Bir yıldır uğramadığım bu siteye yine içimde kalp ağrıları ile geldim. Dilerdim çareyi burada arayacak kadar kötü hissetmemeyi.

Uzun zamandır iyileşmeye yorduğum güçlü hallerimin insanlara inanmamak ve duygusuzluk olduğunu fark ettiğim bir gecedeyim.

Beni çok sevdiğini söyleyen ve benden bir şans isteyen, çok sevdiğim bir arkadaşımı düşünürken fark ettim bunları.

Kimsenin sevgisine inanmadığımı, kimseden bir şey beklemediğimi fark ettim. Kalbimin aklımın önüne geçtiğini düşünürdüm ancak gerçek öyle değilmiş. Aklım kalbimi öyle kalın duvarlar arasında sıkıştırıp duruyormuş ki kalbimin hiçbir kararda katkısı bulunmuyormuş. Duygularımla verdiğim kararların doğruluğundan o kadar şüphe ediyorum ki en sonunda yine aklımın dediğini yapıyorum. Belki de bu anksiyetemi tetikleyen en büyük şey, bilemiyorum.

Önceden bunun iyi bir şey olduğunu düşünüyordum. Fakat şu an hiç de doğru gelmiyor. İnsanlar bu hayatta birbirine muhtaçken benim bu "her şeyi tek başıma halledebilirim" hallerim beni yoruyor. Evet, her şeyi tek başıma halledebilirim ama her şeyi tek başıma halletmek zorunda değilim. Değilim ancak kimseyi de duvarlarımın içine almıyorum. Duvarlarım o kadar kalın ve yüksek ki onları ben bile aşamıyorum artık.

Neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayamadığım bir dönemdeyim. Belki tüm doğrularım yanlış, tüm yanlışlarım doğru.

Kendimi korumak için ördüğüm bu duvarların bana zarar verdiğine inanamıyorum.

Belki de bu duvarlara bir pencere açmanın vakti geldi.

İyileşirken hissettiğiniz kötü duygular sizi "Yoksa daha mı kötü oluyorum?" diye korkutmasın. Hayır iyileşiyorsunuz, iyileşeceksiniz.

İyileşmek, yaşanılan acılar bir yana zaman zaman sancılı bir süreçle oluyor. İyileşme yolundayken hep iyi hissetmezsiniz. Bazen yaşadığınız şeylerin pişmanlığı, üzüntüsü ile saatlerce ağlarsınız. Fakat sonunda kendinizde tekrardan ayağa kalkacak, küçücük bir şey bile olsa kendinizde o şeyi yapacak gücü bulursunuz. İyi olduğunuzu, iyileşmek istediğinizi, her şeyin geçeceğine dair umudu hissedersiniz. İyileşme süresi size göre değişir. Fakat sonunda kendinizi eskisinden çok çok daha iyi ve daha güçlü hissedersiniz.

umutsuzluğun içinde umut bul

O ışığa çok ihtiyacım var

Ne zaman bu yalnızlık hissinden kurtulacağım? Ne zaman, ne zaman, ne zaman?..

Bende bu kalbi taşıyacak güç kalmamıştı, artık yardım isteme vaktiydi.

Ne zaman, ne zaman, ne zaman, ne zaman?..

Halbuki ben kabuğumun altında dizlerimi kendime çekmiş kendi çaresizliğimle baş başa oturuyorum.

Birilerini siz iyileştiremezsiniz, tek taraflı çabayla devranı döndüremezsiniz, her zaman koşan taraf siz olamazsınız, bir şey daha yapsanız ya da söyleseniz de değişmez. Bu işler öyle olmuyor, her şey insanın içinden geldiği kadar. Gayret yoksa önemi de yoktur, çok basit.

Herkesin birkaçı var, kendisinden içeri...

Kandım, iyi niyetimden oyuna daldım...

Herkes bu kadar çok uyumama kızıyor. Bir kişi de demiyor ki bu kız neden bu kadar uyuyor?

Rüyalarımda bile yapayalnız hissediyorum. Bu hissi iliklerime kadar hissediyorum. Hissetmek istemiyorum, istemiyorum.

dinlenmek için uyuyup gördüğüm rüyalar yüzünden daha yorgun uyanmam

Belki de her şeye fazla duygusal yaklaşıyoruzdur? Mantığımızı kullandıkça daha az acı çekeriz. Fakat duygularımız değil mi bizi hayata bağlayan? Umudumuz değil mi bizi her sabah uyandıran? Sevgimiz değil mi bizi mutluluğa götüren? Aynı zamanda sevgimiz değil mi bize en derin acıları yaşatan?

İnsanlar kalın duvarlarıyla da her zaman mutlu olamaz. O duvarlar sizi koruduğu gibi sizi mutsuz da eder. Sizi yapayalnız çaresiz hissettirebilir.

Duygular değişikler.

Anksiyete krizlerinin altında ezilip giden küçüklüğüme kocaman sarılıp "Bak biz bunları atlattık, biz artık iyiyiz. Ben seni sonsuza kadar koruyacağım." diyorum. Ben artık o küçük kızı koruyabiliyorum. Minik bedenini bana yaslayıp huzurla geleceğe bakabiliyor artık. Çok acı çekti, artık mutlu. Ve ben o küçük kızı gülümsetebildiğim, eline rengarenk ışıklar verebildiğim, ona hayatın güzel tarafını gösterebildiğim için çok mutluyum.