Zamanla bazı şeyler geçiyor ama bir insanın bıraktığı boşluk geçmiyor.

Çok mutsuzum ve değilmiş gibi rol yapamıyorum artık, bitti, tükendim.

Görmüyorsun, bilmiyorsun hatta farkında bile değilsin.

Artık kendini başka insanları düzeltmeye, iyileştirmeye adamayı bırak ve bunun gereksiz bir çaba olduğunu gör artık. Kendi hayatından çalıp başkasının önüne seriyorsun ve sonucunda gördüğün tek şey nankörlük.

"insan uzaklara gittiğinde yanında götüremediklerini yüreğinde götürürmüş."

🥰

Karşındaki insana bir şeyi anlatamama hissi çok kötü değil mi ya. Anlamasına en çok ihtiyacın olduğu insanın seni anlaması için her yolu deniyorsun, her şeyi yapıyorsun ama yok. Boşa kürek çekmekten başka bir şey değil. Resmen duvara konuşuyorum hissi.

Acaba ben sevginizi doyasıya yaşadıktan sonra harcanacak biri miyim de sevip sevip sonra da bir şeyler öne sürüp paçavra gibi atıyorsunuz?

Cesur korkak

Yazdıklarımı görmenin imkânı yok ama ben yine de yazmak istiyorum.

Çok uzaklaşmaya başladım. Arkadaşlarımdan ailemden... Hâtta kendimden bile. Her şey samimiyetsiz, sahte geliyor artık. Yakın arkadaşlık ilişkileri, o sıkı dostluklar, nasılsın soruları, seni seviyorumlar, yazdıklarım. Kendi yazılarım. İçimi sarf etmeye çalıştığım o yazılar bile sahte geliyor artık. Sanırım anlatamadığımdan, içimdekini yazıya dökemediğimden sebebi. Uzaklaştım, soğudum kendimden. Duygularım, intihar etti. Artık ne mutluyum ne de mutsuz sadece hissiz.