Tumgik
ponitenosmetipsos · 3 months
Text
Bir düşmanım var şu hayatta
Ne yazık ki o benim içimde yaşıyor.
Beni durduran bir şeyler var hep.
Uzak tutan insanlardan
Her şeyden
Ne kadar savaşsam da
Ne kadar kaçsam da
O hep benimle
En ufak bir sevgi kırıntısında bile
Harekete geçiyor
Felç ediyor
Konuşamıyorum
Hareket edemiyorum
Sanki kontrol bende değil o saaten sonra
Hayatımda düzgün bir şeyler olmasına engel oluyor
Dikkatimi dağıtıyor.
Haketmiyorsun diyor
Haketmiyorlar
Ve tek başına kalıyorum onunla
Çünkü herkesi kovduğunda biliyor başbasa kalacağımızı
Bu delirmek midir bilmiyorum
Ama bildiğim bir şey var içimde varolanı kontrol edemiyorum
Inanılmaz bir otokontrol
Bir iç sansür bir ambargo duygularıma
En doğru zamanda en doğru kişilerden kaçıyorum
Ya yanlışlıkla mutlu olursam diye ödü kopuyor.
Kaybetmekten
Yalnız kalmaktan
Başka bir şey vermiyor bana
Hüzün arıyor kendi kendine
Acıyla varolmak için içindeki hüznü taşımayı
Görev edinmişim gibi kimi zaman
Mutlu olmak kırılgan bir ruh hali benim için
Çünkü iyi olan her şey bir gün biter
Ve güzel şeylere alışmak kolaydır.
Bilmediğin bir tadı kokuyu yeri özleyemezsin
Keza insanları da
Ama bir kere tecrübe ettiğinde
Kaybetmenin acısı daha bir farklıdır
Çünkü statüko bozulmuştur artık
Eskisine göre daha kötüleşmiştir varlığın
Kendinden bir şeyler de kaybediyorsun
Her ayrılıkta her vazgeçişte her umutsuzlukta
Eski sen değilsin belki ama
Yeni olan her şey iyi veya güzel olacak diye bir şey yoktur.
Velhasıl belki de bu yüzden geçmişi özleriz
Geçmişte iyi şeyleri daha çok hatırlarız
Kötü zamanları zihnimiz söküp atar bizden
belki bizi korumak için yapar
Ama eksiklerimiz ordadır aslında
Ve herşeyin sonunda
Dönüp baktığımızda görürüz ki
Isteklerimiz bunlar mıydı?
Hayal ettiğimiz hayatta mıyız?
Bir balonun içinde sadece yaşamaya mı devam ediyoruz?
Yoksa herşeyden vazgeçtiğimiz çok mu oldu yoksa
Bilemiyorum
Umutsuz olmak istemiyorum
Ama karanlık bir zihinle işim zor
Anlatacak çok şeyim var
Fakat dinleyecek kimsem yok
Bu zehrin panzehiri de benim
Kimseden yardım isteyemem
Bu savaş benim
Kazanacak ya sa kaybedecek olan da benim
0 notes
ponitenosmetipsos · 4 months
Text
Başlayan her şey bitmeye mecburdur.
Belki de bundan dolayı ilk aldığımız nefeste ağlarız.
Çünkü biteceğini bildiğimiz bir şeye başlamışızdır.
Heyhat bundan korkmamız gerekmez.
Aslında bir uçurumun ucundan atlayıp başlarız yaşamaya
Bizim isteğimiz olmasa bile bizi dünyaya getirenler atar bizi bu uçurumdan
Yeryüzüne ulaştığımızda yine ona varmış olacağız.
Tek önemli olan havadayken ne yaptığımız
Ne yaşadığımız nasıl yaşadığımız
Kısaca kısıtlı zamanızı neye harcadığımız önemli olan
Sonuçta varılacak hedef bellidir.
Hiçbir şey bize ait değildir zaman dışında
Zaman da bizim değildir
Bizim efendimizdir
Kimse ona karşı koyamaz
En sağlıklı en uzun yaşayan canlı bile yokolur
Her şey biter herkes ölür her yaşanan geçer
Zaman tek gerçek kavramdır
Bir o kadar da soyut bir kavramdır
Anlamak güç
Kimileri dolu dolu yaşar hayatı
Kimileri bekler kimleri vazgeçer.
Fakat düserken havada duramazsın
Yapılabilecek tek şey geriye bakmamak
Çünkü düşerken geri gidemezsin
O kısım artık geçti artık bir sonraki seviyedesin
Zemin daha yakın bir nefes sonrasında
Çünkü düşüşü engelleyemezsin
Atılan bir ok gibi geri gelmez
Bu bizim evrenimizin gerçekliğidir.
