hou·den (hield, heeft gehouden) 1 blijvend bezitten; = behouden: je mag het boek houden 2 vasthouden: het ijs houdt nog niet is nog niet sterk genoeg om mensen te dragen 3 gestand doen: zijn woord houden 4 (+ aan) verplichten na te komen: iem. houden aan de gemaakte afspraken 5 in een toestand (laten) blijven: rechts houden aan de rechterkant van de weg rijden; iets staande houden beweren; houden zo! zorgen dat het zo blijft!; iets vóór zich houden er niets van zeggen 6 (+ van) liefhebben: van iem. houden 7 (+ voor) aanzien voor: iem. voor een ander houden 8 (wederkerend) de schijn aannemen van, zich gedragen: zich doof houden 9 hebben voor werk of plezier: een café houden; cavia’s houden 10 uithouden 11 vastgrijpen, bedwingen, tegenhouden: houd de dief!; zijn mond houden zwijgen; hij was niet meer te houden; er is geen houden meer aan het genoemde doet zich steeds vaker voor, is onbeheersbaar geworden ¶ een rede(voering) houden uitspreken; het met iem. houden (a) de partij kiezen van; (b) een verhouding hebben met; opruiming houden verrichten; het houden op (a) de voorkeur geven aan; (b) schatten Houden van?  Wat is dat ook al weer? Iemand vasthouden en niet meer los willen laten?  Iemand in de buurt willen houden / hebben?  Houd je van iemand, omdat hij of zij iets voor je doet?  Omdat je iets van die persoon krijgt?  Hoe hij of zij er uit ziet?  Of zit het dieper?  Zit er iets in de mens, dat onzichtbaar matcht met een soulmate?  Ik ken mensen, die voor elkaar kiezen, omdat dat zo hoort.  Het huisje-boompje-beestje gehalte is enorm.  "Ik moet een partner, want ik ben al over de (vul een leeftijd in).  Ik wil niet alleen zitten met de feestdagen.”  En nog meer van die onzin.  Maar ondertussen zie ik gesnauw, weinig begrip, een leven langs elkaar heen, vreemdgaan en nog meer punten waar je doodongelukkig van wordt.  Waarom dan nog samen?  Waarom een relatie?  Waarom niet gewoon alleen? Ik heb me heel lang afgevraagd of er iets ontastbaars was.  Iets wat ons leven mooi, herstel, nóg mooier kan maken, door het met iemand te delen.  Niet zomaar iemand, maar iemand die naar je luistert, in je gelooft, onvoorwaardelijk van je houdt, samen met jou een lijk begraaft en z’n waffel houdt, iemand waarmee je samen urenlang kunt praten, iemand waarbij de stiltes juist fijn en niet awkward zijn, iemand waarvan je denkt “Hoe kan hij / zij mij nou leuk vinden?  Die persoon is geweldig!” en dat die gedachte dan ontzettend wederzijds blijkt te zijn.  De laatste tijd ben ik er van overtuigd dat het bestaat.  Liefde, noemen ze zoiets, geloof ik.  Maar daarna stelde ik mezelf ook meteen de vraag die je jezelf eigenlijk niet moet stellen.  Ik denk soms iets teveel, denk ik...  De vraag hoe lang die liefde dan eigenlijk gaat duren, speelt dan meteen door m‘n hoofd.  Wanneer zijn de kriebels op en uitgewerkt?  Wanneer wordt die roze bril afgezet en zie je hoe die ander werkelijk is?  Of het allemaal wel écht was.  En als je denkt dat je je soulmate denkt te hebben gevonden, gaat dat dan ook ooit over?  Is het beter om op latere leeftijd iemand tegen te komen, vanwege de zogenaamde bagage en de nodige levenslessen?  Of maak je dan nog steeds foute keuzes?  Moet je genoegen nemen met je partner, of moet je blijven zoeken naar beter, mooier, enz.?  Wordt alles uiteindelijk een sneue sleur?  Op een gegeven moment zal de interesse minder worden.  Wat doe je dan?  Begin je langs elkaar heen te leven?  Je prikkelt elkaar niet meer zo... ga je dan ‘gewoon’ weer op zoek naar je volgende soulmate?  Of blijft het ‘t waard om er vol voor te gaan en er voor te blijven knokken?

