bambaşka bir yerden bakıyorum sanırdım hayata. oysa bazılarının pencereleri ne kadar uzak olursa olsun birmiş. insan biriyle kilometrelerce uzaktan aynı bahçeye bakabilirmiş. aynı ağaca, aynı merhametle.

mesela hayallerim vardı, en kısa sürede bir araba alıp ege turu yapmak, alaçatının değirmenlerini görmek, karadenizin o muhteşem doğasına tanık olmak, doğu anadoluda karı diz boyuna kadar hissetmek. bilmeyen yollara sapmak, güzel şeylere tanık olmak. şu an bir bardağı tamamıyla su ile dolduramaz oldum. içtiğimde dibini bırakan. her gün gittiğim sahil kenarına farklı düşüncelerle giderdim, şimdi ise sahile bakınca kurduğum onca şeyin nasıl denize battığını izliyorum. bazen denize bakınca batan bir gemi gibi hissediyorum. cayır cayır yanan, denizin bile onu söndüremediği gemi.

yanlış tarafa gittiğimi, vardığımda anladım

pişmanlığın ve nefretin vücut bulmuş haliyim artık

Pahalı ve paha biçilemez hayallerinizi, basit kişilere ithaf etmeyin. Pişman olursunuz.