Ileri daima ileri
Önemli olan bunu anlamlı kılmak
Anlam ise size kalmış
Hayatta neyden keyif alıyorsan
Neyle gurur duyuyorsan
Neyle mutlu oluyorsan
Boş bir beyaz kağıdı doldurmak gibi
Ister yırtıp at ister dünyanın en güzel resmini çiz
Sonuçta fiziğe karşı koyamıyoruz
Entropi
Nasıl var olduysak
Bu karmaşa da bir gün yok olacağız
Belki bir sonraki nefesimizde
Belki yılllar sonra
Yokoluş kaçılmaz bir süreç
Kimse zamana hakim olamaz
Böyle bir gayeye gerek de yok zaten.
Hedefe varmadan son nefesinde
Yaşadım
Güzel yaşadım
Hakkını verdim bu hayatın diyebiliyorsan
Önemli olan budur
0 notes
ponitenosmetipsos · 6 months
Text
Varmak istiyorum artik. Bu yolculuk beni yordu. Sonuna kadar gitmek isterdim elbet fakat bana bir son durak gorunmuyor. Huzur benden uzakta. Kimsenin sorumlugunu alamiyorum cunku kendimden emin degilim. Utanmiyorum bundan ancak sakinlesmek istemiyor degilim. Hayat bana bu secenekleri sundu. Ben de kabul ettim kimseyi suclayamam. Ancak bu yalnizlik belki de secimlerimin sonucu beni yoruyor. Asla bir butun olamacagimin bilinci. Entropi azizim biz parcalandik bu butun bir daha asla bir daha olusmayacak sonsuza degin. Heyhat buna da alismadik mi? Olsundu biz kendimizdik ya ona şükürdü. Ya kendin olmak yetmiyorsa hayatta? Bilemem degişmeyen tek şey değisımin kendisidir dediler. Belki de haklilar arti beyaz sakallarimla belki de ben de degisismisimdir. Ah onca inat onca karşi koyuş beki de boşunadır. Biliyorum benim zehrim kendimdedir.Belki bütün varoluşum bir hatadır. Ama öyle olsa da bu benim hayatım. Benim seçimim. Kimseyi bunu dahil edemem. Çünkü bu ben yönetmiyorum. Sonucunu bilmediğim şeye başka masumu nasıl katarım? Bu yüzdendirki belki de yalnız oluşum. Olsun be. Sonuçta bu yaşam benim. Var oldum bir şekilde. Başkalarının boyundurluğu altına girmedim. Giremem de. Bu benim hayatım. Paylaşmak istsrdim olmadı. Belki belki belki. Olasıkları hiç sevmedim. Sevemedim olmazlardı çünkü. O zaman ne getek var üzülmeye?
0 notes
ponitenosmetipsos · 1 year
Text
O kadar ümitsizim ki
Artık denemek bile istemiyor canım hiç bir şeyi
Çünkü hep aynı yere varıyorum
Ben yaşamıyorum
Uzun süre oldu benim göçüp gidişimden beri
Heyhat bedenim hala buralarda sürünüyor.
Neden niye niçin ?
Ne anlamı var ki?
Haketmiyorum mutlu olmayı
Biliyorum ki ne zaman gülsem yalan
Ne zaman en son kendim olabildim ki
Artık bıktım yeniden doğmak istemiyorum
Korkmuyorum lakin anlamsız geliyor artık adım atmak
Beni bekleyen karanlık geceler sadece
Uykusuz uzun geceler
Kendimi bildim bileli kendimde değilim
Zaman geçiyor yaşlanıyorum da artık
Hissediyorum bedenim bile benden kaçmak istiyor
Ah nefes almak bile ne zor umudun yokken
Fani dünya geçiyor işte diyemem ki
Canım yanıyor fiziksel olarak bunu hissediyorum
Beynim acıyor artık.
Bütün bunlar beni sona yaklaştırıyor
Ne için devam ediyorum ki
Ne kadar daha bu savaşı vereceğim içimde
Kimse inanmaz kimse bilmez kimse anlamaz
Sevilmedim ben hiç
Düşününce geçmişimi çıkan sonuçlar hep aynı
Ailem dışında kimse sevmedi
O yüzden belki de hep bir aile kurdum kendime
Nereye gidersem gideyim
Heyhat yalnız bir ömür nereye kadar gider
Bilemiyorum
Bilmek de istemiyorum
Bildiğim tek şey var ki
Ben bir geçmişte yaşıyorum
Ve o geçmiş artık bulunmamakta
Zamanın o evresinde hapsoldum
Belki de gerçekten o zaman yok oldum
Ancak devam ediyorum hatıralarda
Başkalarının zihinlerinde var olsam ne
kendimde olamadıktan sonra
Bu hayat çok yordu beni
Kaçamam saklanamam vazgeçemem ama
Yaşayamıyorum da
Bilmiyorum ne yapabilirim nasıl katlanabilirim hala
Bir kez bir kez mutlu olsam çok mu ?
Hiç mi haketmedim ?
Nedir bu günahlarım ki beni bu hale sokan?
Hayat devam ediyor diyorlar
Bilmem ediyor mu?
