kaelanmikla
Kælan Mikla
Gloomy Poetry Punk from Iceland
13 posts
Don't wanna be here? Send us removal request.
Last Seen Blogs
robbersxcity
No Control
on7u
STARGIRL
urtrashgyal
kiki
poetbychoice
Writing, Whatever
vediamma
friend mom
Text
Lítil Dýr II
Leyfðu mér að vera vond.
Voðalegur hamagangur er á þér.
Reittu upp reiðina, springdu
og spurðu svo:
“hvað amar að mín kæra, meyja
tilfinninga, óróleika, óstapíla, þyngdarlögmál,
undirmeðvitundarinnar.
Skapstyggi andskoti,
rífðu aðeins fastar í hárið á mér,
skildu mig svo eftir,
þakta í blóði mínu.
Hvíld eftir óróleikann,
týnd í eigin hugsunum,
smátt og smátt
fer fólk að forðast líkama minn.
25 notes
·
View notes
Text
Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma
Svífa svartir svanir
sínum vængjum á
yfir háar hæðir
og hæðast að mér.
-þeir spurðu mig, mín kæra,
hvurslags vængi ég bæri
á berum herðum mér.
Þeir sögðu mér að fljúga.
Svo ég flaug og sá þá aldrei aftur
en ég heyrði þeirra hæðnis hlátur
bergmála í björgunum
sem voru það síðasta sem ég sá.
Þú þarft ekki spítt eða kókaín, elskan mín,
reyktu mig, sleiktu mig, mölvaðu og snortaðu.
Settu í skeið og bræddu og sprautaðu mér í þig og finndu hvað ég tek mikið pláss.
Finndu fyrir sprengjunni inní þér, ástin mín, þú stækkar og líkaminn þoli ekki meir.
Svo þ�� springur og jörðin er hringur, sem þú vefur þig utan um
og lekur milli steinanna, fyrir aftan bar 11.
Þetta er það sem ég kalla gleði.
En ég ber þennan dóm, ég lækka minn róm og man fyrst þegar ég fæddist.
Ég er frumburður og einkabarn nýs hugmyndaheims,
eins og kommúnismi, er ég falleg hugsun en verð aldrei að raunveruleika.
Í almyrkvuðum hellum
ég ríkjum ræð og drottna
ég sé mig sjálfa rotna og
í eigin svita og táraflóði sit ég bara og blotna.
Ég nærist á þeim lífverum
sem sína mér ekki lotningu
hver elskar ekki sína eigin drottningu?
Í dauða djúpum
dreka drunum
drýp ég dögg.
Í sárum mínum
og syndaflóði
flýt ég um.
Í blóði borin
brýt ég bein mín
bráðum kemur sólin.
ég veit raunveruleikinn
er þarna einhversstaðar.
en ég kemst bara ekki nær og ég er búin að reyna.
Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma?
Þú þarft ekki spítt eða kókaín, elskan mín,
reyktu mig, sleiktu mig, mölvaðu og snortaðu.
Settu í skeið og bræddu og sprautaðu mér í þig og finndu hvað ég tek mikið pláss.
Finndu fyrir sprengjunni inní þér, ástin mín, þú stækkar og líkaminn þoli ekki meir.
Svo þú springur og jörðin er hringur, sem þú vefur þig utan um
og lekur milli steinanna, fyrir aftan bar 11.
Þetta er það sem ég kalla gleði.
En ég ber þennan dóm, ég lækka minn róm og man fyrst þegar ég fæddist.
Ég er frumburður og einkabarn nýs hugmyndaheims,
eins og kommúnismi, er ég falleg hugsun en verð aldrei að raunveruleika.
Í almyrkvuðum hellum
ég ríkjum ræð og drottna
ég sé mig sjálfa rotna og
í eigin svita og táraflóði sit ég bara og blotna.
Ég nærist á þeim lífverum
sem sína mér ekki lotningu
hver elskar ekki sína eigin drottningu?
Í dauða djúpum
dreka drunum
drýp ég dögg.
Í sárum mínum
og syndaflóði
flýt ég um.
Í blóði borin
brýt ég bein mín
bráðum kemur sólin.
ég veit raunveruleikinn
er þarna einhversstaðar.
en ég kemst bara ekki nær og ég er búin að reyna.
Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma?
30 notes
·
View notes
Audio
Kælan Mikla
Mánadans
Texti: Laufey Soffía & Sólveig Matthildur
Upptaka: Ronja
43 notes
·
View notes
Text
Ástarljóð
Hvernig gátu hunangsgylltar hlíðar
og bjargvættar bláminn í björgunum
skyndilega skotist á brott.
Skelfingar skugginn er kuldalegur,
vorið var vonbrigði
og sumarið þrældómur vetrarins.
Ég er volandi vændiskona,
veggja sem hindra mínar
gleðinnar glæstu framtíðar drauma.
Ég man þegar ég speglaðist í gullslegnu vatni
og sá þá sjálfa mig brosa.
Svanurinn sem kenndi mér
forðum að fljúga
er nú farinn, floginn á brott.
Og ég sit hérna eftir,
alveg vængjalaus
og velti því fyrir mér
hvort ég fái nokkurntíman aftur að fljúga.
Ég festi mig við arfa í garðinum.
Hjartað er við það að springa.
Skelfingar skjálfti í líkama mínum
ríkir og reiðin er óflýjanleg.
Líkami minn er ólgusjór
og ég vona að þið drukknið öll með mér
Hjartsláttur minn er óreglu öldugangur
og lungun mín fyllast af vatni.
Ég vona að þú farir til helvítis, ástin mín,
svo ég fái kannski að hitta þig aftur.
3 notes
·
View notes
Text
Næturdætur
Reykjavíkurnætur dætur
daðra við drottnarann
og dimmrauðir tónar
tæma nóttina.
Útipúki
5 notes
·
View notes
Text
Lítil Dýr II
Leyfðu mér að vera vond.
Voðalegur hamagangur er á þér.
Reittu upp reiðina, springdu
og spurðu svo:
“hvað amar að mín kæra, meyja
tilfinninga, óróleika, óstapíla, þyngdarlögmál,
undirmeðvitundarinnar.
Skapstyggi andskoti,
rífðu aðeins fastar í hárið á mér,
skildu mig svo eftir,
þakta í blóði mínu.
Hvíld eftir óróleikann,
týnd í eigin hugsunum,
smátt og smátt
fer fólk að forðast líkama minn.
3 notes
·
View notes
