Έχει περάσει το μισό καλοκαίρι και ακόμα να καταλάβω γιατί το περίμενα πως και πως.

Visual representation of my life.

Ακόμα, κάπου, κάπως.

απο τον ενθουσιασμο στο ξενερωμα μια απογοητευση δρομος

Χρονος δανεικος και κοσμος δανεικος και ματια δανεικα να τον κλαις.

Ο δρομος, Cormac McCarthy

Γραφω σε σενα ξανα,εχω συνηθησει να γραφω σε σενα,αν και ξερω οτι δεν εισαι δω πια να διαβαζεις τα γραπτα μου.Η απουσια σου ειναι μια πληγη που θα μεινει παντα ανοικτη.Δεν ξερω αν στο χω πει αλλα δεν θα συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου για τον τροπο που σε εχασα,δεν ξερω γιατι παλι μιλαω για τα παλια.Αλλα με τρωνε απο μεσα,η σταση μου,το ποσο κατω απο το υψος των καταστασεων υπηρξα.Καθολου Χαρης εκ μερους μου,μια εκδοχη μου εχει μεινει εκει να μου το θυμιζει καθε μερα,το ποσο λιγος υπηρξα για μια φορα.Χαιδευω τον εαυτο μου και προσεχω την πληγη,δεν ειμαστε μια πραξη μας ειμαστε ολες δεν ειμαστε μια κουβεντα ειμαστε ολα οσα εχουμε πει.Ξερω ποιος ειμαι,μαθαινω γρηγορα ευτυχως δεν κανω τα ιδια λαθη δυο φορες.Η μανια μου να μαι σωστος στα παντα,οι φορες που το πεισμα μου δεν με αφηνε να σε αισθανθω,η αντιδραστικοτητα μου.Ολα τα εξεταζω ξανα και ξανα,βελτιωνομαι πραγματικα.Η βαθια αποδοχη του οτι ειμαι λαθος,πυροδοτησε την πιο δραστικη εξελιση που εχω βιωσει σαν ανθρωπος.Στο ονομα σου καθε μου προσπαθεια να γινομαι καλυτερος και ποτε δεν θα επαναπαυτώ,νιωθω οτι στο χρωσταω.Μακαρι να χα να σου δωσω περισσοτερα.Εχω τοσους δαιμονες να νικησω και τοσα βουνα που με περιμενουν να τα ανεβω αλλα δεν μπορω να παψω να σκεφτομαι ποσο ποναω που δεν ειμαι εκει να σε κραταω απο το χερι για να ανεβαινουμε τα δικα σου.Αλλα ισως ετσι ειναι η ζωη,απαιτει την γνωση της ατομικοτητας μας,του δρομου μας που δεν γινεται παντα να ναι κοινος.Μου λειπεις πολυ,δεν ξερω γιατι αργησα να το γραψω τοσο.Μου λειπεις με εναν τροπο που και να σε δω δε θα παψω να το αισθανομαι,ισως μου λειπουμε και οι δυο.Αν ειχα ενα μαγικο ραβδι θα τα πηγαινα ολα απο την αρχη..αλλα δεν ειμαστε στη χωρα των θαυματων.Το μονο που ελπιζω ο δρομος σου να ναι καλος οχι πολλες ανηφορες οχι πολλες βροχες,και με ξερεις…ποσο ονειροπολος ειμαι,ισως μια μερα διασταυρωθει ξανα με τον δικο μου.

Αποχαιρετιόμασταν και το σπιτι μου ηταν ενα τσιγαρο δρομος,

ενα τσιγαρο malboro red που το κραταγε για εμενα.

εικόνες του Νοέμβρη

#Αγιος_Θωμας #Δημος_Ταναγρας #Λιατανη #Βοιωτια #ταναγρα #δρομος #χωριο

σχόλασα μόλις από τη δουλειά και θα κάνω τον δρόμο ελληνικό-νέα Κυψέλη(μια ώρα δρομος)μες στη βροχή για να τη δω;ναι

Είναι σιμπ το δεύτερο μου όνομα;ναι

Φήμες λένε ότι τελειώνει κι αυτό το καλοκαίρι.

Άντε να έρθει ο χειμώνας να δούμε άσπρη μέρα

Εχω νιωσει ερωτα να με πνιγει. Να με κανει να θελω να απαλλαχθώ απο την σαρκα μου για να μπορεσω να τον νιωσω. Ισως τελικα να χανουμε για λιγο τα ατομα που χρειαζομαστε περισσοτερο απο καθεναν αλλον για να νιωσουμε οτι ειμαστε ολοκληροι, να αναγνωρισουμε και να θυμθηουμε οτι ειμαστε μικροι θεοι.