Yani biliyorum elbette daha katlanmaz acılar vardir
Ama benim de bir hayatım yok mu?
Ben bunu yaşayamadım ki
Yeniden baslamak lazım belki de
Kaçıp gitmek belki de
Fakat bilirim ki sorun mekan zaman değil
Sorun benim
Sorundan kaçamam
Kendindem kaçamıyorum
Yoruldum ah gerçekten yoruldum
Kapatın beni tımarhaneye
Bir bitki gibi yaşamak istiyorum artık
Tek derdim bir damla su ve güneş olsun
Çünkü ne istemesem zaten olduramadım
Olmadı
Asla keyfini alamadım
En mutlu olduğumu sandığımda bile karanlık çöktü içime
Kurtulamadım
O yüzden ki beklemiyorum kimseden bir şey
Biliyorum ki asla gerçekleşmeyecek
Aptal bir adam değilim keşke öyle olsaydım
Insanlar sevmez beni
Takmadığımı düsünürdüm hep
Oysa bunun bir çaresizlik olduğunun farkına vardım
Bu bir savunma mekanizması
Zihnim benden zeki
Bunca yıl biriktirdiklerim yaşama bir yerden tutunmak için çabalıyor
Ama enerjim kalmadı
Bir sonraki güne devam edebilir miyim bilmiyorum
Devam etmeli miyim ondan da emin değilim
Yani ne degisecek ki olumlu olarak
Her şey kötüye bir adım daha yaklaşırken
Iyi insan olmak zor azizim
Denedim şerefli bir hayat sürmek istedim
Diğerlerine örnek olmak istedim
Onlardan farklı olmak daha güçlü olmak belki de
Inat ettim bir noktaya kadar geldim
Ama bilmiyorum bu bir başarı mı?
İçimdeki savas bitmeden asla bir olamayacağım
Kimseyi de bu savaşa dahil edemem
Bu alabileceğim bir risk değil
Tükendim dayanamıyorum artık
Ancak yardım da istemiyorum
Çığlık atsam kimse duymaz
Belki şerefli bir son yazmam gereklidir
Çünkü karanlık beni kaplamadan tamamen kaçmam lazım kendimden
3 notes · View notes
ponitenosmetipsos · 2 years
Text
Neden korkuyorsun ?
Neyin var ki kaybedecek?
Kendini kaybettiğin şu dünyada.
Kaçıyorsun mutluluktan
Sebebi başkalarının düşünceleri değil.
Kendini layık görmemen.
Bana acımasız diyemezsin biliyorsun
Ben sadece gerçekleri söylerim
Gerçekten bilmiyorum nasıl bu hale geldin?
Hiç değişmediğini düşünüyorsun.
Belki de değişmedin
Fakat buydu belki de hatan.
Yanlışların senin yanlışların.
Kimseyi suçlayamazsın.
Kaçamazsın saklanamazsın kendinden.
Gözlerinu kapattığında yok olmuyor bu dünya.
Yükünü kimseyle paylaşmıyorsun.
Sınırların var ve onları bir hudut gibi koruyorsun.
Evet biliyorum geçmişteki denediklerin
Acıdan başka bir şey getirmedi sana.
O hüzün bulutu bir gecede oluşmadı.
Inancın yok isteğin yok güvenin yok.
Bazen yalnız olduğunu düşünüyorsun insanlar arasında.
Ama kaçmaya çalışırsan insanlardan
Nasıl ulaşabilirler ki sana.
Uykusuz gecelerin yine geldiği bu mevsim.
Hep kötü şeyler olacakmış gibi tetikte olmaktan yorulmadın mı?
En güçlü hep sen olamazsın.
Kimse olamaz.
Yenildin toparlandın yine yenildin.
Ama vazgeçmedin zaten bu değil mi en büyük kozun.
Asla pes etme.
Kim ne yaparsa yapsın.
Heyhat kimseyi böyle yaşamaya zorlayamazsın.
Kimseyi hayatla olan bu savaşına dahil edemezsin.
Bundandır belki de hep yalnız oluşun.
Sen kayıp vermek istemiyorsun.
Ama kayıp vermeden kazanılmaz.
Hiç bir şeyi kaybetmedigini düşündüğün zaman bile
Zamanın kendisini kaybediyorsun.
Devam etmek yaşamakla aynı şey değildir.
Öylece duran bir taş da bir şekilde devam eder var olmaya.
Ama bu taşı yaşıyor yapabilir mi?
Onun bir canı olduğunu savundurabilir mi?
Ki evrende her şey hareketle var olur
Ve yine her şey eylemsiz kalmak ister.
Mevcut durumunu korumak ister.
Bu durum insanlar içinde geçerli.
Komforumuzu bozmak istemeyiz.
Çünkü alışılagelmiş olan kolaydır.
Neyin nasıl sonuçlanacağı biliriz.
Bu da bizi tembelliğe iter.
