Mooi stukje Sauerland, Autobahn door het Ruhrgebied en vanaf Venlo binnendoor en weer even de snelweg langs de Hel van Rotterdam.

40 Dagen 40 Fiets Ideeën: Ruhrtal Radweg

Zelf noemen ze het Ruhrgebied inmiddels liever Metropole Ruhr. De zware industrie is zo goed als verdwenen. Door ingrijpende structuurveranderingen verandert het landschap en krijgt de oude infrastructuur nieuwe functies: stilgelegde spoorlijnen worden fietspaden, industriële complexen worden eventlocaties of musea. Het netwerk van fietspaden verbindt veel industrieel erfgoed met elkaar. Veel…

View On WordPress

Cokesoven van Sluiskil

De cokesfabriek van Sluiskil was de tweede in Nederland. De eerste was in 1907 in Maastricht geopend. Hoogovens in IJmuiden zou pas in 1924 worden opgericht.

In 1911 had een consortium van vijf staalfabrikanten uit België en Frankrijk, de Association Coopérative Zélandaise de Carbonisation (ACZC), in Sluiskil een cokesfabriek laten bouwen. Deze lag aan het Kanaal van Gent naar Terneuzen. Dit was een gunstige vestigingsplaats voor de fabriek. De kolen werden uit Engeland en het Ruhrgebied door het Kanaal Gent-Terneuzen aangevoerd, de cokes werden per spoor naar de Belgische en Franse hoogovens afgevoerd.

De cokesfabriek werd in 1959 en 1962 uitgebreid met nieuwe batterijenovens. Het duurde zeker twee maanden voordat deze ovens op temperatuur - rond 1300 ºC - waren gestookt. Daarna verwerkten ze steenkool zonder ophouden, dag en nacht. De kolen werden in de ovens verhit. Daarna werden de kolen met een trein naar de blustoren werden gereden om daar met water geblust te worden.

Na de hoogtijdagen in de jaren ‘50 volgde een crisis in de staalindustrie. De vraag naar cokes zakte in en de prijzen op de wereldmarkt daalden gevolgd door de komst van goedkopere cokes uit China begin jaren ‘90. De cokesfabriek in Sluiskil werd in 1999 stilgelegd.

De fabriek werd overgenomen door recyclingbedrijf Heros. Deze behield de gebouwen en installaties, zoals de silo’s en kranen aan de kade, die konden worden gebruikt. De schoorstenen werden neergehaald, de cokesovens afgebroken.

In de oude elektrische centrale was de authentieke elektrische installatie met stoomgenerator nog aanwezig. De nog aanwezige autenthentieke elektrische installatie met stoomgenerator uit 1912 is nu te zien in zien in het Industrieel Museum Zeeland in Sas van Gent.

Voor het eerst een foto uit Duitsland. In het Ruhrgebied zijn tientallen slakkenbergen te vinden. Slakkenbergen zijn enorme hopen mijnafval, voornamelijk uitgegraven grond. De meeste slakkenbergen hebben een recreatieve functie gekregen, veelal gekoppeld aan het mooie uitzicht op naastgelegen steden. Bij Duisburg is op een van de slakkenbergen dit kunstwerk gebouwd. Het kunstwerk heet Tiger and Turtle en doet denken aan een achtbaan. Het is ook mogelijk om de baan af te lopen, al bleek de looping wel een brug te ver! —————- A first time posting from Germany! When we were in the Ruhr area we visited “Tiger and Turtle”. This work of art has been build on top of one of the many hills in the area. This hills are remenents of the mining history. They were erected by creating artificial hills from the ground which was came from the earth when the mines were dug. This artwork resembles a roller coaster. You can walk through it, although the kids didn’t succeed in making a looping! #ruhr #ruhrgebiet #ruhrgebied #duisburg #slakkenberg #duitsland #deutschland #germany #rollercoaster #achtbaan #kunst #landmarke #bestofruhrgebiet #wandelenmetkinderen #eropuitmetkinderen #eropuitmetkids #netoverdegrens #netoverdegrensinduitsland #uitzicht #hotspotsgermany #looping #mijnbouw #phonephotography #tiger #turtle #tigerandturtle #historyfound (bij Landmarke Angerpark "Tiger & Turtle - Magic Mountain") https://www.instagram.com/p/CRFRwjFMTVF/?utm_medium=tumblr

Ayurveda und Yoga in unterschiedlichen Yoga-Stilen kennenlernen - 1. Yoga-Tag im ACTIV CAMPUS - Seminarhaus Seminarräume Eventküche Bochum/Ruhrgebiet

- Ayurveda und Yoga von 9 verschiedenen Yoga-Lehrer:innen in vielen unterschiedlichen Yoga-Stilen kennenlernen - Gesunde und abwechslungsreiche Ernährung aus der Event-Küche - Abwechslungsreiches Programm den ganzen Tag - kostenlose Kinderbetreuu

Logo Yoga 9 unterschiedlichen Yoga-Stile - 1. Yoga-Tag Activ CAMPUS – Seminarhaus Bochum Ruhrgebiet

