garip şeyler hissettiriyor. Anlatamıyorum. Neyin içinden çıkamadım yine ve neyin içinde bilmeden bir kapıyı araladım bilmiyorum. O döngünün içinde olmayan farklı bir sarlama mı atladım emin değilim. Her şey karmakarışık akıyor. Bir o kadar sakin ve durgun.

M.

"Mezun olmak öyle abartılı bir olay değil. Derslerden geçmek yeterli oluyor." demişti bir arkadaşım. Evet, öyle. Babama bunu söylediğimde "Sen derslerden en iyisiyle geçtin. Dereceyle mezun oldun. Haftasına gayet iyi bir işe başlıyorsun. Okurken hiç boş durmadın hep ürettin. Seni seven bir sürü insan kazandın. Sen dümdüz mezun olmadın." dedi. Sanırım.

Son günlerde kaç kişiye teşekkür ettim bilmiyorum. Herkes tebrik ediyor. İnsan kötü gününde yanında çok kişiyi bulabiliyor çünkü bence bir insanın üzgün olması ama bizim öyle olmamamız bize iyi hissettiriyor. Başkasının kötü durumda oluşuna bakıp şükretmek bizim bir parçamız ama asıl olay başkası iyi olunca başlıyor. Başka bir insanın mutluluğuna sevinebilmek çok büyük bir olay.

Kimi tebrik içinde normal bir mutluluğu barındırıyor ama günlerdir öyle çok samimi mutluluk gördüm ki kendi iyi durumum için, çok şaşırdım. İnsanların beni tebrik ederken gözlerinin içi parlıyor. Sımsıkı sarılıyor ve "Hep en iyisindesin." diyorlar. Bilmiyorum. Şaşırıyorum. Dönem arkadaşlarımın "elde edemediği" başarıyı elde ettiğimi mezuniyet töreninin olacağı alanda öğrendim. Kimi gözde kıskançlığı ve üzüntüyü sezdim ama gerçekten yakın arkadaşlarım çığlık atıp boynuma sarıldılar. Benden 0.0'lı küsürat sayılarla gerideler, aslında neredeyse aynı ortalamadayız ama bir tanesi bile samimiyetsizlik hissettirmedi bana. Bir kişi beni sorduğunda "Ebrar derece öğrencisi. Protokolde oturuyor. Şu an burada değil." derken göğüsleri öyle kabarmış ki görenler güle güle anlatıyor.

Neredeyse aynı ortalamayla mezun olduğum bir arkadaşım "Neredeyse aynı ortalamadayız. Derecen bende olabilirdi ama kesinlikle sen daha çok hak ettin. Gözüm hiç arkada değil. İçimde de kalmadı. Bana sorsalar 'Kime verelim?' diye, 'Ebrar daha çok çabaladı. Ona verin.' derdim." dedi. Gözlerimden yaşlar döküldü. Ya bu insanlar çok iyi rol yapıyor ya gerçekten samimiler. Garip hissediyorum.

Büyük bir olay değil. Hâlâ fikrimin arkasındayım. Ama başarıdan çok sahip olduğum, olmak için çabaladığım ve yanımda bir pırlanta gibi gördüğüm bu insanları kazandığım için kendimle onur duyuyorum. En iyilerini seçmişim hissi. En derininden. Geleceği Allah bilir fakat şu an hâlimden sahi bir şekilde memnunum.