Τον τελευταιο καιρο πιανω συχνα τον εαυτο μου να εχει εικονες απο εμας στο μελλον. Χαρουμενους.

Δεν πιστευω πως ειναι τυχαια εικπνα. Κατα καποιον τροπο πιστευω πως ειναι οραμα

Με πληγωσες και σε πληγωσα. Ομως σε βιωσα ολόκληρο

Παντα ειχαμε μια περιπλοκη σχεση με το υπερφυσικο εμεις οι δυο

Πιστευες οτι επρεπε να εχεις πεθανει πολλες φορες ομως παντα κατι σε προστατευε

Και εγω το ιδιο

Ενιωσα τοσες φορες οτι τελειωσε μεραξυ μας

Και ομως ποτε δεν τελειωνε

Εφτανα στην ακρη του γκρεμου απλως για να ανακαλυψω οτι ο δρομος μας συνεχιζε ακομα και να μην ηταν ευθύγραμμος

Οταν μιλουσαμε για την παρακαταθηκη που θελουμε να αφησουμε σε αυτον τον κοσμο σου ειχα πει πως εκτος απο την τεχνη , θελω να βιωσω εναν ερωτα τοσο εντονο που η σαρκα να μην μα ενωνει αλλα να μας χωριζει

Τοσο που να θελουμε να δημιουργήσουμε εναν μικρο ανθρωπο που θα ειναι η ενωση των δυο ψυχων που δεν καταφεραν να ενωθουν εξαιτιας της θνητης μας υπόστασης

Ξερω πως θα αγαπουσα τοσο πολυ ενα μικρο αγορακι που να εχει τα ματια σου

Η ενα κοριτσακι που να εχει τα χειλη σου

Πιο πολυ ομως θα αγαπουσα το παιδι σου επειδη θα ειχε τις αξιες σου. Θα ειχε την χροια της φωνης σου

Και οταν θα μεγαλωνε, θα με κοιτούσε με εκεινο το βλέμμα γεματο φως και αγαπη που με κοιτούσες εσυ

Θα υπαρχεις παντα στο τελος του παραμυθιου μου αγαπη μου

Στελνω την αγαπη μου για ολο αυτο με τις πανελληνιες🫶🏼 Σε καταλαβαινω φουλ, περυσι τετοια εποχη βρισκομουν στην ιδια φαση με σενα. Ειναι μια ζορικη χρονια με αρκετα σκαμπανεβασματα και πολλες φορες μπορει να μην εχει το επιθυμητο αποτελεσμα, αλλα ολα συμβαινουν για καποιον λογο. Σημασια εχει να μην το βαλεις κατω. Εγω μπορει να μην καταφερα να περασω στην 1η μου επιλογη, αλλα αυτο με πεισμωσε να προσπαθησω περισσοτερο τη 2η χρονια.

Γενικα ομως να θυμασαι πως οι πανελληνιες δεν ειναι ο μονος δρομος για την επιτυχια και την ευτυχια, ουτε ειναι το "τερας" που ολοι μας περιγραφουν και μας τρομοκρατουν. Κουραγιο❤️

