ağzımdan burnumdan yalnızlık akıyor.

çok yalnızım her şeyi tek başardım diyenin bile yanında hiç yoktan yere 2-3 kişi var ya ben? ben gece sokakta yürürken bile kendi gölgem benden uzak duruyor bırak zor zamanımda birine sarılmayı destek almayı kendim bile benimle konuşmuyor sanki bütün evren toplanmış da karşıma geçmiş bir zehir gibiyim sanki herkes düşman olmuş, her köşe başında ölürüm kimse dönüp bakmaz, bir anda ortadan kaybolsam kimse fark etmez tercümesi zor bir şeye dönüştü yaşamak gidecek hiçbir yerim kalmadı.

Henüz deneyimlemediğimiz gerçekler var

Nasıl bir kadınmışım hiç sevilmemişim. Tek başına var olma savaşını veremiyorum artık

nasıl bir adammışım hiç sevilmemişim, bir yerlerde tek başına vâr olma savaşı vermişim, en kötü zamanlarımda tek başıma kıvranıp durmuşum da bir gün bile pes etmemişim.

Aynı yerden çok kez kırılmışız

aynı yanlışa takılıp kalmışız aynı yerden çok kez kırılmışız

Ben sana küs veya kızgın değilim. Kırgınım..

Kellylee Evans - And So We Dance (Stromae Cover) | Sofar New York 

   Elma kokulu çay ve yorgunluğum, gece yürüyüşlerinden birine çıkmak istiyorum. Gelsene, sokak lambalarından kaçan köşelerde gülümseriz birbirimize. Şehrin diğer bir köşesinde, bir masa toplanmış arkadaşlara bu şarkı, gençliğimize. 

Çatılardan düşmekte kediler kediler kediler. O mesafe öldürmez dediler dediler dediler.

Koridorun sonundaki duvarda asılı portreyi aşırı bulanık görüyorum, tabloda oturan ihtiyar, ayaklanıp sikini gösterse, utanamam. Çünkü göremiyorum.

“Keşke dedim, Ateşten, yazıdan önce insanlığı bulsaydılar.”

— Batuhan Dedde

Kendi elimde biten dikenlerle tenimi kaşıyorum. Keşkelerle de o dikenlerin yaralarını kapatıyorum. Yürüyen bir keşkeyim bu evrende.

Uzun süre kendimden haber alamadım, endişeden, tedirginlikten ve buna benzer bir sürü histen.

“Şizofreni ya da bir ateist değilim. Aksine, en son doğduğum gün gördüğüm babam gibi severim tanrıyı. Sadece, insanların bu kadar çok yüzüme gülerken, arkamda lunaparkları kıskandıracak dolaplar döndürmeleri, o palyaçoların insanlar yüzünden tütüne başlamaları ve her gün yüzüme çarpılan onca gerçek, beni çılgına çeviriyor. Ve tanrının, bütün bu olanları, onca duaya, onca göz yaşına rağmen öylece izlemesi, bu maçın daha baştan rakip takıma peşkeş çekildiğini gösteriyor. Belki yağmur sandığınız şey, biz acı çekerken tanrının bulutlara yaslanıp yediği çekirdeklerin kabuğudur, kim bilir.”

—

Batuhan Dedde,

Rasyonel Şizofreni

Kabalık etmek istemem ama belki sana sivil hayatımda da aşığım. Aynı zamanda karanlıktan korkuyorum. Senin de siyah bir tarafın var. Göremiyorum.

ve sevgilim ben, koynunda cehennemden cennete geçiyorum.

Doğup büyüyüp aşık oluyoruz sonra ölüyoruz bu kadar.