Bochum/Ruhrgebiet, im September 2021 Der Yoga-Tag von kids4yoga im ACTIV CAMPUS Bochum! Ein ganzer Tag mit buntem Yoga, Klang und Ayurveda! Der Yoga-Tag ermöglicht an nur einem Tag das Kennenlernen von Ayurveda und vielen unterschiedlichen YOGA-Stilen. So können Interessierte Ayurveda und Yoga mal kennenlernen und erfahrene Yogis können auch mal in andere Yoga-Stile "reinschnuppern" und etwas Neues erfahren. Wer sollte teilnehmen? Jede:r, der/die: - Ayurveda und Yoga schon immer mal kennen lernen und ausprobieren wollte - Einen anderen Yoga-Stil erleben möchte - Probieren möchte, ob Yoga etwas für sein/ihr Kind ist - Erfahren möchte, wie einfach Ayurveda in seinen/ihren Alltag passt Infos unter https://www.biz-tv.net/active-campus-yoga-tag-21 Den ganzen Tag ein abwechslungsreiches Programm aus der Welt des Ayurveda und Yoga Der Yogatag im ACTIV CAMPUS bietet eine Fülle von Möglichkeiten aus der Welt des Yoga und Ayurveda: - Vorträge zu "Ganzheitliche Gesundheit" und "Ayurvedischer Yoga" mit der Ärztin und Ayurveda-Therapeutin Dr. Alina Hübecker - "Vortrag Ayurveda & Gewürze" mit der Ayurveda-Expertin Ines Wirth - "kids4yoga" mit Kinderyoga-Expertin und Yogalehrerin Jule Mohr - "Kundalini Yoga & Gongmeditation" mit Yogalehrer Kosta Yoga - "Klangmeditation" und "Integraler Yoga", eine "Mantra-Yogastunde" sowie eine "Einführung in die Yoga-Philosophie" mit Yogalehrer Claas Hanson - "Hatha Yoga" mit Yogalehrerin Patricia Andrew und Yogalehrerin Nicole Kulka - "Ashtanga Yoga" mit Yogalehrerin Amrei Seuthe - "Faszienyoga" mit Yogalehrerin Eva von Schalscha "Wenn Sie einfach mal Ayurveda und unterschiedliche Yoga-Stile kennenlernen möchten oder sich generell für die Philosophie von Yoga und Ayurveda interessieren, erhalten Sie an diesem Tag einen wundervollen Einblick und Überblick über die angebotenen Yoga-Stile, aber auch in die Welt des Ayurveda, der über 5.000 Jahre alten indischen Heilkunst. Alle Yoga-Lehrer, Ayurveda-Experten und Anbieter der zusätzlichen Angebote stehen Ihnen natürlich an diesem Tag auch für weiterführende Gespräche zur Verfügung." so Patricia Andrew, die Initiatorin des Yoga-Tages und Geschäftsführerin des Veranstaltungsortes, dem Seminarhaus ACTIV CAMPUS in Bochum. Gesunde und abwechslungsreiche Ernährung aus der Event-Küche Tee, Wasser für den ganzen Tag sind kostenlos. An den Verkaufsständen und in der Event-Küche erhält man leckere und gesunde Bowls aus dem Nährstoff-Reich von Florian Klar. Für kostenlose Kinderbetreuung am gesamten Tag ist gesorgt Kinder sind herzlich eingeladen, in Begleitung ihrer Eltern kostenlos teilzunehmen! Oder Eltern können die kostenlose Kinderbetreuung nutzen, sodass sie den Yoga Tag unbeschwert genießen können. Die Kinder erwartet ein Programm aus Kinderyoga, Sport und Spiel. Verlosung Die Kinderyoga-Onlineschule kids4yoga verlost unter den Teilnehmern 20 Yogawürfel. Verkaufsstände: - Ines Wirth - interessantes aus der Welt der Gewürze - Florian Klar Nährstoffreich - gesunde und schmackhafte Bowls - kids4yoga mit kindgerechten Yoga-Matten, Yoga-Würfeln und Asana-Karten Was sollte man mitbringen? Gute Laune und die Offenheit, Neues kennenzulernen. Bequeme Sportkleidung und eine eigene Yogamatte/Isoliermatte/Decke sowie ein eigenes Trinkgefäß wegen der geltenden Hygiene-Maßnahmen. Preise und Zeiten Für den gesamten Tag müssen nur 19,70 investiert werden. Eintritt für Kinder ist kostenlos, ebenso die Kinderbetreuung. Der Yoga-Tag beginnt mit der Eröffnung um 10.00 Uhr und endet gegen 17.15 Uhr Weitere Informationen unter https://www.biz-tv.net/active-campus-yoga-tag-21 posted by HR-Gateway

PAX international : German Edition : Freizeit Paradies Ruhrgebied : Wie weit darf ein Flirt gehen? : Liebe im Sommer

Lucius Pax : 2021 53 : acrylic on paper : 50 x 65 cm

13 Groot Alarm

13 Groot Alarm http://wp.me/pqXqK-kK

Hengelo is een secondary target, legt mijn vader uit aan onze buurman. “Ze raken soms niet al hun bommen kwijt in het Ruhrgebied. Dan is de Duitse luchtafweer te hevig. Maar ze mogen in Engeland alleen landen als ze al hun bommen kwijt zijn.”

Ook op de vraag waarom ze dan hun bommen aan de verkeerde kant van de spoorlijn droppen heeft hij een antwoord. Hij heeft eigenlijk op elke vraag altijd…

View On WordPress

02 Teuten in het Teutogebergte

We fietsen wat af deze vakantie, we hebben ons verplaatst van het Ruhrgebied naar Paderborn in het hart van het Teutogebergte om hier wat fietsroutes te rijden. Het is wel veel zwaarder hier. Bospaadjes met een hellingspercentage van 12% zijn eerder regel dan uitzondering. Vooral naar beneden wil dat nogal eens voor extra snelheid en gevaar zorgen. Ik vind het wel leuk om met 45 km per uur naar beneden te sjezen, maar mijn konijn uit duizenden knijpt de remblokken stijf tegen de velgen. Ik druk haar op het hart niet te remmen in bochten want dan gaat het fout, zeker op al die takjes en dennenappels.

We staan op een parkeerplaats van een zwembad, waar ze een deel hebben ingericht met ruime plaatsen voor campers, de rest staat iedere dag vol met personenauto's. Er staan zuilen voor elektriciteit, € 0,50 per Kilowatt, wat heel eerlijk is omdat je betaald wat je verbruikt.