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ

Η ιστορια επαναλαμβανεται,γνωριζω μια καταπληκτικη κοπελα στο πιο απιθανο μερος με τον πιο απιθανο τροπο.Δημιουργειται μια σχεση αθωα αγνη ,σχεση οχι ερωτικη ουτε σεξουαλικη αλλα εκτιμησης κρυφης αγαπης(ισως).Με τους μηνες ερχομαστε κοντα παρα τις οποιες αναταραξεις ανα καιρους μιλαμε τα λυνουμε κ ειμαστε ακομα πιο κοντα.Μεσα μου οσο και αν προσπαθω να το καταπολεμησω νοιωθω αισθηματα βαθυα (δεν ειναι στοχος μου το σεξ οπως γινοταν με ολες τις αλλες) αλλα τα καταπιεζω γιατι ξερω οτι στο τελος θα χαλασει λεω μεσα μου “νικο δεν μπορω να το υποστηριξω δεν μπορω να την κανω χαρουμενη να της δωσω αυτο που θελει”.Νοιωθω ανικανος που δεν μπορω να κανω πραγματα που ισως για αλλους ειναι απλα καθημερινα,χανω ατομα απο αυτο και με πληγωνει,αυτη την στιγμη που τα γραφω αυτα ποναω 19/4/2023 μεσημερι βροχερη μερα τωρα ανοιξε ο καιρος και κανω σκεψεις ισως να παω περπατημα κ κολυμπι θαλασσα αργοτερα,ομως μεσα μου ποναω νοιωθω απογνωση θελω να γινουν τα πραγματα οπως πριν να πηγαινω θαλασσα να ερχεται μετα η να ειναι εκει ηδη,με την πρωτη οπτικη μας επαφη να χαμογελαμε να χαιρομαστε με την παρουσια ο ενας τους αλλου,να μιλαμε για τα παντα να χανομαστε στις συζητησεις με φοντο την θαλασσα να περνανε οι ωρες σαν λεπτα να νοιωθω τελεια ωραια μαζι της ,να φτανει η στιγμη που πεινασε και θελει να γυρισει να γυριζουμε μαζι να φτανει ο δρομος του αποχωρισμου που κοιτιομαστε ισως λιγο αμηχανα λεμε ενα γεια θα τα ξαναπουμε κοιτιομαστε λιγο ,νοιωθω μια αναγκη να την παρω αγκαλια να την φιλησω αλλα δεν ξερω αν αισθανεται το ιδιο(μαλλον οχι) και φοβαμαι την απορριψη αλλα κυριως μην το χαλασω ολο αυτο το παραμυθακι και απλα τα κραταω μεσα μου λεω ισως την επομενη φορα,οι φορες πανε και ερχονται ,καποτε φτανει το τελος ,σκεφτεσαι ολες τις στιγμες που ειχατε μαζι και τις εκτιμας παραπανω τωρα ,ποσο τυχερος ησουν που εφτιαξες αυτες τις στιγμες μαζι της ,πως θα επρεπε πολλες φορες να ζεις το ΤΩΡΑ παραπανω και να μν σκεφτεσαι το χτες η το αυριο,χαχαχ η πλακα ειναι ξεκινησα να γραψω ενα μικρο κειμενακι και δεν σκεφτομαι καν τι λεω απλα μου βγαινουν αυθορμητα , το θελω αυτο το ατομο τελικα?η απλα το εχω αναγκη?σκεψεις πολλες οι περισσοτερες δεν εχουν συγκεκριμενη απαντηση νοιωθω τοσο μπερδεμενος τοσο ευαλωτος τοσο ΑΝΙΚΑΝΟΣ που δεν μπορεσα να την διεδικησω εστω και με τις λιγες πιθανοτητες που υπηρχαν,ο πονος ειναι μεγαλυτερος απο οσο μπορω να αντεξω (ελπιζω για την ωρα) ελπιζω με τον καιρο να γινει πιο διαχειρισιμο να μην την σκεφτομαι και να ποναω (θα γινει αραγε?) το μο��ο σιγουρο θα μεινει χαραγμενη μεσα μου για παντα οπως και η κασσι που ναι μεν δεν ποναω οπως τοτε αλλα παντα θα την σκεφτομαι για τις ομορφες στιγμες που μου χαρισε , νοιωθω τοσο τυχερος που καταφερα να γνωρισω 2 τοσο απιστευτες γυναικες (ημουν ΑΝΙΚΑΝΟΣ να τις κανω χαρουμενες,ημουν ΤΟΞΙΚΟΣ ,ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ,ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ....στην πλειοψηφια των περιπτωσεων χωρις να το θελω ,ακουγεται περιεργο ετσι?τρελο ισως?) αλλα εκατσαν με αγαπησαν με τον τροπο της η καθεμια μου εδειξαν τον εσωτερικο τους κοσμο,ηθελαν να με βοηθησουν αλλα στο τελος ειμαι ΑΝΙΚΑΝΟΣ να υποστηριξω κατι τετοιο ,τοσο καλες κοπελες.Ποναω πολυ και σκεφτομαι οτι δεν εχω βαλω σωστα σημεια στιξης στο κειμενο και θα βγει κουραστικο οταν το διαβασω ξανα ισως μετα απο λιγο ισως αυριο ισως μετα απο 1 μηνα απο 1 χρονο... Ποσο σωστο να απολαμβανεις το ΤΩΡΑ και την καθε στιγμη,η χαρα η ευτυχια ειναι κατι πολυ απλο και μπορει να ερθει παντου και με τον πιο απιθανο η συνηθισμενο τροπο.Νοιωθω οτι κουραστικα πραγματικα δεν ξερω πως εφτασε τοσο μεγαλο το κειμενο αυτα βγηκαν μεσα απο την καρδια μου σε μια περιοδο μεγαλου πονου και στεναχωριας ,χαμενος στις σκεψεις μου στην ζωη γενικα προσπαθωντας να επιβιωσω σε αυτο που αλλοι αποκαλουν θειο δωρο εγω το αποκαλω ΜΑΡΤΥΡΙΟ/ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ αλλα μεσα σε ολο αυτο το διαρκες μαρτυριο υπαρχουν και οι φωτεινες στιγμες/περιοδοι που υπηρξα χαρουμενος που ενοιωθα ειχα στοχο και νοημα στην ζωη ...

Νικος

Fog