Çelik gibi bakışlarla sindireceğim öfkemi bugün. Binbir sur öreceğim duygularımın ardına. Öyle hissiz,sert bir tavır yerleştireceğim suratıma. Tavanı seyretmeyeceğim gözümde yaşlarla. Kanatmayacağım ruhumu yersiz düşüncelerle. Her defasında küllerinden doğan endişeleri sileceğim yeryüzünden.

Bugün yansa dahi ciğerlerim ses etmeyeceğim. Kıvransam acıdan ve kederden,alnımı duvarlara vursam,gözümdeki yaş;okyanusları doldurup taşırsa,kıyamet kopsa dahi gözlerimin önünde

Of demeyeceğim bugün.

Bu taşlar yerlerinden oynasa,yüreğim paramparça olsa,yorgun düşsem,kimsesiz kalsam ve hiçliğe karışsam dahi of demeyeceğim.

Ben evvelden yananım. Hapsolsam bir cehenneme,elim kolum bağlı olsa,tek bir anahtar dilenmem şimdi sizden. Ben evvelden yananım. Of demeyeceğim bugün.

Çocuk yaşımda okudum o satırları ben. Gün ağarmış,sokakta neşe ve keder,pencerelerde evlatlarına seslenen analar,kapı eşiğinde ayakkabılar... bacak kadar boyun var diyor bilmiş teyzeler. Büyümüş de küçülmüş diyorlar. Çok sessizsin,cılızsın. Sen ne bilirsin,küçüksün. Aklın da fikrin de önemi yok çocuk yaşta. Tecrübesizsin ya. Öyle diyorlar ya her bir ağızdan...

Belki de... Belki de hiçbirisi hayatı yaşamanın kıyısından bile geçmemiş. Belki bir güvertede,o sonsuz maviliğin sevincini hissetmemiş içinde, hiçbirisi. Belki tek bir kez bile neye minnet duyduğunu geçirmemiş aklından. Sorgulamamış varlığını ve kimliğini. Bir şiirin içinde kaybolmamış hiç. Pişmanlık duymamış ve acıyla yanmamış. Kalbinde saf duygularla sarılmamış bir kimseye öyle uluorta. Ondandır ki ayıplarlar böyle her sevgiyi.

Çocuk yaşımda okudum o satırları ben. Ihlamur kokan sokaklarda,kınalı ellerin arasında,bir annenin feryadında.

Kaşık kadar yüzüm ve yumruğum kadar kalbimle,çocuk yaşımda okudum o satırları. Cilveli kadınların geçip gittiği,oğlanların gülüp geçtiği,bencilliğin ve öfkenin bir duman gibi dağıldığı sokaklarda,şişelerin kırıldığı ve sevginin uğramadığı köşelerde...

Kimisinin aldandığı ve aldattığı yollardan geçtim okurken. Ondandır böyle keskin bakardım bikaçınıza. Gülmezdi yüzüm kolay,buz kesilirdim.

Çokça düştüm okurken,önümü görmedim,göremedim. Soluduğunuz pis dumanın ardında kayboldum,kendimi kaybettim.

Ben hiçinizin öldüğü yaştayım. Bilirim ki cehenneminiz kalbimi eritmez,gözyaşlarımı buharlaştırmaz. Çocuk yaşımda okudum o satırları ben.

Düşmüyor şimdilerde aklıma birkaç kelam,yansımıyor zihnime sözcüklerin gölgesi dahi,kalemim tükenmiş,sayfam gözyaşlarıyla ıslanmış şimdilerde. Puslu odaların ardına gizlenmiş yazılacak sözler sanki. Sanki peşine düştükçe daha bir uzaklaşıyor senden ilham.

Ah kızım,neden öyle dalıyorsun bir şeye,neden öyle uzaklara bakıyorsun,nasıl sırtlıyorsun onca yükü,için ağlarken avaz avaz susuyorsun,niçin susuyorsun kızım

Düşmüyor şimdilerde aklına birkaç teselli,yansımıyor kalbine iyinin gölgesi dahi,ruhun tükenmiş,duvarların konuşmaz olmuş şimdilerde. Pek de güzel susuyorlar sen ağzını açmadıkça. İnatçılar kızım,inatçılar sen gibi.

Ah kızım,neden herkesi düşman belliyor,bakışlarınla öldürüyorsun bir bir.

İzin vermiyorsun kimselere,ardını göremiyor kimse ördüğün duvarların. İçin acıyla yanarken ve parça parça olmuşken kalbin,gülüyorsun kızım,niçin gülüyorsun