As we terugkomen van een fietstocht, laden we de batterijen van de bikes weer op, zodat we de volgende dag weer de heuvels kunnen beklimmen. We fietsen gemiddeld 60 km er dag. Dat gaat best in de benen zitten, om van zadelpijn maar te zwijgen.

Deze morgen staat er weer een route gepland naar de Externsteinen. Een paar hoge rotsen die beklimbaar zijn gemaakt door middel van trappen met leuningen. Volgens de routekaart 27 km naar het noordoosten.

Ik maak de fietsen klaar, schuif de batterij van Yvonne's fiets in de sleuf onder haar bagagedrager en wacht tot het display aanfloept .

Er gebeurt niets Ik controleer of de accu vol is. 100% vol geven de ledjes aan. Schuif hem er weer in, probeer de knopjes op het stuur, maar hij wil niet tot leven komen. De accu en de motor zijn dit jaar nog vervangen, wat kan er aan de hand zijn? We bellen met van Son onze fietsenmaker en leverancier. Hij kan ons niet helpen door de telefoon, dat snap ik wel. Hij kan ons ook geen adres geven van een Gazelledealer in Duitsland van uit Nederland.

We gaan het internet op en zoeken een dealer in de buurt door onze locatie op te geven. Er verschijnt een adres in Paderborn op het scherm. Stolbergstrasse 20 Padert. Dat moet te vinden zijn, De Padert is het riviertje wat in het centrum ontspringt. Wij fietsen zonder batterij-ondersteuning het stadje in. Wij vragen daar wel in de buurt waar die Gazelledealer zit. Ik heb een plattegrond van het centrum, maar om de straatnamen te lezen heb ik een vergrootglas nodig. Geen nood, die heb ik bij mij.

Zodra ik het vergrootglas a la Sherlock boven mijn kaartje houd, stopt er een man op een semi-racefiets die vraagt of hij ons kan helpen. Hij lijkt op Toon Hermans met bril. Zijn broek zit in zijn sokken en hij draagt een rood-witte fietshelm waar het zweet onder vandaan stroomt. Zijn rits van zijn vest onder zijn losse jas is tot de helft van zijn buik open en zijn witte lange borsthaar krult ver naar buiten.

Omdat Yvonne Duits spreekt met Engelse woorden denkt de man dat we Engels zijn. Hij spreekt nu net zoals Yvonne Engels met Duitse woorden. Gek genoeg begrijpen we elkaar. Ja hij heeft het vroeger op school geleerd maar dat is lang geleden.

Het adres wat ik via internet had gevonden kent hij wel maar daar is geen fietsenzaak, misschien een particuliere fietsenmaker denkt hij. Het is niet ver, ik breng jullie wel zegt Toon en hij kijkt op Google Maps voor de snelste route. We volgen hem door het centrum van Paderborn langs de leuke vakwerkhuizen en komen op bekend terrein na 5 minuten. Hier is het zegt Toon op 10 meter afstand van onze camper. Het adres van internet is dus de locatie van waaruit we gingen zoeken.

Toon ziet de teleurstelling op onze gezichten. Ik leg hem uit dat we hier begonnen zijn te zoeken naar een fietsenhersteller, omdat de fiets van Yvonne het niet meer met trapondersteuning doet. Oh, dan breng ik jullie wel naar een fietsenzaak en hij stapt weer op zijn fietsje. Wij weer achter hem aan. Onderweg wijst hij op diverse horecagelegenheden. Hij kent ze allemaal en weet al hun specialiteiten te noemen. Hij raad ons aan daar het ene gebak te bestellen en bij een ander moeten we de biologische hummus eens proberen een volgende heeft weer uitstekend rumkoek, het houd niet op.

Bij Lucky Bike, een enorme fietsenzaak die wij wel kennen, stopt hij en vraagt voor het eerst waarom we hier naar toe willen. We leggen het uit en hij kijkt naar het merk en zegt ik haal wel iemand. Als hij 5 minuten later buitenkomt, zegt hij dat we met de fiets naar binnen moeten komen. We volgen hem naar de werkplaats met Yvonne's fiets. Een monteur kijkt en haalt een collega. Die haalt de batterij er uit, wrijft over de contacten van de batterij schuift hem er weer in en de fiets komt direct tot leven. Dat hadden wij ook al een paar keer gedaan, alleen zonder resultaat. We hoeven niets te betalen.

Opgetogen verlaten we het pand, Toon groet nog even speciaal de glimlachende vrouw achter de balie. Die blijken elkaar te kennen.

Nu gaan we thee drinken zegt Toon. Dat is goed zeg ik rij maar voor ons uit. Bij de Biologische theetuin waar hij ons naartoe brengt blijkt hij Michael te heten. We bestellen veel te dure koffie en broodjes op zijn aanraden. Yvonne zegt ik betaal en geeft mij haar portemonnee. Michael stopt die van hem snel weg.

As ik afgerekend heb, zoek ik buiten waar ze zijn. Ze hebben een tafeltje genomen waar al iemand zit. Een ex buurman van Michael. Weet je dat mijn moeder vorig jaar gestorven is? Nee, gecondoleerd. Einde gesprek tussen die twee.

Tijdens de koffie vertellen we hem dat we uit Den Haag komen, weet je waar dat is? vraagt Yvonne. Hij knikt, maar ik zie dat het hem niets zegt. Hij denkt volgens mij nog steeds dat we uit Engeland komen. Bij het afscheid pakt hij onze handen vast en vraagt hij ons nog een ding: Willen jullie mij een kaart sturen als je weer thuis bent?

Vrijdag 17 mei

Snelweg

De terugweg is saai. En de verkeerde kant op.

We plakken de laatste Slovenië-sticker op de auto. We hebben gisterenavond rond 22 uur een overnachtingsplaats gevonden aan de Donau. Half wildkamperen: gratis, geen voorzieningen, maar wel legaal. We hoeven tenslotte alleen maar te slapen, en zo laat zijn veel ‘echte’ campings al dicht.