Ama bu statiklik içinde gerçekten yaşamış mı oluruz?
İçinde bulunduğumuz durum bizim hayatımız olsa da.
Gerçekten bir dolu dolu bir yaşam diyebilir miyiz?
Bilmiyoruz ve bilmediğiz şeyler inan bildiklerimizin yanında bir zerre.
Karanlık bir evrende uzakta görünen bir ışıltı
Yine de ertesi güne uyanıyoruz işte.
Var olma çabasında yine nefes alıyoruz.
Kimi zaman daralsak da bir şekilde devam ediyoruz.
Ancak yaşamak bu mu emin değilim.
Geçmişe baktıkça iyi ki dediğin şeyler çoğunluktaysa
Ve vicdanın rahatsa yaptıklarından.
Devam edebilirsin bir şekilde doğru olduğuna inandığın yola.
Çünkü milyarlarca insan senden farklı değil inan.
Kimsenin bir gün sonrası hakkında en ufak fikri yok.
Korkunç gelse de öyle.
Önüne ne geleceği senin yaptıklarına bağlı
Buna ne isim verirsen ver
Din de inanç de karma de farketmez.
Hiçbir aksiyon geçmişten ve gelecekten bağımsız değil.
Yaşadıkların bulunduğun andaki seni oluşturdu.
Ve yaşadığın her an ise geleceğini oluştuyor.
Attığın her adım yoluna dizilen bir taş aslında.
Bazen töközlesen de geçmişe takılı kalsan da.
Bir sonraki gün orada ta ki her şey senin için sonlana değin.
Ki o zaman bile bizim bilgimiz dışında
Ve bunu bilememize imkan yok
Sonrası senin sorumluluğunda da değil zaten.
O zaman neden korkuyorsun?
Neyin var ki kaybedecek?
0 notes
ponitenosmetipsos · 2 years
Text
Beni bırakın kendime. Bilinmezliğime. Ah bu akılsız kafam asla düzelmeyecek. Unutamayacak kayıplarını. Unutamayacak geçmişini. Çok doldum yine kusmam lazım satırlara. Olmuyor be. Ben mi hatalıyım insanlar mı normal demekle bir ömür geçti. Başka zamanın insanıyız işte uyamıyoruz bu düzene. Mutlu olamıyorum. Üstüme öyle bir sinmiş ki bu zehir geçmiyor geçiremiyorum. Korkmuyorum üzülmüyorum vazgeçmek hiç zor olmadı benim için. Çünkü benim hayattan vazgeçişimin üstünden çok geçti. Anlatamam insanlara anlamazlar. Sadece bana kalan başkalarının mutluluğu. Yanlış anlamasın ben anca bundan huzur bulabiliyorum artık. Benim için bütün gemilerin bu limanı terkedeli çok oldu. Kimseye yanaşmak istemiyorum çünkü benim getireceğim anca karanlık. Kimsenin bunu hakketmediğini hissediyorum. Bu yüzden ki kaçıyorum hep, ne kadar yakınsam bile kimse bilmiyor içimdekileri. Bilmeseler daha iyi zaten.
0 notes
ponitenosmetipsos · 2 years
Text
Kış benim mevsimimdir. Efsununa dalıp giderim beni bana hatırlatır. Yine geldi çattı kapımıza. Derin uykusunu da yanında getirdi. Kaç sene oldu bilmiyorum. Kaç sene daha böyle gider ondan da emin değilim. Bilmediklerimin yanında bildiklerim zerreden hallice. Olsun cahillik de güzeldir tabi. Keşke bazı şeyleri hiç bilmeseydim de daha da cahil kalsaydım. Üzgün değilim mutsuz değilim heyhat mutlu da değilim. İçimde bir kara delik her şeyi yutmuş. Belki de artık hissetmiyorumdur. Bu iyi bir şey mi emin değilim. Oysa her şey farklı olsun istemiştim. Ben bunların hiç birini istemedim. Hiç bir şey istediğim gibi olmadı da zaten. Artık içimde istek var mı herhangi bir şeye karşı ondan da emin değilim ya. Fakat böyle olması gerekti. Madem yapılacak bir şey yok öyleyse düşerim yine yollara sürerim atımı. Kaos benimle gelir bak ondan eminim bensiz yapamaz. Zaten ne yapabilirdim ki ? .
