görebileceğin en renkli insandım ben, sen siyahımı seçtin.

sana fazla olduğumu, dengin olan insanlarla karşılaşınca anlayacaksın.

kulaklığı takmış müzik dinleyen ifadesiz bir suratın içinde kaç farklı dünyanın yok olduğunu kimse bilemez.

hep özlemini çektiğimiz bir ses gelip uyandırır. "kalk yerine yat" der ve insan bu sesin sıcaklığına tutunur. ve evet, herkes günün birinde yerini bulur.

iyilik benim kendime olan inancım. yoksa ben de biliyorum kimsenin buna değmeyeceğini.

bütün kötülükler seni bulmuş ama sen buna rağmen hâlâ güzel kalmışsın.

ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım, küçükken babamın bana birini üzdüğümde söylediği o sözü. “kendini karşındakinin yerine koy.” ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün dönüş yolunda kendimi bulamadım.

sen gittiğin her yerde sevilmişsin. ben bir gece ellerimde kan, neye üzüldüğümü unuttum.

sözlere değil, sana zamanını ve çabasını ayırana inan.

beni tanıyan herkes, bir gün gideceğimi bilir.

hiç değilse yaranı yaramla bir tutma rosalyn. sen dizlerin kanadı diye o yolu yürümedin. ben göğsümü delen kurşunla, o yolu bitirdim.

kalbini çıkarıp "al işte! burdasın." diyemiyorsun. beynini masaya döküp uyutmadığı geceleri sayamıyorsun. ne yaparsan yap, bazen insana inandıramıyorsun.

ağlamaklı oluruz. sebepsiz yere ağlarız belki. beni tek hüzünlendiren sen değilsin ki.

gözlerini ne kadar sıkı kapatırsan kapat, dişlerini ne kadar güçlü sıkarsan sık, sen adı hayat konmuş bu kabustan uyanamayacaksın.

seni binbir çiçek kokusunun mabedinden tanırım.

bir gün şeklini şemailini unutsam da hayatımın bir döneminde seni çok sevdiğimi, hiç unutmayacağımı biliyorum.

ilişkinin arkasında dursaydı, harika bir ilişkiniz olacağından emin olduğun o kişi.