In Oostenrijk voel je je bijna een mol: een doorlopende tunnel van zuid naar noord. In Duitsland veel werk aan de weg. In het Ruhrgebied en in Nederland pakken we de vrijdagmiddagfiles mee. We houden af een toe een koffie- en plaspauze en om de twee uur een chauffeurswissel. Muziekje op.

En dan zijn we weer thuis. Joost en de buurman Theo vormen het ontvangstcomité en Elly’s zelfgebakken, verse appeltaart staat voor ons te dampen op tafel.

We vouwen de natte luifel uit: vanaf nu kan Brutus het straatbeeld in de JvO weer opfleuren.

En.... we gaan aftellen en voorbereiden voor onze volgende -grote- reis: van april t/m september 2020 naar Mongolië en terug.

75 JAAR BEVRIJDING; EEN VERHAAL DAT NOOIT KLAAR IS

Dit jaar herdenken we 75 jaar bevrijding. Misschien lijkt het voor velen niet zo, maar de Tweede Wereld Oorlog is intussen een mensenleven geleden. De meeste getuigen die het allemaal bewust meemaakten zijn er niet meer. Maar gelukkig hebben veel verhalen en getuigenissen wel overleeft, en geven zij ons de mogelijkheid om even terug te gaan naar de sfeer van toen. Het spreekt voor zich dat ook wij in de komende maanden stil zullen staan bij deze gedenkwaardige datum. We zullen dit op twee manieren doen. We openen met twee artikelen over de razzia’s van 1944, een hoofdstuk dat bij veel mensen die niet direct betrokken waren, onbekend is gebleven.

 Daarna zullen we iedere laatste woensdag van de maand een hoofdstuk publiceren van het boek “Speuren na duistere jaren” geschreven door Bert Bakkenes. Dit boek gaat over de geschiedenis van de Politieke Opsporingsdienst (POD), met de focus op Midden Nederland. We spreken dan over de periode na de bevrijding, die je ook wel de oorlog na de oorlog zou kunnen noemen. Wij hopen dat dit alles zal bijdragen aan ons streven om vooral de wat minder bekende zaken voor het voetlicht te halen. Want 75 jaar bevrijding staat voor veel meer dan alleen het binnenhalen van de bevrijders en het uitsteken van de vlag. Er is veel gebeurd in die 5 jaar bezetting en in de periode kort na de oorlog. Zo veel dat we er zelfs nu, een mensenleven later, nog niet over uitgepraat zijn.

 Redactie Volkskracht Vooruit! januari 2020

 75 JAAR BEVRIJDING GRAVEN VOOR DE BEZETTER DEEL 1

 HOE VOOR VEEL MANNEN 1944 HET JAAR VAN DE RAZZIA WERD

 Als we het hebben over de laatste oorlogwinter, de periode tussen september 1944 en mei 1945, denken veel mensen aan de Hongerwinter, de trektochten om voedsel te bemachtigen, de meedogenloze strijd tussen de bezetter en het steeds sterker wordende verzet, de koude en het gebrek aan alles. Meer dan genoeg zou je denken. Maar juist in die tijd ontstond een fenomeen dat voor veel mannen rampzalig is geweest, of op zijn minst een niet te vergeten ervaring is gebleven. We spreken dan over de grote razzia’s van de bezetter om mannen op te pakken die als dwangarbeiders te werk gesteld werden. Soms in Duitsland, soms in Nederland. Verschillende steden kregen razzia’s te verwerken, en in dit artikel zullen we verschillende van deze razzia’s bekijken. Het gaat er niet om een complete geschiedenis te schrijven. Veel meer willen we de sfeer uit die bange dagen in beeld brengen, om het verhaal van de Tweede Wereld Oorlog weer een stukje completer te maken.

 De razzia’s van 1944 waren soms groot, soms wat minder groot, maar de consequenties waren in de meeste gevallen hetzelfde. Steden werden beroofd van de mannelijke bevolking tussen de 17 en 40 jaar, en de families die achterbleven gingen een onzekere tijd tegemoet. De Duitsers beweerden de mannen nodig te hebben als arbeidskrachten, maar veel betrokkenen waren er van overtuigd dat de bezetter ook de weerbare mannen uit de steden weg wilde hebben voor dat de bevrijders voor de poorten verschenen. Waarschijnlijk zijn beiden verklaringen deels waar. Wat de reden ook was, de ellende was er niet minder om. Laten we beginnen met een wat kleinere razzia, die al vroeg in de bovengenoemde periode werd gehouden: Amersfoort 6 oktober 1944.

 Het lot van Amersfoort in de Tweede Wereld Oorlog verschilde niet veel van dat van andere steden in Nederland. Tijdens de Meidagen van 1940 werd de stad geëvacueerd, later was het verzet er actief, en natuurlijk kende ook Amersfoort de NSB en andere organisaties die de bezetter hulp verleenden. Maar grote rampen bleven uit, hoewel het in de lucht vaak onrustig was, vooral in de buurt van het station. Echter op vrijdag 6 oktober 1944 gebeurde er iets waar bijna niemand op had gerekend. In de vroege ochtend klonk het luchtalarm zonder dat er een vliegtuig te zien of te horen, maar de mensen moesten wel binnen blijven. Ongemerkt werd de stad gelijktijdig hermetisch afgesloten door SS troepen. Niemand mocht de stad meer in of uit. Duitse patrouilles waren in de straten te zien, en kruispunten werden bezet door troepen. Toen de mensen weer de straat op konden hingen er overal witte aanplakbiljetten waar op stond dat alle mannen tussen de 17 en de 40 zich moesten melden bij de Juliana van Stolberg kazerne aan de Leusderweg. Dezelfde boodschap werd door luidsprekerwagens uitgezonden die overal rondreden. De mannen zouden te werk worden gesteld, voor 5 gulden per dag plus eten en tabak, maar er stond niet bij waar men naar toe zou gaan. Velen dachten dat ze naar Duitsland zouden worden gebracht. Nu ontstond voor velen een dilemma; gaan of niet gaan? Er werd met straffen en huiszoekingen gedreigd, dus gingen veel mannen toch maar, ondanks de overheersende tegenzin. Terwijl groepen mannen naar de Leusderweg liepen om het bevel op te volgen begonnen de huiszoekingen. Ook werden mannen van de straat geplukt. Uiteindelijk zouden zich tussen de 5000 en 6000 mannen op de Leusderweg melden. Om de sfeer van het moment beter weer te geven later we nu een getuige aan het woord. Arie, een geboren Amersfoorter, was 21 en werkte als schrijfmachine reparateur, toen de razzia plaatsvond. Velen jaren later vertelde hij zijn verhaal:

 “In de vroege herfst van 1944 leek de bevrijding nabij. Maar we waren wat te optimistisch geweest. De Slag om Arnhem ging verloren en de Duitsers waren weer heer en meester. Ze werden ook steeds brutaler en hadden steeds meer mensen nodig om dwangarbeid te verrichten. Omdat ik in een papierhandel werkte, die ook aan de Duitsers leverde, had ik een beschermd beroep. Ook Joop, mijn oudere broer die voor een transportbedrijf werkte, had hele goede papieren die hem beschermde. Zijn baas was niet al te ver verwijderd van collaboratie, dus waren er weinig problemen. De man heeft hier na de oorlog nog een tijd voor vastgezeten, en terecht. Maar Joop was veilig met zijn papieren en wees een poging van zijn oude sergeant uit het leger, Nico Bergsteijn uit Woudenberg, om hem over te halen tot deelname aan het gewapend verzet dan ook af. Het risico was groot. Enorm groot. Bergsteijn werd uiteindelijk opgepakt en bij de Woeste Hoeve met vele anderen doodgeschoten als vergelding voor de aanslag op Rauter. Hij ligt in Amersfoort begraven, samen met veel van zijn verzetskameraden.

 Tot die tijd hadden we dus kunnen voorkomen dat we voor de Arbeitzeinzats werden opgeroepen. Maar op 6 oktober 1944 ging het mis. De stad werd hermetisch afgesloten door Duitse troepen en alle mannen tussen de 17 en 40 jaar moesten zich melden bij de kazerne aan de Leusderweg. Daar zou gekeken worden wie er kon worden ingezet voor graafwerkzaamheden. Alle huizen zouden doorzocht worden en ieder die zich schuilhield en werd gevonden zou bestraft worden. Ik besloot me te melden samen met mijn broers Joop en Henk. We waren bang dat ze onze vader zouden meenemen als we niet zouden komen opdagen. Joop had nog steeds prima papieren en hij was snel weer los. Hij haastte zich naar zijn werk om ook voor mij zulke papieren te bemachtigen, maar hij kwam te laat. Henk en ik waren het haasje en nog diezelfde avond verlieten we Amersfoort lopend in zwaar bewaakte lange colonnes. Via de Hogeweg trokken we richting Veluwe. Het was een zware vermoeiende tocht.

 Sommige mannen die echt niet meer konden of kapotte voeten hadden mochten soms een poosje op een wagen meerijden. Maar bijna iedereen moest lopen. In de nacht liep ik achter zo’n wagen en voor een poosje heb ik lopend geslapen. We waren op weg naar de IJssel, wisten we intussen. Gelukkig niet Duitsland, en dat bracht een klein beetje opluchting. Onderweg werd er overnacht in een seminarie in Apeldoorn en later gingen we door naar Dieren. In het donker namen velen de benen. Maar ik bleef omdat ik bang was dat mijn ouders last zouden krijgen als ik me uit de voeten maakte. Uiteindelijk kwam ik in een steenfabriek in Lathem terecht. Het eten was slecht en we moesten loopgraven en tankwallen graven aan de IJssel. Het was zwaar werk, vooral omdat het grondwater hoog was en je dus al na een paar scheppen in het water stond. Veel schoenen en klompen gingen zo verloren. Daar kwam nog bij dat er vaak aanvallen waren door Engelse en Amerikaanse jagers. Zij zagen de graafwerkzaamheden als prima doelen, die makkelijk te treffen waren. Toen de eerste aanval kwam bleef een aan tal spitters gewoon staan. Dit in tegenstelling tot de Duitsers die in iedere put en greppel doken, zelfs als er water in stond. De Nederlandse spitters dachten dat de piloten hen wel zouden ontzien. Het waren immers vrienden die voor de bevrijding zouden zorgen. Maar dit was een misrekening. Er werd op alles geschoten wat bewoog en nadat een paar spitters getroffen waren, werd er in het vervolg dekking gezocht, en snel ook. Maar het bleef een angstig gebeuren. Je kreeg dan ook nog commentaren van de Duitse bewakers die smalend vroegen; “Zijn dat jullie vrienden? Mooie vrienden, ze geven geen cent om jullie!”

 Ik begon de hele zaak behoorlijk zat te worden en probeerde mijn situatie te verbeteren. Op een dag ging ik naar Giesbeek, vlak in de buurt, om een bakker daar om wat brood te vragen. De man weigerde omdat ik geen bonnen had. Dit hoorde een vrouw, die in de buurt woonde, en zij zorgde ervoor dat ik toch wat brood kreeg. Uiteindelijk nam ze me mee naar huis, en kwam ik bij haar en haar man in de kost. Voor de Duitsers was dit geen probleem. Je mocht wonen waar je wilde, als je maar op tijd op het werk verscheen.