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Ah dostlarım uzun zamandır sizden kaçıyordum. Ama işte yaz bitti. Yeniden giyelim mi hüznümüzü? Yeniden inanalım mı ? Sizin hala inancınız kaldı mı aynı hikayeyi yeniden okuyacak kadar? Eğer cevabınız evet ise ben üşenmem yeniden yazarım o hikayeyi. Sonunu biliyorsunuz biliyorum. Fakat zaman geçer be işte geçmez mi? Şimdi bu kadar uzakta kendim de uzakta bekleyecek hiç bir kimse kalmamışken çıkar gelir mi biri? Çalar şu kapım ? Bilmem. Neyi bilebildim ki bunu bileyim. Zaten ben kimseyi beklemem. Kimseyi aramam. Olacak olan olur zaten. Yanlış anlamayın kaderime teslim olmuş değilim hala. Ama o kadar da istekli değilim mücadele etmeye. Heyhat ben savaşmasam bile beni buluyor bu savaşlar. Her nefes alışımda içimdeki kavgalara karışıyorum. Olsun be içimde istekleri kadar savaşsınlar. Zaman geçiyor duvara bakıyorum. O da bana bakıyor. Ses yok çıt çıkmıyor. Yalnızlıktan korkmasam da içim ürperiyor bazen. Bazen anlamsızlaşıyor her şey. Diyorum ki kendi kendime burada ne yapıyorum ben. Neden buradayım? Hatta bazen kim olduğumu hatırlatıyorum kendime. Ama bunu ben istemedim mi? Kaostan kaçtım. Fakat kaos benim içimde zaten istersem en ücra köşeye kaçsam da yanıbaşımda... Hava kararıyor yine. Son bir nefes alayım diyorum pipomdan. Sonuçta en yakın arkadaşım o başka kimle böylesine yakınım ki. Ah ne diyordum evet kaos. Kaosun kuralı yoktur. Ne yapacağı ne zaman yapacağı belli olmaz. Belki de ben kaosumdur. Hem düzen kime ne getirmiş ki sıkıcılıktan başka. Düzene hiç ayak uyduramadım bu güne kadar. Bundan sonra da aramızın düzeleceğini düşünmüyorum. Olsun be herkes aynı şeye inanacak diye bir şey yok. Düzen içinde olmak isteyen olsun. Ben onlardan değilim. Anlamsız düşüncelerimin bir tutsağıyım ben. Onlardan kaçamam kendindem kaçamam. Hüznüm vardır her gece her kış üstüme çoker bir ağır yorgan gibi. Saklanamam kendindem.
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Ah dostlarım uzun zamandır sizden kaçıyordum. Ama işte yaz bitti. Yeniden giyelim mi hüznümüzü? Yeniden inanalım mı ? Sizin hala inancınız kaldı mı aynı hikayeyi yeniden okuyacak kadar? Eğer cevabınız evet ise ben üşenmem yeniden yazarım o hikayeyi. Sonunu biliyorsunuz biliyorum. Fakat zaman geçer be işte geçmez mi? Şimdi bu kadar uzakta kendim de uzakta bekleyecek hiç bir kimse kalmamışken çıkar gelir mi biri? Çalar şu kapım ? Bilmem. Neyi bilebildim ki bunu bileyim. Zaten ben kimseyi beklemem. Kimseyi aramam. Olacak olan olur zaten. Yanlış anlamayın kaderime teslim olmuş değilim hala. Ama o kadar da istekli değilim mücadele etmeye. Heyhat ben savaşmasam bile beni buluyor bu savaşlar. Her nefes alışımda içimdeki kavgalara karışıyorum. Olsun be içimde istekleri kadar savaşsınlar. Zaman geçiyor duvara bakıyorum. O da bana bakıyor. Ses yok çıt çıkmıyor. Yalnızlıktan korkmasam da içim ürperiyor bazen. Bazen anlamsızlaşıyor her şey. Diyorum ki kendi kendime burada ne yapıyorum ben. Neden buradayım? Hatta bazen kim olduğumu hatırlatıyorum kendime. Ama bunu ben istemedim mi? Kaostan kaçtım. Fakat kaos benim içimde zaten istersem en ücra köşeye kaçsam da yanıbaşımda... Hava kararıyor yine. Son bir nefes alayım diyorum pipomdan. Sonuçta en yakın arkadaşım o başka kimle böylesine yakınım ki. Ah ne diyordum evet kaos. Kaosun kuralı yoktur. Ne yapacağı ne zaman yapacağı belli olmaz. Belki de ben kaosumdur. Hem düzen kime ne getirmiş ki sıkıcılıktan başka. Düzene hiç ayak uyduramadım bu güne kadar. Bundan sonra da aramızın düzeleceğini düşünmüyorum. Olsun be herkes aynı şeye inanacak diye bir şey yok. Düzen içinde olmak isteyen olsun. Ben onlardan değilim. Anlamsız düşüncelerimin bir tutsağıyım ben. Onlardan kaçamam kendindem kaçamam. Hüznüm vardır her gece her kış üstüme çoker bir ağır yorgan gibi. Saklanamam kendindem.
