Şu gördüğüm yıldız mı, Yoksa sen mi? Peki ya şu dolunay? Gökkubbe,rüzgar,fısıltı...? Herşey sen.

Kavuşcağımız an hatrına, Dayanıyorum özlemine.

Sadakat henüz tanışmadığın eşini düşünerek hareket etmektir.

Ne akıl ne yürek, Ne kalem ne kelam. Meğer aşk imiş Şiiri şiir yapan.

Zaman sanki sadece seni göreyim diye verilmişti bana. Gerisi israf.

Bilmediği yeri kayboldukça öğrenir insan. Ben seni öğrendikçe kayboluyorum.

Neredesin yar? Eskiden sadece gönüllerimiz ayrıydı, Şimdi gözlerde koptu gitti. Hiçbir şey göremiyorum sensiz, Ya da gördüğüm her şey sensin,şüphesiz! Nasıl biter bu özlem, Nasıl dayanırım yokluğuna? Sadece sen iyi gelirsin bu gönül burukluğuna.

Aşk imiş şiiri şiir yapan. Çıkmıyor yüreğimden artık kelam, Kalmadı şiirlerim de anlam. Bitince sen

Sensizken, Senden başka bir şey düşünemiyorum. Seninleyken, Aklım duruyor, Hiçbir şey düşünemiyorum.

Bir şiiri yüzbinler okur, Onbinler sever. Ama sadece bir kişi için yazılır. Ona.

O göz göze geldiğimiz an, Keşke dursaydı zaman.

Sabah kalkacağım, Herşey aynı. Ama, Seninle aynı dünyayı paylaşmaya devam edeceğim. Bu bana fazlasıyla kafi.

O iki kör tebessüm sadakalarını verirken; Gülmeyi unutmuş asıl engelli olan bizler ne yapacaktık? Gönlü körler.

Bastonuyla gelen amca misali, "Yok oğul, Ya kaçırırsam otobüsü? Varsın ıslanayım." Ya kaçırırsam bu aşkı? Islanayım.

Evladına taş kaynatan anne gibi, Kalbim. Daha kaç taş parçalayacak bu gönül?

Bir aşık asla şiir yazamaz. Aşık, Aşıksa eğer gerçekten, Geçmişse kendisinden, Vermişse ruhunu maşuğuna, Bedeni de, ruhu da herşeyı artık maşuğundur. Şiir de... Bir aşık asla şiir yazamaz. Yazan maşuktur.

El kalem tutmadı diye, Kalemi ellere mi bırakacaktık?