 Giesbeek en Angerlo

 Het beviel me uitstekend bij de Giesbeekse familie en ook met hun vrienden kon ik heel goed over weg. Er was genoeg te eten in Giesbeek en Angerlo, vooral veel schapen vlees, van de Duitsers hadden we weinig last en het was er ook gezellig, vooral in de avonden. We zaten niet ze heel ver van de Duitse grens vandaan en in de avonduren en de nacht hoorden we de Britse bommenwerpers overtrekken richting het Ruhrgebied.

 Vaak bleven we dan op het erf kijken, een avondklok kende hier niemand, en na verloop van tijd was de hemel in het Oosten rood oranje gekleurd. Dat betekende dat een van de industriesteden niet ver van de grens een flinke aanval te verwerken had gehad. Soms kon je zelfs de explosies horen. Als de oude buurman dat zag danste hij van plezier over het erf. Hij was de fanatiekste van ons allemaal en kon niet wachten tot de Duitsers verslagen waren. Werken deed ik niet veel meer. Ik was ook niet de enige. Velen meldde zich ziek of bleven gewoon weg. Landwachters doorzochten de huizen op zoek naar werkweigeraars, maar ik heb me altijd kunnen verstoppen. Op een dag lag de hele familie met griep in bed. Ik heb toen voor het eten gezorgd. Ik voelde me dus helemaal thuis. Terwijl de rest van het land grote voedselproblemen kende hadden wij nog vlees en brood genoeg. Ook tabak werd zelf geteeld. Toch kreeg ik steeds meer het idee dat ik naar huis wilde, terug naar Amersfoort. Dat de oorlog op een einde liep was wel duidelijk, maar je wist maar nooit wat er allemaal nog te gebeuren stond, en dan wilde ik bij mijn familie zijn.

 Mijn vrienden vonden het geen goed idee en probeerde me in Giesbeek te houden. Maar mijn besluit stond vast. Er waren natuurlijk risico’s. Ik zou het hele stuk terug moeten lopen en ik had geen papieren. In mijn persoonsbewijs stond een stempel van de Organization Todt. Tijdens een controle zou meteen duidelijk worden dat ik van mijn werk was weggelopen, want ik had natuurlijk geen verlofpapieren. Thuis zou het er met het eten ook een stuk minder uit zien. Maar ik wilde toch gaan. Er kon immers ook langs de IJssel gevochten worden. De vele loopgraven die we moesten graven, en de vele kisten met Flak munitie die langs de weg stonden, duiden daar immers wel op. Op een zondag kort voordat ik zou vertrekken liep ik nog een keer over de dijk. Plotseling viel er een schot en ik voelde een kogel langs me heen vliegen. Ik dook meteen in een greppel en hield me muisstil. Er gebeurde verder niets meer en langzaam kwam ik weer omhoog. Het bleef stil en ik ben snel naar mijn kosthuis teruggegaan. Later ben ik nog met een van mijn vrienden gaan kijken, maar van de schutter was niets meer te zien. Ik ben er nooit achter gekomen wie er die zondag op me heeft geschoten. Het kan een Duitser of een landwachter zijn geweest die ergens op wacht lag en zich verveelde.

 Kort na dit incident brak mijn tijdstip van vertrek aan. Ik probeerde mijn broer Henk, die ook nog steeds onder de spitters was, mee te krijgen, maar hij weigerde. Hij durfde het niet aan. Ik zette door en het afscheid van de families in Giesbeek, waar ik het zo goed had gehad, viel me erg zwaar. We waren in korte tijd goede vrienden geworden en ik ben na de oorlog nog verschillende malen terug geweest. Ik weet niet precies meer wanneer ik me op weg maakte, maar waarschijnlijk was dit in november of begin december 1944. Een vrouw van een Amersfoortse kennis, die haar man had bezocht, sloot zich bij me aan. Zij had een fiets bij zich, maar daar konden we maar weinig gebruik van maken. De kar was in slechte staat en had massieve banden. Ook het terrein was niet geschikt. De plaatselijke Ondergrondse had in de bomen pijltjes gesneden die de weg wezen, en ook huizen aanwezen van betrouwbare mensen. Hier konden we soms wat eten en rusten. Het terrein was moeilijk omdat we geen gebruik van de wegen konden maken. Op een zeker moment kwamen we op militair terrein terecht waar delen van de Slag om Arnhem waren uitgevochten. Ik schrok me dood, want als we hier werden gezien konden we ter plekke doodgeschoten worden. Overal lagen neergeschoten vliegtuigen, zowel Duitse met het hakenkruis op de staart, als Geallieerde transport vliegtuigen. We kwamen langs uitgebrande voertuigen, munitiekisten en andere uitrustingsstukken die door de strijdende partijen waren achtergelaten. Het was een compleet slagveld, en daar liepen wij midden tussen in. Blijkbaar hadden we een pijltje gemist.

 Het was een levensgevaarlijke onderneming geworden. Maar we zette door; we dronken water uit de pomp en waste ons vroeg in de morgen op verlaten boerenerven. Na een aantal dagen bereikten we Amersfoort en ik nam afscheid van de vrouw. Toen ik op de avond van mijn terugkeer in de Amersfoort aankwam kreeg mijn schoonzus, de vrouw van Henk, me als eerste in de gaten. Ze kwam naar buiten en begon me heftige verwijten te maken dat ik Henk had achtergelaten. Ik schudde de verwijten van me af, het was immers zijn eigen keuze geweest om te blijven, en ging snel naar huis. Daar was de verrassing groot en waren we blij dat we elkaar weer terug zagen. Dit betekende niet dat het leven nu makkelijker werd. Toen ik weg ging was het al niet eenvoudig geweest, en de situatie was nu nog slechter. Elektriciteit was er niet meer en om wat licht te krijgen moesten we een fiets en een accu gebruiken. Ook was er weinig eten.