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Bazı şeyler zamanında güzel. Geçip gidince o zaman pek anlamı kalmıyor. İnsan isteğini heyacanını kaybediyor. Bıkkınlık çöktürüyor içimize yanlış zamanda bulunan mekanlar, yanlış zamanda karşımıza çıkan insanlar. Ya doğru olanlar onlar gerçekten doğru mu ki? Hayat gariptir. Hep süprizlerle doludur. Kimileri bunun farkında değildir. Oysa her gecenin sonu aydınlıkla biter. Geçmeyecek sanılan karanlığın üstüne doğar güneş bütün gücüyle her seferinde. Biz umursamayız çünkü bu bizim için sıradanlaşmıştır. Ama ya doğmasaydı bir gün ? İşte o zaman anlardık bize alışılagelmiş olanın yüceliğini ? Biz alışmaya meyillizdir hep. İnsanoğlu kaybedince anlar her şeyin değerini. Mahrum kalanlar anlar o gün ışığının önemini. Yadırgamıyorum kimseyi ancak zamanında anlaşılmıyorum genelde ben de o şafak gibi. Ne zaman olmasam o zaman farkediliyorum. Önemli olduğumdan değil belki de hızlıca sıradanlaştığımdan böyledir. Kırgın da değilim kimseye. Hem ne önemi var bir nefeslik ömrümüzde bunları düşünmeye? Ama ben yorgunum. Yalnız kalıp dinlenmeye ihtiyaç duyuyor bu ruh. Çünkü anca o zaman anlayabiliyorum ben de neyin önemli olduğunu. Bir düzendir tutturulmuş giden. Oysa her türlü düzene aykırıyımdır. Bu demek değil ki ben istemiyorum kendimi düzenimi kurmayı. Ama nasıl olacak bilemiyorum. Göçebe ruhum stabil bir hayata uygun değil. Bu da sisteme uymuyor. Kalıplar her yerde herkes için kalıplar var. Bu kalıplar kısıtlıyor zincirliyor bizi. Kırdım çoğunu inanın yine de yeterli değil. Bir çoğu için hayat çok net. Her ne kadar anlasam da basit şeyler de bulunan huzuru daha fazlasını görmeyi istemek suç mu ? Belki de bundandır genelde yalnız kalmam. Halimdem mutsuz değilim yanlış anlamayın. Ama beni de böyle kabul edin. Kalıplarınıza sokmaya çalışmayın. Ben de istemezdim böyle olsundu. Heyhat insan değişmiyor işte... Onca yıl sonra bana geldiklerinde buradayım hala ben. Ama bilmiyorlar ki benden vazgeçtiklerindeki zaman dilimindeki kişiler değiller onlar. Kafanızı karıştırmak istemem ancak siz değiştiniz. Belki de normal olan buydu. Fakat benden istemeyin bunu. Çünkü yaşadıklarımı bilmiyorsunuz. Belki de ben de sizin yaşadıklarınıza hakim değilimdir. Yine de geçmişte verdiğimiz kararlar, kararlarınız bizi bu noktaya getirdi. Her şeyden kaçar insan mekanlardan insanlardan duygularından... Fakat geçmişinden kaçamaz. Ben kaçmadım burdayım hala. Bu demek değik ki sizin sığanağınız olayım. Zamanızda açılan bütün yaralarınza merhem sarayım. Benim de yaralarim oldu kapanmayan ama kaçmadım ben onlardan. Dagladım hepsini bir bir. Ve işte daha güçlü daha kararlı olarak burdayım. Peki siz hala yanımda mısınız ?
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Insanlar bos bir ham madde olarak dogar
Zamanla bicimlenirler
Bu süreç kişinin kendini var etmesidir
Bütün varoluşu budur
Bizi biz yapan nedir?
Karakterlerimizin vucud bulmasina buna baglidir
Maddi bir durum degil bu
Soyut kavramlari insanlar vareder
Göremediğimiz her şey
Bizim hayal gücümüzden ibarettir.
Kaygılar korkular
Mutluluklar aşklar
Her şey içimizde var olan.
Bahsetiğimiz bu şekillenme sürecinin parcasıdır.
Ne isen o sun
Biriktirdiğiniz bütün anılar
Bizi biz yapar
Ve bütün yaşanmışlık içinde
Bizim en çok yaşamayadıklarımız
En çok hayal kırıklığını oluşturur
Bu kırıklarsa bize batar
Batan her kırık bizi parçalar
Zamanla olusturduğumuz her şeyi parçalar
O kadar parçalar ki
En başa dönmeye çok yaklaşırız
Artık bir bütün değilizdir
Hiç olmamış gibi
Orda değilmişiz gibi bütün bu zaman
Bütün olduğumuz o madde
Aslında bir parçalar bütünü bir kütle haline gelir
Tamamen birbirin içinde ama eksikleri bulunan bir parçalar bütünü
Çünkü her kırıldığımızda bazı parçalar değişir
Artık tam olarak bir bütün değilizdir
Yani bütün olan şey eski biz değilizdir.
