Ορχήστρες που παίζουν για 'μας,

Τα κωλόπαιδα της γειτονιάς..~

"Η γενιά των ασυμβίβαστων"

Έτσι θα αποκαλούμε τους εαυτούς μας όταν μεγαλώσουμε και θα είμαστε μόνοι μας. Και θα μας αποκαλούμε έτσι με καμάρι. Με περηφάνεια. Εμείς δεν ήμασταν σαν τους γονείς μας. Εμείς δεν μείναμε με έναν άνθρωπο που δε θέλαμε τόσο, όπως έκαναν οι γονείς μας. Εμείς δεν συνηθίσαμε. Εμείς δε ρουτινιασαμε. Εμείς δε συμβιβαστήκαμε. Ήμασταν ασυμβίβαστοι, ήμασταν τολμηροί. Δε θα σκεφτούμε ποτέ άραγε αν απλώς φοβόμασταν την δέσμευση; Αν τελικά ήμασταν τόσο δειλοί, τόσο μικροί, τόσο χαζοί, τόσο ανίκανοι να κρατήσουμε έναν άνθρωπο. Αν τελικά ψάχναμε πάντα το πταίσμα, το πιο μικρό πράγμα που θα μας χαλούσε στον άλλον άνθρωπο, έτσι, απλά γιατί δε θέλαμε να παραδεχτούμε ότι μας αρέσει. Μας αρέσει για να είναι δικός μας και να είμαστε δικοί του. Χα χα τι λέω μωρέ; Εμείς είμαστε η γενιά των ασυμβίβαστων και των εφήμερων παθών και ηδονών, σωστά;-

Μα 'κεινο το βράδυ σώπασαν οι λύκοι γιατί ουρλιάζαν οι άνθρωποι..~

Πολεμώ την κατάθλιψη μ' ένα στυλό και δύο συνεδρίες τον μήνα, μ' ένα ντόγκο που αν είχε μιλιά θα μου έλεγε "δε θέλω να ζω στην Αθήνα"..~

Όπου ανθίζει ο μέσος όρος παύω να υπάρχω, για 'μας το γράφω..~

"Έναν Δεκέμβρη με σβηστά φώτα και αναμμένους ανθρώπους..~"

Ξυράφι πάνω απ' το κεφάλι μου γυρνά, ο λόγος γίνεται για την μοναξιά..~

Μικρά δωμάτια και όνειρα τεράστια..~

Δράση αντίδραση, οφθαλμός αντί οφθαλμού μα αυτό οδηγεί σε έναν κόσμο τυφλών, ξημέρωνε θυμάσαι..-?-

Σήμερα πίνουμε για όλους αυτούς που δεν είναι εδώ.

Χαμογελάμε, χύνουμε ποτό, κοιτάμε ουρανό.

Όλοι παίζουμε ξύλο για μια θέση στον ήλιο, μια αξιοπρέπεια, δυο γούστα, μια αγάπη κ έναν φίλο.

Αυτή είναι η τέχνη μας, ήταν εδώ πριν από μας.

Αυτή μας έμαθε πως να ενώνουμε ανθρώπους.

Για αυτούς που μεγάλωσαν με τον έναν απ’ τους δυο.

Και έχουν κουρασμένο βλέμμα στα 18 τους.

Είμαστε τα παιδιά της νέας εποχής, ψάχνοντας στ’ άδεια 

Θ’ ανήκουμε στο σήμερα, αφού τ’ αύριο ζει για πάντα 

Οι γροθιές μας, τα πιστεύω μας κι οι ουλές γράφουν στα μάτια 

Στον κήπο της Εδέμ κλεισμένοι, ευλογημένοι με κατάρα..~

Μη μου μιλάς δε χρειάζ��νται λέξεις, κοίτα την θέα μόνο αυτό έχεις μπροστά σου.

Έχε τα μάτια σου ανοιχτά και προτού σφίξεις την γροθιά να θυμάσαι να προστατεύεις την καρδιά σου.

Ζεστή καρδιά άρα παγωμένο χέρι.

Βάζω και τα 2 στην φωτιά δε καίει, με έκαιγε όποιος για δαύτον τα 'βαζα..~

Ερωτεύτηκα το κενό γιατί μέσα του μπορώ και χωράω

Μέσω αυτού προχωράω και πάω όλο και πιο κοντά στο διάολο τις νύχτες

Για να επιστρέψω την μέρα με περισσότερη όρεξη

Όσο μεγαλύτερη πίεση τόσο μεγαλύτερη εκτόνωση

Όσο περισσότερη ποίηση τόσο πιο βαθιά απομόνωση

Όσο περισσότερα παλαμάκια τόσο λιγότερη κατανόηση

Όσο περισσότερη θλίψη τόσο μεγαλύτερη απόλαυση

Δε ξέρω να τηρώ τα ιδεώδη, η μάνα με έκανε πολυλογα και ο κόσμος σας αγχωδη.

Υπάρχουν μέρες που νικάω, τις υπόλοιπες κάνεις δε νικάει, νικάν οι φόβοι.