 Daar kwam nog bij dat ik was weggelopen en dus gezocht werd. Op straat kon ik me niet vertonen en ik dook thuis onder. Niemand wist immers dat ik terug was. In de huiskamer werd een schuilplaats onder de vloer gemaakt. Met vereende krachten werd er een gat gegraven waar ik me in kon verschuilen als er onraad was. Het was een moeilijke klus omdat ik nog al lang ben, en het duurde een hele poos voordat ik in het gat paste. Dit tot ergernis van mijn vader die al het overtollige zand naar het kippenhok moest brengen. In donker natuurlijk, want het mocht niet opvallen. Daar kwam nog bij dat de bakker die naast ons woonde, “fout” was en we bang waren voor verraad. Maar er was geen andere uitweg. Ik kende geen ander duikadres. Zo heb ik de hele Hongerwinter thuis ondergedoken gezeten. Huiszoeking hebben we nooit gehad, en ik heb de schuilplaats niet hoeven gebruiken. Af en toe had ik toch behoefte aan wat buitenlucht. Op donkere avonden ging ik in de tuin een sigaretje roken met de jas van mijn broer Joop aan en zijn pet van het transportbedrijf op.

 Eind april, begin mei 1945 was een spannende tijd. De bevrijding was zo dicht bij. Toch bleef het gevaar dreigen. Op 5 mei zei de Engelse radio dat er een wapenstilstand was en dat de oorlog dus eigenlijk was afgelopen. We wisten dat de Canadezen dicht bij waren. Vele mensen trokken naar de stad om de bevrijders te verwelkomen. Ik bleef thuis omdat ik het nog steeds niet vertrouwde. Ik wilde zo kort voor het einde niets meer riskeren. Dat was maar goed ook want er waren in de stad verschillende schietpartijen tussen de Binnenlandse Strijdkrachten van het verzet en terugtrekkende Duitsers. Ook bij ons in de buurt doken verzetsjongens op met Stenguns. Het ging om wat wilde jongens die eigenlijk geen gevaar zagen. Nadat er was geschoten werden zij door buurtbewoners weggestuurd.

 Zo kwam de bevrijding en overal gingen de vlaggen uit. Normaal gesproken staken wij geen vlag uit, maar nu vond mijn vader dat we niet achter konden blijven. We hadden een hele grote vlag die nog van mijn grootmoeder was geweest. Bij een sloopbedrijf in de buurt haalde we een enorme paal en die werd met veel moeite uit het dakraam gestoken. De vlag wapperde nu ook bij ons, na vijf lange jaren.

 Zo kwam er een einde aan de oorlog en de ellende. De toestand was nog steeds niet rooskleurig, maar we waren weer vrij en gingen een zomer vol feesten tegemoet. Tijdens deze feesten kwam ik ook mijn toekomstige vrouw tegen. Maar dat is weer een heel ander verhaal.”

 De mannen die in Amersfoort werden opgepakt hadden geluk dat ze in Nederland konden blijven. Dat was dichterbij huis, wat ontsnappen iets makkelijker maakte. Naast onze ooggetuige Arie, maakten ook veel andere spitters gebruik van de mogelijkheden om de benen te nemen. Aan het einde van de oorlog was er nog maar een kleine groep spitters over aan de IJssel. Overigens is niet bekend of er Amersfoortse spitters aan de IJssel zijn gesneuveld. Bij thuiskomst werd er niets geregistreerd, dus zijn er ook geen cijfers voor handen. Mannen die in andere plaatsen werden opgepakt hadden vaak minder geluk. Zij kwamen wel degelijk in Duitsland terecht. Over hun lotgevallen zal Deel 2 van dit artikel gaan, als we zullen kijken naar de razzia’s in de Noord Oost Polder, Den Haag, Rotterdam en Haarlem. Dit artikel zal volgende week verschijnen.

 Links:

 Internet: www.volkskracht.blogspot.com

 Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

 Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

 VK: https://vk.com/id484133031

 Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2020

  This slideshow requires JavaScript.

Museum Insel Hombroich, Museum Folkwang en Zeche Zollverein

zaterdag 13 en zondag 14 juni 2020

Op deze tweedaagse excursie naar het Ruhrgebied zien we niet alleen haar bijzonderheden, maar ook haar verscheidenheid:

architectuur, kunst, landschap en industrieel erfgoed.

De zaterdag brengen we door in  Museum Insel Hombroich en het Navo Raketenstation. Architectuur, kunst en een schitterend landschap, komen hier samen.

Zondagmorgen vormt het bezoek aan museum Folkwang een rustpunt. Folkwang heeft niet alleen een bijzondere kunstcollectie, maar huist ook in een schitterend gebouw, ontworpen door niemand minder dan de Britse architect David Chipperfield. En last but not least, haar foto-collectie is fameus.

Waar Zeche Zollverein, bij ons bezoek in de middag, in het teken staat van industrieel erfgoed en de architectuur van het Duitse Bauhaus (met de finishing touch

van onze eigen Rem Koolhaas) komen twee bijzondere stijlen samen. We maken er een speciaal voor onze groep samengestelde exclusieve fotografenrondleiding. Die voert ons naar de cokesovens en langs de imposante ‘Mischanlage’, waar de cokes gestort werden.

We beleven het vanuit het perspectief van de fotograaf.

  In overleg bespreken (en bekijken) we, na enige weken, de gemaakte foto’s op ons werkadres in Amersfoort.

Download hier de Gids Hombroich_Zollverein2020, het verplicht je tot niets. 