Ama yine de bir olmak isteriz
Kendimiz olmak
Bunun içinse yeniden arayış içine gireriz
Bütün parçalarımızı toplamaya çalısırız
Kimilerini başkalarından bulmayı deneriz
Başkalarıyla bağlantı bu yüzden kurarız
Kimilerine ise daha fazla bağlanırız
Bu bağların artması
Bizim aşık olmamıza sebep olur
Çünkü aşk bir olma çabasıdır
Var olmaya ben burdayım demektir
Bir kanıttır var olduğumuza dair
Ve bir olmak yeniden
Bu kez iki kişinin bir olmasıdır
Eskisi gibi olmak mümkün değildir
Fakat yeniden bir bütün haline gelmektir
İşte o zaman var oluşumuzun bir değeri vardır
Ama bu herkes için çalışmıyor ne yazık ki
Kimileri bu bütünler topluluğunda
Tek kalmak zorundadır
Kalabalıklar arasında yalnız kalmak
Bu yalnızlık ki hayal kırıkların
Derin kesitlerinin sonucudur.
Bazı yıkımlar
Bazı yaralar
Bazı çöküşler
Yeniden kendimizi oluşturma çabasındaki bizleri
Yeni başa yöneltir
Her seferinde
Yeniden bir başkası oluruz
Her birleştirdiğimiz zamanlar ve hisler bütünü
Bizi başka bir biçimde birleştirir
Yani değişimimiz devam eder
Her gün yeni birisi oluruz
Gün icinde yaşadığımız
Hissettiğimiz her şey
Değişimimizde bir parça bulur
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Ben üzgün
Mutsuz
Çünkü hayatınız boyunca
Kısa bu durumlar etkilemez
Çünkü hayat bunlardır
Hata yapmaktan
Ama yapınca da özür dileyen biri de
Denedim farklı yaptım
Asla
In everynight I feel like drowning
Even though still here I am
With my memories and past
Feel like everthing so fake
And I dont want to live in present
In past more things feel me alive
Present me dont like so much thing
Most of time he feel burden inside of him
He is not sad
Beacuse if you are with you carry your burden with you everywhere
Thats small time sadness not affects you
Cause you dont care to the small thing small things
When your life is burden to you
He never scare of making mistake
But even he did
He never accepted and said sorry for them
He just tried new things with their own kind mistakes
After all his life was a miskate
He never gave up
Not eaisly only
Literally never gave up even it is hard
Still here I am
With my past and my future
I am the present
Because life is a present for us
Even we dont like it
Its a present you cannot just throw away so eaisly
That storm pouring so much unhappiness on me
Feel like I am drowning
I am just try to find something holding to hold on
Like in past some place some people some targets
Nothing making any sense
Always asking myself why why why ?
Why to bother some much
If everything is meanless
So I just waiting
Waiting to something to happen
And wake me up on this waiting
I wait so much even
Forgot to that what was
I was waiting
Ah remember life
Life I never lived entriely
In that time on waiting
So much thing has been happened already
And miss most of them
Because I wasnt here
I was trapped in past
Tralled was wrong world
I prefer the lived in past
Because only in past
I could know
What will going on future
So I wont be suprises anything
I could know when it will hurt me
And will stay in my darkness
But you dont know what going on at present
So that why dont like the life like what it is
Sometimes
I feel like Im living just for end of the expriment
I feel like a scientist waiting for results
Like waiting one series other episodes
Even you dont like you will wacth for sure
Because you are curios about the next
Whats will be change ?
Is your chacter will be alive
Even he did
Are you still could be love him like you did in past ?
That why I m still here
Understand all of this like englightment to me
But I cannot share this to anyone
Because they maybe will believe Im crazy
No I am not
You all crazies
Dont start me about what is normal thing
But still I fell diffrent
And feel like drowning every sleepless night
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Sonunu bile bile
Yine girdim bu yola
Bir kere yandi benim gönlüm
Düzelmiyor bir daha
Küllerim dalgalanıyor havada
Her seferinde inanmak aynı yalanlara
Sona bir adım daha yaklaştırıyor
Boğuldum bir kere daha
Tek gitmeyecektim bu karanlığa
Ne değişti ?
Yaptığım şeyler için hesap verebilirdim
Ancak bir kalbi daha karanlığa boyadım
Ah asla olmuyor
Ben sevmeyi bilemedim
Yaşamayı bilemedim
Oyunlarınızı anlamadım
Insanları anlamadım
Niye niye böyle olmalıydı
Gözyaşım akmadığından mı?
Size söylemediğimden mi acılarımı?
Neden bu kadar acımasızsınız?
Kalbim yandı bir kez daha
Her seferinde bu kez farklı olacağına inanmak mıydı suçum?
Ah olmuyor işte
Ne anlatabilirim ki
Bazı şeyler değişmiyor
Ben değişmiyorum
Oysa bu kez bu kez farkĺı
O kez hiç farklı değil oysa ki
Sadece farklı bir yol
Sonu o kadar ayni ki
Artık şaşırtmıyor
Keşke şaşırtmadığı gibi acıtmasada
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Ah kader utanmiyor musun ?
Yetmedi mi benle oynadığım
Dilsizim ben sevdiğıme
Bilmez misin bunca yıllar sonra bile ?
