her şey bir anda yokuş aşağı gitmeye başladı ve ben durduramadım

don't you ever hesitate to lose me? because i do.

Saat 04.52

Anlatamamak bir paradokstur. Çözdüğünü sandığında bile kendi içinde bunu nasıl çözdüğünün hesaplaşmasını veremezsin. İçindeki huzursuzluktan rahatsız olduğun yalanını o kadar çok söylersin ki kendin bile ikilime düşersin. Bir kez anlatamadıysan bir daha hiç anlatamazsın. Ömür boyu çığlık atmaya çalışsa da sesi çıkmayan bir yarayla yaşarsın.

"Unutmadım aramızdaki beceriksiz dili. Dünya yordu bizi. Benim de söyleyemediklerim var. Hiç söyleyemeyeceğim onları belki de. Uzun bir yolu geliyoruz seninle, yolu geldikçe anlıyorum ki, biz, bu dünya üzerinde yürüyemiyoruz bile. Ama bir yer var, biliyorum, her şeyi söylemek mümkün. Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum. Anlatamıyorum."

"Unutmadım aramızdaki beceriksiz dili. Dünya yordu bizi. Benim de söyleyemediklerim var. Hiç söyleyemeyeceğim onları belki de. Uzun bir yolu geliyoruz seninle, yolu geldikçe anlıyorum ki, biz, bu dünya üzerinde yürüyemiyoruz bile. Ama bir yer var, biliyorum, her şeyi söylemek mümkün. Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum. Anlatamıyorum."

Hiçbir şey hissedemiyorum. Dün kuzenimin komada olduğunu duyunca da hiçbir şey hissetmedim bugün de hissetmiyorum. Ve hissedemedikçe silikleşiyorum. Soluyorum. Keşke uğruna savaşacak bir davam, kan akıtacağım bir kavgam, harap olacak bir derdim olsaydı. Çünkü böyle, bomboş bir şekilde, sabahları yataktan bir türlü kalkamayıp kalkınca da hiçbir şey yapamayıp öylece duvarı seyrediyorken yaşayamıyorum. Yaşamıyorum. Nefes almayı sürdürüyorum ama bu hayattan en ufak bir keyif almıyorum. Keyif almayı geçtim üzülemiyorum bile. Artık hayatımda iyi ya da kötü, hiçbir şey olmuyor. Bu boşluğun içinde sağa sola savruluyorum. Gelincik gibi dağılıyorum rüzgarlarda. Berfin gibi en kara kışa dayanıp tüm zorlukları atlatırken güneşi gördüğüm an ölüyorum. İsteğime kavuştuğum an soluyorum. Ben Berfin kadar cesur değilim. Güneşi gördükten sonra olacaklara ve olmayacaklara hazır değilim. Ama böyle bir hayat sürdürmeyi de kabullenemiyorum. Sevmeden yaşayamıyorum. Annemi göremeden öleceğim diye çok korkuyorum.

Ölüm öyle garip bir şey ki... Belki de sadece 10 adım uzağımda. Belki bu son 6 dakikam, belki 2 şarkılık zamanım kaldı, belki o kadar bile değil. Ne zaman öleceğimi bilmediğimden o son mektubu yazamıyorum haliyle. Keşke bana bir şans verilse. Son günün bugün deseler, ne istiyorsan yap. O zaman o mektubu yazar, herkese sarılır ve son kez her şeyi kurtarırdım. Ruhumu gömdüğüm banka giderdim, güneşi izlerdim. Gölgeme razı olurdum. Ve seni son günümde bile beklerdim.

Buraya doğru düzgün bir şey yazmayalı 1 yıl 3 ay olmuş. 1 yıl önceki kendime baktığımda görüyorum ki aslında şu anda olduğum kişinin zayıf bir yansımasıymışım. Sadece daha karamsar daha güçsüz daha melankolikmişim. Bunları böyle söylemek, söyleyebilmek artık o kadar kolay ki. Kimsede kendimi aramıyorum. Başta kendimi olmak özere kimseyi bir kılıfa da sokmuyorum. Özel malzeme diye bir şey yokmuş meğer. Özel olmasını istiyorsun ve oluyor. Olmayan şeyler de canımı pek sıkmıyor. Geçmiş artık tarih, gelecekse bir bilmece ama bugün, bize verilmiş bir hediye. (That's why they call it present:) 30 yıl mağarada oturmam gerekse bile kim olduğumu bulup iç huzura kavuşacağım. Ve gelecekte eğer aynı karamsarlığa yeniden düşersem diye bir not: Seni buna kim inandırdı bilmiyorum ama izler iyileşir. İzler değil yaralar iyleşir diye karşı çıkacaklar. Bırak öyle sansınlar. İzler iyileşemez belki ama solup kaybolabilir. Hikayen mutlu başlamamış olabilir ama önemli olan senin bugün "kim" olmayı tercih ettiğindir. Unutma, iç huzurun varsa her şeyi yapabilirsin.

Visions of Gideon çalmaya başladı bile... müthiş bir filmdi özellikle bu sahnesi o kadar içtendi ki ağladığımı sonradan fark ettim. Oyunculuklar çok başarılıydı ve başta sonu olmak üzere tüm senaryo sağlam, gerçekçi ve sadeydi, bu yalınlık beni çok etkiledi. Elio ile de çok ortak yönüm olması beni hem karaktere hem filme bağladı. Terk edilmediğin halde terk edilmiş hissetmek... daha iyi anlatılamazdı. O telefonu ve kışı bekliyorum çünkü biliyorum. Beklediğim o haber bir gün gelecek ve ben de tıpkı Elio gibi yaşayamışlığımıza hayıflanacağım. "Sadece yanında olmak istedim." "Eğer yapabilseydim, seni öperdim." "Beni adınla çağır ve ben de seni adımla çağıracağım."

Call Me By Your Name (2017) dir. Luca Guadagnino

The Tree of Life (2011) dir. Terrence Malick

Susmalarda saklı sevmeler. Bu sessizliği iyi dinle. Bu sessizlikte bir şehir bileklerini keser de, yine tek kelime edemez sevdiğine.

The world is on fire and I love you, I love you