Het mooiste van het Ruhr-gebied in één weekend.   Museum Insel Hombroich, Museum Folkwang en Zeche Zollverein zaterdag 13 en zondag 14 juni 2020 Op deze tweedaagse excursie naar het Ruhrgebied zien we niet alleen haar bijzonderheden, maar ook haar verscheidenheid:

31 juli Dresden

Vandaag een dag Dresden met een speciaal moment en een bijzonder verhaal . Vanochtend was het al een stuk afgekoeld. We zijn vandaag Dresden aan het verkennen. Eerst naar de Dom, dat officieel de Frauenkirche heet. Gisteravond al van de buitenkant bewonderd, nu de binnenkant bekijken. Eerst een kaarsje aansteken voor pap en mam. We zaten net in de kerkbank toen een mevrouw op de kansel ging staan en een soort van preek hield. Daarna de Dom bekeken. De catacomben ingegaan en gezien hoe de Dom in '45 vernield was. Pas in 1994 is begonnen met de wederopbouw. In 2004 was de Dom weer in ere hersteld. Alles is heel dichtbij elkaar, dus door wat rond te lopen/fietsen kom je al al snel bij alle highlights van Dresden, zoals de Zwinger (een paleiscomplex), het Semper Oper, de Furstenzug (een muur met schilderingen van alle koningen vanaf heel lang geleden. Met de fiets, over de brug naar de ander kant van de Elbe om naar Neustadt te gaan. Een ander gedeelte van Dresden. Dit heeft leuke straatjes en hofjes. Kunsthofjes met mooie gevels. Na de DDR tijd prachtig opgeknapt. We hebben nog een Markthalle bezocht en daar onze eerste koelkastmagneet van deze vakantie gekocht. Niet voor op de koelkast, maar op het magneetbord. We kwamen een heel bijzonder ding tegen op de stoep. Een pilaar met ingebouwde fietspomp, bar meter en allerlei fietsgereedschap. Nou, dan meteen de druk van de banden maar gemeten en er wat lucht bijgedaan. De weg vervolgd via het park naar de Panometer. Een soort van panorama Mesdag, maar dan vier verdiepingen hoog en met het thema Dresden na de bombardementen. Je kon steeds per verdieping een rondgang maken, zodat je alles van heel dichtbij zag. Het veranderde van licht naar donker en je hoorde de vliegtuigen over je heen razen met de bombardementen. We zagen twee papegaaien die wegvliegen vanuit de dierentuin. Ik denk dat dit symbolisch is, omdat ze zo mooi gekleurd waren en wegvlogen naar de vrijheid. Toen we op de vloer stonden en de details van heel dichtbij bekeken sprak ons een wat oudere dame aan. Zij vertelde dat zij als 7-jarig meisje het bombardement had meegemaakt. Dat ze nog steeds de geur van de doden niet kon kwijtraken. Het verhaal van een slachtoffer. Wat de Russen allemaal hebben gedaan om de burgers te helpen. Jonge knapen die zelf helemaal uitgehongerd waren, maar toch hielpen. Hoe ze de Nazi's haatte. Dat haar vader bij een Joodse bankier werkte en zij daardoor ook min of meer vervolgd werden. Dat ze na het bombardement naar het Ruhrgebied zijn verhuisd en dat ze sinds kort weer in Dresden woont. Ze kwam naar de panorama om het nog een keer te zien hoe het was na de vernieling. Ze zocht haar straat op, op het panorama schilderij. Heel aangrijpend. We hebben een half uur geboeid naar haar verhaal geluisterd. Daarna zijn we via hetzelfde park weer terug gefietst. Het park lijkt een beetje op het park in Den Haag bij Huis ten Bosch, alleen heeft dit park een treintje waar mensen dan een rondje mee maken. Wij natuurlijk niet. Het is nu 8 uur, een stuk afgekoeld en het komt met bakken uit de lucht. Als het morgen maar droog is ;)

Katholische Pfarrkirche St. Pankratius in Oberhausen-Osterfeld, Ruhrgebi...W 1896 r. Zainaugurowano nowy kościół św. Pankratiusza.Do Propsteipfarrei St. Pankratius należą wspólnoty św. Pankratiusza z synowskim kościołem św. Judasza Tadeusza, św. Marii Rothebusch i św. Franciszka z kościołami św. Antoniego Klosterhardta św. Józefa Heide i św.

Gadero start activiteiten in Duitsland

Online houthandel Gadero uit Groningen breidt zijn activiteiten uit naar Duitsland. “Het is een nabije buur en logistiek goed te behappen voor ons”, aldus directeur Henk Jan Bijmolt. Begin deze week is Gadero.de live gegaan met een selectie van assortiment van wat het bedrijf in Nederland en Vlaanderen verkoopt. “We zijn een specialist in houthandel en willen dat blijven. Als je dan wilt groeien dan moet je je werkgebied uitbreiden”, licht Bijmolt aan deze uitgave toe. Hij bereidde de lancering op de oostelijke markt drie jaar voor en deed uitgebreid onderzoek in het digiale en fysieke domein. “Duitsers willen alleen topkwaliteit en zeer gedetailleerde productinformatie, bijvoorbeeld hoeveel knoesten er per vierkante meter in zitten en hoe het hout gedroogd is.” Gadero kiest er bewust voor om niet via een marktplaats als Amazon te handelen en alle distributie- en marketingprocessen in handen te houden. Dat betekent vooral reclame via Google AdWords en Shopping en mogelijk eBay. Niet heel Duitsland behoort tot het servicegebied. Er is gekozen voor de regio tussen Hamburg en het Ruhrgebied. Daar woont paktweg vijf à zes miljoen man. “We beginnen met één vrachtwagen per twee weken, maar ik hoop snel naar een per week te gaan.” Foto: Marco Verch (cc) http://dlvr.it/QgjYSG

Nederlandse 'vervuilingsogen' naar de ruimte

… de schoorstenen van het Ruhrgebied. Een bewakingscamera van de atmosfeer, noemt de Nederlandse ruimtevaartorganisatie NSO het instrument.

Nederlandse 'vervuilingsogen' naar de ruimte

... de schoorstenen van het Ruhrgebied. Een bewakingscamera van de atmosfeer, noemt de Nederlandse ruimtevaartorganisatie NSO het instrument.