Ik denk echt, dat als je dicht bij elkaar blijft, door elkaar de ruimte te geven en moeite te blijven doen om je partner te prikkelen, de liefde lange tijd kan blijven bestaan.  Maar dit moet wel van beide kanten komen.  Respecteren en accepteren!  Als er een partij is die afhaakt, dan drijf je langzaam en ongemerkt uit elkaar.  Dan scheurt het platform, de fundering waar de liefde op gebouwd is, langzaam in twee en brokkelt het steeds verder af.  Natuurlijk kan het dan spannend blijven door af te spreken om elkaar wat minder te zien, omdat je dan weer ‘s wat nieuws te vertellen hebt, maar de bedoeling was toch juist om dichter bij elkaar te komen?  Echte liefde gaat, naar mijn bescheiden mening, veel dieper.  Dat is elkaar aanvullen, completeren, nodig willen en durven hebben om zo samen door het leven te gaan, zonder dat het eigenlijk hoeft.  Gewoon omdat het fijn voelt.  Alles wordt een stukje mooier als de ander in de buurt bent.  Elke dag is dan geweldig…  Maar als het verandert, als de liefde minder wordt en uiteindelijk zelfs verdwijnt, laat elkaar dan gaan.  Dan heeft het zo niet mogen zijn.  Dan is het op.  Nog een keer proberen en daarna nog een keer... het is verspilde moeite.  Een stuiptrekking.  Weer teleurstellingen.  Laat elkaar los en bewandel een nieuw pad, zonder de ander iets kwalijk te nemen.  Je hebt er weer een ervaring bij, mooie herinneringen gemaakt en weer geleerd hoe je bepaalde dingen liever niet wil. Ik ben in mijn leven zelden verliefd geweest.  Tuurlijk had ik vroeger wel eens last van de kriebels, was over m’n oren ‘in lust’ en liep ik met een stijve… nek rond, van het kijken naar al dat moois dat er om me heen fladderde, maar echte vlinders, alles over hebben voor de ander, mijn leven voor die ander willen aanpassen, zodat het allemaal goed past… dat nooit.  Maar nu ik mijn oogkleppen heb afgezet, ziet het er zo logisch uit.  Gewoon twee personen die matchen en heel, heel, heel erg goed met elkaar overweg kunnen, zich bijzonder flink tot elkaar aangetrokken voelen, steeds op elkaar willen liggen en elkaar willen steunen in de wat mindere tijden.  Vooral dat laatste, zij die niet weglopen als het even moeilijk is, dat komt niet heel vaak voor.   Geloof het of niet, maar ik zit er midden in.  Ik denk ècht mijn soulmate te hebben gevonden.  Er zullen genoeg zure mensen zijn die zullen gniffelen en roepen "Mjah ja, wacht maar tot het nieuwe er af is…!"  Maar het nieuwe is er al af.  Ik kom niet uit een ei - nou, technisch gezien wel, maar je begrijpt wat ik bedoel - en ben al helemaal niet van gister.  Ik herken zoveel dingen die ik wist, maar nog nooit heb ervaren.  Ik ben verliefd op de mooiste, leukste en gekste persoon die ik ken…  Maar ook deze liefde doet wat pijn.  Als ik haar niet zie, voel ik me minder, mis ik haar, kan ik niet eten, denk ik continu aan haar.  Het lijkt wel een ziekte en zij is mijn medicijn, m’n drugs, dus ben ik een junkie... verslaafd aan haar en heb dus afkickverschijnselen als ik zonder zit.  Er is alleen één probleem.  Ze weet het niet.  Ik moet haar op een subtiele manier duidelijk maken dat ik zó ontzettend, freaking, ongelooflijk, bizar, waanzinnig gek op haar ben, zonder over haar heen te kwijlen en te overdonderen.  Waarschijnlijk rent ze direct, met hoog opgetrokken knietjes, een verwilderde blik en een stofwolkje achter zich, richting exit.  Maar stel je toch eens voor, die hele kleine kans, dat ze misschien ook om mij geeft?  Dat ze gek genoeg ik om mij een kans te geven?  Waag ik het?  Ben ik het waard?  Ik ben, als ik naar de leeftijden van mijn voorouders kijk, al over de helft van mijn eigen leven heen.  Het werd verdikkie dus wel eens tijd dat ik mee zou maken waar al die irritante liefdesliedjes over gaan, zoals die van die nacht die je alleen in films ziet enzo... Maar misschien is het verlangen naar de liefde wel mooier dan het uiteindelijke product.  Geen blauwtje, geen teleurstellingen, geen verwachtingen. Maar wat heb ik te verliezen?  Ik doe het gewoon!  Wish me luck!