Yaram derin
Hüzün olmuş kan kardeşim
Yetmez mi
Bütün bu açılar
Her gidişi yaralar beni
Dert olur içime
Oysa bilmez neler çektiğimi
Tanımaz beni
Ah insanlar neden neden?
Hiç anlamazlar
Bu kadar mı kalın zırhım
Kanarken için hiç mi farketmezler yaralarımı?
Yoksa bu dumanlar mı saklar beni benden
Benim umutların
Benim aşkım hep mi yalandır?
Yaşadıklarım niye bilinmez
Neden neden neden
Çıldırmak işten değil
Her şeyden vazgeçtim ben
Bütün suçlarımı kabul edip
Razı geldim bu sürgüne
Ama neden kalbimdeki bu sürgün yeniden
Ne zaman ah Alllahım ben varıcam kendime.
Illa sana mı varmam lazım huzuruma erişmek için
Ben yandım bu dünyada
Bir de senle mi yanayım
Ah canım yanıyor
Kalbim ağrıyor
Her giren biraz daha yok ediyor içimı
Boşluk boşluk
Kalmadı içimde ne heyecan
Ne istek
Her şeyimi aldılar
Soyulmuş bir ruh sarmalanmış bu bedende
Yine de devam ediyorum yaşamaya
Ama yetmez mi hala ?
Bırak da huzur bulayım artık
Çok acılar çektim
Hiç anlatmadım
Hiç paylaşmadım
Yok ettiler beni
Yaraladılar
Kanattılar
Gıkımi çıkartmadım
Ama yetmez mı?
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Iyi şeyler bekletmez insanı
Bir anda oluverir
Eğer olmuyorsa
Bil ki o şey iyi değildir senin için
Ummak üzer
Beklentiler daima üzer
Sonuçlar değil
Sebepler üzer hep
Kaçamazsın onlardan
Ne kadar bıksan
Ne kadar uzaklaşsan
Onlar hep orada olacaklar
Asla anlayamayacaklar
Bir kere kırılan kalbin
Bir daha düzelmeyeceğini
Gecenin üçünde dördünde beşinde
Anlamı yok
Kimse için
Hüzün
Keder
Gurbet
Farketmez
Kimse bilmez
Kimse görmez
Kalbin çıkacak gibi olsa da
Kimsenin umrumda olmaz
Neden niye niçin?
Yetmez mi ?
Çekilen bu çileleler başka bir hayatın cezası mı?
Bu kadar soru işareti fazla değil.mi bir hayat için?
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Kal diyemedim
İçimden bir şeyler koptu
Ummak istemiyorum
Düşünmek istemiyorum
Ben beklemek istemiyorum artık
Sadece sadece seni yanımda istiyorum hep
Yalnızlık değil sebebim inan
Insansız da yaşarım ben
Ama sen başkasın
Sen anlat ne istersen
Ben dinlerim
Sen anlat
Ben güzel gözlerini izlerim
Lütfen bana yanılmadığımı kanıtla
Bir kez olsun umutlar gerçek olsun
Keşke hiç gitmesen
Gitmesen de aklımda seninle gitmese
Rüyalarımda kalmasan bütün geceler
Uzun zamandır böyle olmamıştım
Ben artik şarkı dinlemek değil
Şarkı soylemek istiyorum
0 notes
ponitenosmetipsos · 3 years
Text
Duyanlar
Yine ürperdi içim Bu olmalıydı Onlarca his içinden Yine seni hissetmemeliydim Gözler görüyorum yine Aklımdan çıkmayan Sesler duyuyorum Hep aynı şarkılar aynı şarkılar Ve şimdiden alıyorum o kekremsi tadı ağzımda Belki belki diyorum Bu kez farkli olur Inanmak istiyorum Yenilsem de savaşmak istiyorum Onu istiyorum Eski günlerdeki gibi Sanki hala yaşıyormuş gibi Gelecek umrumdaymış gibi Onu istiyorum Ah çok mu şey istiyorum? Yıkıntıların arasında Umudum yokken hiç Yükselen bu ateş Beni ne kadar canlı tutacak Bu büyük bir karar Onlarca açmazın içinden Kazanılır bu kumar Denemeden nerden bilebiliriz? Kumar işte bunun adı Şans bütün ihtiyacım Hiç bir zaman yaver gitmese de benden Güvenilecek neyim kaldı başka? Lütfen Lütfen yanımda ol Duyanlar! Varsanız dinleyim sesimi Yardım edin bana Yok edin teredütlerimi Cesaret eylelin hepsini Yıkın bütün endişelerimi Kuşatın bütün kalbimi Ben hazırım yıkmaya bu duvarları Teslim olmaya bütün gücümle Gerekirse yenilmeye Kaybetmeye bir kez daha her seyi Unutmadım elbette çektiğim acıları Fakat bir kerecik olsun Benim istegim kabul bulsun Onu bana Beni ona eyleyin
0 notes