Η ευτυχία μπορεί να εχει πολλά πρόσωπα. Στην περίπτωση μου εχει το δικο σου. Εχει το χαμογελο σου . Είναι ένα άγγιγμα σου. Είναι μια βόλτα μαζί σου ένα βράδυ μιας βαρετης Δευτέρας το χειμώνα. Είναι κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο αγουροξυπνημενος θέλοντας να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα μιλήσεις το πρωί. Είναι ο τρόπος που με κοιτας τα δευτερόλεπτα πριν με φιλήσεις. Σε αγαπώ

1 χρόνος.

Και με αγκάλιασες σφιχτά, όταν ήρθε η ώρα να φύγεις. Ένιωσα πόσο σου είχα λείψει. Και τελικά όντως ισχύει πως η απόσταση δεν σημαίνει τίποτα, όταν ο άλλος σημαίνει τα πάντα.

Και ήσουν το φως μες στο σκοτάδι. Και ήρθες και όλα έλαμψαν. Και μια στιγμή που μετανιώνω σε έκανε και έφυγες. Και έμεινα εδώ να περιμένω.

Θέλω να σε ακούω να μου λες πως με αγαπάς.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που σε είδα. Ξέρεις γιατί; Έπιασα τον εαυτό μου να γελάει μόνο και μόνο επειδή σε έβλεπε. Και τότε καταλάβει πως κατάφερες να με κερδίσεις χωρίς να πεις ούτε μια κουβέντα.

Πάμε μια βόλτα; σε ρώτησε. Δεν σε είδε καλά πρίν και φρόντισε αυτός να σε κάνει να χαμογελάσεις, αφού καθώς περπατούσατε σε πήρε αγκαλιά από την μέση και κοιτάξετε τα αστέρια.

Μακάρι να νιώθεις για εμένα όλα όσα έλεγες. Μακάρι να μην θες να με χάσεις όπως λες μες στα νεύρα σου. Μακάρι μωρό μου, να είμαι εγώ αυτή που θες κοντά σου.